Αγαπημένο έθιμο των
Ελλήνων τις μέρες της Πρωτοχρονιάς είναι να δοκιμάζουν την τύχη τους.
Εκτός από
το κρατικό Λαχείο που κληρώνει την
Πρωτοχρονιά, υπάρχει η χαρτοπαιξία και τα ζάρια σε καφενεία, λέσχες και σπίτια.
Στα σπίτια είναι έθιμο να παίζονται χαρτιά το βράδυ της Παραμονής της
Πρωτοχρονιάς περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου.
Τα ποσά συνήθως είναι
χαμηλά, τέτοια που να προσφέρουν απλά μια φιλική διασκέδαση χωρίς να
στενοχωρούν τους χαμένους.
Υπάρχει όμως και το κουμάρι, όπως λέγεται κοινώς η χαρτοπαιξία με χρήματα που απαγορεύεται
αυστηρά. Το βράδυ όμως της παραμονής της Πρωτοχρονιάς οι υπεύθυνοι
της τήρησης του νόμου κλείνουν τα μάτια, γιατί το έθιμο καταργεί το Νόμο, όπως
λέει και η παροιμία.
Σύμφωνα με λαογράφους και
ιστορικούς:
Από νωρίς, μαζεύονταν
ορισμένοι άντρες και αγόρια ηλικίας πάνω των δεκαπέντε ετών στο μαγαζί, όπου,
μόλις νύχτωνε, σχημάτιζαν παρέες κι έπιαναν από ένα τραπέζι με τις ανάλογες
καρέκλες, παίζοντας εικοσιένα, τριάντα ένα ή ραμί. Όσα τραπέζια είχε το μαγαζί γέμιζαν από παίχτες. Σε άλλα
τραπέζια έπαιζαν οι μεγάλοι και σ’ άλλα οι μικροί. Σε άλλα δηλαδή οι έμπειροι, οι επαγγελματίες παίχτες και σε
άλλα οι αρχάριοι, οι καινούργιοι στο κουρμπέτι. Όποιος κέρδιζε τη βραδιά αυτή,
θεωρούνταν ο τυχερός της ερχόμενης χρονιάς, ενώ όποιος έχανε, ο άτυχος.
Η χαρτοπαιξία άρχιζε για
όλους με τον ερχομό του σκότους (μεσημεράκι δηλαδή) και συνεχιζόταν για τους
μικρούς και τους μεγάλους μη επαγγελματίες μέχρι τα μεσάνυχτα. Για τους λίγους,
τους τεχνίτες, παρατεινόταν πολλές φορές μέχρι και το πρωί της μεθεπομένης.
Λογικό είναι μετά από
τόσες ώρες κάποιοι να κλαίνε και οι υπόλοιποι να είναι χαρούμενοι. Δεν είναι
λίγες οι φορές που αυτοκίνητα, οικόπεδα, χωράφια ακόμη και σπίτια να αλλάζουν
χέρια. Ιδιαίτερα στα καζίνο όπου συγκεντρώνονται κατά χιλιάδες και ο τζίρος –
τζόγος είναι τεράστιος.