Είναι πράγματα αυτά;
Ο Θεοδωράκης και ο Ψαριανός λίγο έλειψε να
πιαστούν στα χέρια στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου.
Ζούμε ιστορικές
στιγμές. Λίγο νωρίτερα ο Σταύρος αναρωτήθηκε από το βήμα της Βουλής
ποιος έχει σκοτώσει το Ποτάμι. Συγνώμη Σταύρο. Εδώ σκοτώνεται η χώρα και
εσύ σκέφτεσαι ακόμη να στηρίξεις τους οπαδούς του Μαδούρο;
Στο ερώτημα «ποιος σκότωσε το Ποτάμι» κρύβεται η μεγαλύτερη κρίση ειλικρίνειας που έχει πιάσει ποτέ Έλληνα πολιτικό. Θα μπορούσε να είναι ακόμη και σενάριο για το Χόλυγουντ, αλλά είναι μία απολύτως αληθινή ιστορία: Ο Σταύρος υπήρξε τα πάντα όλα για το Ποτάμι. Εμπνευστής, δημιουργός, γεννήτορας και φονιάς! Ναι, το Ποτάμι το σκότωσε ο ίδιος ο Σταύρος. Είναι αναμφισβήτητο, υπάρχουν μάρτυρες.
Αλλά το ερώτημα δεν
είναι ποιος σκότωσε το Ποτάμι. Δεν ενδιαφέρει κάποιον η «τύχη» ενός ακόμη εγχειρήματος στον χώρο του «μεταρρυθμιστικού κέντρου». Κάποιος καλός φίλος σημειώνει ακριβώς αυτό, ότι το Ποτάμι πέθανε επειδή κινήθηκε σε έναν ανύπαρκτο χώρο, ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Κέντρο ή μεταρρυθμιστικός χώρος. Ότι υπάρχει φιλελεύθερος χώρος και σοσιαλδημοκρατικός. Κι ότι ο Σταύρος θέλησε να πατήσει σε δύο βάρκες, με αποτέλεσμα να βρεθεί κάποια στιγμή μέσα στην θάλασσα.
Χωρίς αυτό να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, δεν συμφωνώ με τον φίλο. Όταν μία κοινωνία αντιμάχεται τον λαϊκισμό, τα άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς, τότε ναι, υπάρχει ένας κοινός χώρος μεταξύ φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών. Κι αυτός ο κοινός χώρος είναι αυτός της προάσπισης βασικών αρχών της αστικής δημοκρατίας.
Αυτό «χρεώνουμε» στον Σταύρο. Είναι δικαίωμά του να θεωρεί καλή την συμφωνία των Πρεσπών. Μπορεί να διαφωνούμε σε αυτό, αλλά δεν είναι απαραίτητο όλοι να συμφωνούμε με όλους. Εκείνο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο Σταύρος είναι το γεγονός ότι δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα, δίχως να ζητήσει «κάτι». Χωρίς να του υποβάλλει καν το αίτημα των εκλογών. Δίνει το δικαίωμα στον Αλέξη Τσίπρα να πάρει μία καθαρή κοινοβουλευτική νίκη. Η συμφωνία των Πρεσπών δεν κινδυνεύει αν ο Στάυρος και οι φίλοι του δεν την ψηφίσουν. Εφόσον την πιστεύουν τόσο πολύ όσο λένε. Περνάει και με 120 ψήφους. Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει να περάσει με 152 ή 153 ψήφους. Γιατί δεν ζήτησαν από τον Τσίπρα προσφυγή στις κάλπες.
Στο ερώτημα «ποιος σκότωσε το Ποτάμι» κρύβεται η μεγαλύτερη κρίση ειλικρίνειας που έχει πιάσει ποτέ Έλληνα πολιτικό. Θα μπορούσε να είναι ακόμη και σενάριο για το Χόλυγουντ, αλλά είναι μία απολύτως αληθινή ιστορία: Ο Σταύρος υπήρξε τα πάντα όλα για το Ποτάμι. Εμπνευστής, δημιουργός, γεννήτορας και φονιάς! Ναι, το Ποτάμι το σκότωσε ο ίδιος ο Σταύρος. Είναι αναμφισβήτητο, υπάρχουν μάρτυρες.
Αλλά το ερώτημα δεν
είναι ποιος σκότωσε το Ποτάμι. Δεν ενδιαφέρει κάποιον η «τύχη» ενός ακόμη εγχειρήματος στον χώρο του «μεταρρυθμιστικού κέντρου». Κάποιος καλός φίλος σημειώνει ακριβώς αυτό, ότι το Ποτάμι πέθανε επειδή κινήθηκε σε έναν ανύπαρκτο χώρο, ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Κέντρο ή μεταρρυθμιστικός χώρος. Ότι υπάρχει φιλελεύθερος χώρος και σοσιαλδημοκρατικός. Κι ότι ο Σταύρος θέλησε να πατήσει σε δύο βάρκες, με αποτέλεσμα να βρεθεί κάποια στιγμή μέσα στην θάλασσα.
Χωρίς αυτό να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, δεν συμφωνώ με τον φίλο. Όταν μία κοινωνία αντιμάχεται τον λαϊκισμό, τα άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς, τότε ναι, υπάρχει ένας κοινός χώρος μεταξύ φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών. Κι αυτός ο κοινός χώρος είναι αυτός της προάσπισης βασικών αρχών της αστικής δημοκρατίας.
Αυτό «χρεώνουμε» στον Σταύρο. Είναι δικαίωμά του να θεωρεί καλή την συμφωνία των Πρεσπών. Μπορεί να διαφωνούμε σε αυτό, αλλά δεν είναι απαραίτητο όλοι να συμφωνούμε με όλους. Εκείνο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο Σταύρος είναι το γεγονός ότι δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Τσίπρα, δίχως να ζητήσει «κάτι». Χωρίς να του υποβάλλει καν το αίτημα των εκλογών. Δίνει το δικαίωμα στον Αλέξη Τσίπρα να πάρει μία καθαρή κοινοβουλευτική νίκη. Η συμφωνία των Πρεσπών δεν κινδυνεύει αν ο Στάυρος και οι φίλοι του δεν την ψηφίσουν. Εφόσον την πιστεύουν τόσο πολύ όσο λένε. Περνάει και με 120 ψήφους. Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει να περάσει με 152 ή 153 ψήφους. Γιατί δεν ζήτησαν από τον Τσίπρα προσφυγή στις κάλπες.
Ο κ. Θεοδωράκης έχει κάθε δικαίωμα να αναρωτιέται ποιος σκότωσε το
Ποτάμι. Και τον Ρότζερ Ράμπιτ, ενδεχομένως. Κι εμείς έχουμε κάθε
δικαίωμα να αναρωτιόμαστε ποιος σκότωσε την χώρα. Και κυρίως γιατί.
Μόλις χτες ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε την υποστήριξή του στο καθεστώς του
Μαδούρο. Το ίδιο έκαναν η Τουρκία, η Ρωσία, η Κίνα και η Κούβα. Σε
αυτούς επέλεξαν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης. Στους οπαδούς του πιο
σκληρού, του πιο αντιδημοκρατικού καθεστώτος στον κόσμο. Συμπορευόμενοι
με τον Τσίπρα του έδωσαν άφεση αμαρτιών για οτιδήποτε έχει κάνει για να
μετατρέψει την Ελλάδα (κατά δήλωσή του) στην Βενεζουέλα της Ευρώπης.
Η
χώρα «πεθαίνει» κάθε μέρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Την σκοτώνουν οι
γιοί και οι θυγατέρες του Τσάβες.
Και τους ξεπλένουν οι πρόθυμοι στην
κολυμπήθρα του «Μακεδονικού».
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr