Πάνω που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα, έρχεται η πραγματικότητα στη Βουλή και δείχνει ότι έχει περισσότερη φαντασία.
Αναλογιστείτε
απλώς ότι ζείτε σε μια χώρα όπου έγινε κυρίαρχο θέμα στην πολιτική
επικαιρότητα το εάν, πώς και πότε θα διαγραφεί ή θα παραιτηθεί ο Θάνος
Παπαχριστόπουλος από βουλευτής.
Σκεφτείτε τι σημαίνει να φτάνουμε
στο σημείο να έχουμε βουλευτές που ατομικώς είναι συμπολίτευση αλλά ως
κοινοβουλευτική ομάδα είναι αντιπολίτευση.
Αναρωτηθείτε τι
σημαίνει να χρειάζεται ειδική γνωμοδότηση από το επιστημονικό συμβούλιο
της Βουλής για να αποφανθεί ο πρόεδρος της Βουλής ότι
όντως ο επικεφαλής
μιας διαλυμένης κοινοβουλευτικής ομάδας προφανώς και δεν μπορεί να
απολαμβάνει τα προνόμια μιας μη διαλυμένης κοινοβουλευτικής ομάδας.
Φανταστείτε
πώς θα μας φαινόταν εάν μαθαίναμε ότι σε μια άλλη χώρα ερχόταν διάσπαση
μιας κυβερνητικής συμμαχίας και στη συνέχεια οι ηγέτες των δύο μέχρι
πρότινος συνεργαζόμενων κομμάτων να ανταλλάσσουν… στίχους στη Βουλή.
Οραματιστείτε
μια χώρα όπου η κ. Μεγαλοοικονόμου και οι φιλοδοξίες αποκτά μεγαλύτερη
βαρύτητα από το τι περιλαμβάνουν κρίσιμα νομοσχέδια, όπου οι βουλευτές
ενίοτε συμπεριφέρονται σαν να είναι σε παλιά παράσταση του «Δελφινάριο»
και όπου ενίοτε οι πολιτικοί αρχηγοί αποφασίζουν να φερθούν ως παίκτες
στα πάλαι ποτέ «Παρατράγουδα».
Και μετά εξετάστε ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη δική μας χώρα.
Και συμβαίνουν σε μια στιγμή όπου θα έπρεπε να μας απασχολούν άλλα και πιο σημαντικά πράγματα.
Τι θα γίνει με την οικονομία, τώρα που φαίνεται ότι στην Ευρώπη το οικονομικό κλίμα γίνεται αρνητικό;
Τι θα γίνει με την ανάπτυξη και εάν υπάρχει κάποιο πραγματικό αναπτυξιακό σχέδιο;
Τι θα γίνει με την Παιδεία και πώς θα γίνει να έχουμε ένα σύστημα υγείας που θα μπορεί να αντέξει μια επιδημία γρίπης;
Όσο
κόμματα και πολιτικοί προτιμούν να αντιμετωπίζουν την πολιτική ως
θέατρο και τη Βουλή ως καραγκιόζ μπερντέ (με τον Πολάκη ως άλλο
μπάρμπα-Γιώργο), τόσο τα προβλήματα θα μεγαλώνουν, οι πολίτες θα
αισθάνονται απογοήτευση και το πολιτικό σύστημα θα περνάει ακόμη πιο
μεγάλη κρίση.
Και ειλικρινά, αυτό δεν μας αξίζει…
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος
in.gr