Πριν εννέα χρόνια συστάθηκε ο Δήμος Τριφυλίας ενώνοντας πέντε Καποδιστριακούς δήμους και μια Κοινότητα. Δημιουργήθηκε έτσι ένας Δήμος τελείως διαφορετικός σε χαρακτηριστικά, έκταση και πληθυσμό από ό,τι γνωρίζαμε και γνωρίζατε μέχρι τότε.
Δεν ήταν μία ένωση που έγινε με την κοινωνία παρούσα. Δυστυχώς έγινε με την κοινωνία όχι μόνον απούσα αλλά κυριολεκτικά απέναντι. Σαν να μην έφτανε αυτό, η ένωση έγινε την χειρότερη στιγμή της πατρίδας μας. Έγινε σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης που τα τελευταία δέκα χρόνια σάρωσε τα δημοσιονομικά του Κράτους και των ΟΤΑ καθώς και τα εισοδήματα των πολιτών, των επαγγελματιών και των επιχειρήσεων. Επιπλέον η σύσταση των νέων Δήμων χαρακτηρίστηκε από ένα προβληματικό και δύσκαμπτο νομοθετικό πλαίσιο και υποστελέχωση των υπηρεσιών.
Μέσα από όλες αυτές τις συμπληγάδες ο Δήμος Τριφυλίας αγωνίστηκε καταρχήν να υπάρξει. Πώς όμως να υπάρξει κάτι όταν η κοινωνία δεν έχει πειστεί? Είναι θέμα προσώπων; Είναι θέμα νοοτροπιών; Είναι θέμα αντικειμενικών συνθηκών και αδυναμιών; Είναι όλα μαζί;
Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι προσωπικά, συνεργαζόμενος αυτά τα χρόνια με δύο δημάρχους και δύο δημοτικές ομάδες, αναδέχομαι την ευθύνη είτε θετικών είτε αρνητικών σημείων στο μέτρο που αναλογούν στον καθένα μας. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άνθρωποι αδικήθηκαν από τις στρεβλώσεις του Καλλικράτη.
Όλοι οι δήμαρχοι με τους συνεργάτες τους, τόσο επί Καποδιστριακών Δήμων όσο και επί του Καλλικρατικού Δήμου έπραξαν αυτό που μπόρεσαν ή οι συνθήκες τους επέτρεψαν. Δεν ακυρώνεται ούτε μηδενίζεται το έργο κανενός προσώπου. Όλοι οι δήμαρχοι και όλοι και όλες οι δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι (εκλεγμένοι άλλωστε από τους συμπατριώτες μας) άφησαν και θα αφήσουν το αποτύπωμά τους. Την ίδια αναγνώριση οφείλουμε και στους εργαζόμενους και απασχολουμένους στον Δήμο. Όπως λέει (με μια μικρή παράφραση) ο ποιητής "Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν".
Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι στη χώρα μας η πλειοψηφία μέχρι σήμερα των δημοτικών αρχών, είτε συμπολίτευσης είτε αντιπολίτευσης, προέρχονταν από κεντρικές επιλογές των πολιτικών φορέων. Σε μεγάλο βαθμό αυτό δεν έχει ξεπεραστεί κυρίως όσον αφορά τις περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα πλαίσιο ασάφειας και αμηχανίας ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών.
Οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς, της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς εμφανίζονται διασπασμένες και με εσωτερικές διαφωνίες που εν πολλοίς οφείλονται σε όλα τα παραπάνω. Μέσα σε αυτό το θολό πολιτικά τοπίο και οι πολίτες φαίνονται να στέκονται αμήχανα. Μέσα σε αυτό το τοπίο έννοιες όπως τί αποτελεί αγάπη για τον τόπο και τί τοπικισμό, τί αποτελεί συνεργασία και τί διαφωνία, τί αποτελεί το νέο και τί το παλιό, συγχέονται ή οδηγούνται σε απλοϊκές απαντήσεις.
Σε όλα τα παραπάνω και στα αδιέξοδα που δημιουργούνται η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η όσμωση ανθρώπων και δυνάμεων. Η εμπειρία 14 ετών μου έδειξε ότι άνθρωποι, ακόμα και με διαφορετικές πολιτικές καταβολές, μπορούν να συνεργάζονται εφόσον υπάρχει βούληση και η αναγκαία διαβούλευση.
Είναι γνωστό ότι δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρεί το "απολιτίκ" στάση ή δήλωση. Όλοι στην πολιτική προσερχόμαστε με τις ιδέες μας, που πρέπει να τις προσαρμόζουμε στις απαιτήσεις των καιρών. Όσο αναποτελεσματικός είναι αυτός που δεν έχει καθαρές ιδέες, το ίδιο αναποτελεσματικός είναι και αυτός που παραμένει άκαμπτος στις προσεγγίσεις του. Το "απολιτίκ" τις περισσότερες φορές είναι καλυμμένος συντηρητισμός ή ακόμα περισσότερο άγνοια ή φόβος ή αμηχανία υιοθέτησης θέσεων.
Με πλήρη ευθύνη και συναίσθηση των παραπάνω καλώ όλες τις κοινωνικές και αυτοδιοικητικές δυνάμεις σε μια πλατιά και ισχυρή συνεργασία. Να αφήσουμε όσα μας χώρισαν στο παρελθόν, να ξεπεράσουμε όσα μας κρατούν στατικούς στο παρόν και να προχωρήσουμε μπροστά. Απαιτείται σύνθεση, συνεργασία, συνέργεια , σεβασμός. Στο νέο τοπίο που ανοίγεται μπροστά μας έννοιες όπως ρεαλισμός και δημοκρατικός προγραμματισμός αποκτούν νέο νόημα. Η κοινωνία το περιμένει και στο τέλος θα το επιβάλλει. Με τους μεγαλύτερους σε ηλικία που μόχθησαν, με τη γενιά μας που δίνει τον καθημερινό αγώνα της ζωής, με τους νέους και τις νέες που διψούν για ένα δημιουργικό αύριο.
Μέχρι σήμερα τα πολιτικά κόμματα αναλάμβαναν πρωτοβουλίες και όριζαν τα πρόσωπα που θα διεκδικούσαν την ψήφο της κοινωνίας. Τώρα η ευθύνη περνάει στις κοινωνικές δυνάμεις και στους κοινωνικούς εταίρους. Θεωρώ βέβαιο ότι αυτές οι δυνάμεις θα λειτουργήσουν εγκαίρως. Οι συναινέσεις για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να υπάρξουν πριν τις εκλογές.
Έχω πλήρη πίστη ότι οι δημιουργικές δυνάμεις του Δήμου μας το αναμένουν και το εύχονται.
Το κάλεσμα μου αυτό δεν αποτελεί μόνο προσωπική επιλογή αλλά αίτημα πολλών συμπολιτών μου να θέσω τις δυνάμεις και την εμπειρία των 14 ετών συνεχούς εκλογής μου στην πρώτη θέση του δημοτικού συμβουλίου που με τίμησαν οι συμπατριώτες μας, ως επικεφαλής μιας προσπάθειας να συντονίσει και να κατευθύνει την δύναμη και την ισχύ που ξέρω ότι η κοινωνία της Τριφυλίας διαθέτει.
Με τιμή
Παναγιώτης Η. Τσίγγανος