Εγώ την Αννέτα Καββαδία την καταλαβαίνω.
Είναι όντως αντιαισθητική η παρουσία της κυρίας Μεγαλοϊκονόμου στα
κανάλια, με τα σαχλά ποιηματάκια της και τις πολιτικοπροσωπικές
ασυναρτησίες που εκστομίζει.
Αλλά και την Θοδώρα καταλαβαίνω που βγήκε
έξαλλη από τον αίθουσα φωνάζοντας πως θα δώσει την έδρα της στον
Καλλιάνο.
Αν είναι βουλευτίνα και δεν μπορεί να λέει ό,τι της κατέβει,
τότε τι να το κάνει το βουλευτιλίκι;
Και τον Πολάκη καταλαβαίνω που παρενέβη
υπέρ του απυρόβλητου της Μεγαλοϊκονόμου.
Διότι αν η Κοινοβουλευτική
Ομάδα του Σύριζα αρχίσει να επικρίνει το στυλ με το οποίο πολιτεύεται ο
κάθε υπουργός και βουλευτής, τότε μαύρο φίδι και κολοβό που τον έφαγε
τον Παύλο. Άρα, το καλύτερο είναι η Κοινοβουλευτική Ομάδα να
περιορίσει
τις παρεμβάσεις της στα καθ’ αυτό πολιτικά ζητήματα και ν’ αφήσουν ήσυχα
τα περί αισθητικής στην πολιτική.
Και τον Κυρίτση καταλαβαίνω, που βγήκε
φόρα παρτίδα και μπουμπούνισε την άποψη του για τις μολότωφ. Στο
κάτω-κάτω, μια ευρέως διαδεδομένη άποψη του αντιεξουσιαστικού χώρου
διατύπωσε ο Γιώργος, δεν εφηύρε δα και τον τροχό ώστε να μένουμε τόσο
έκπληκτοι. Τα φρικιά των Εξαρχείων το ‘χουν πει εκατό φορές ότι για τους
νεκρούς στην Μαρφίν δεν έφταιγαν αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ, αλλά η
τράπεζα που δεν είχε έξοδο κινδύνου.
Αν μαχαιρώσω δηλαδή εγώ κάποιον, φταίει
το κτίριο που δεν έχει πίσω πόρτα για να το σκάσει ο μαχαιρωμένος. Και
τέλος πάντων, γιατί δηλαδή όλοι οι Πασοκοσυριζαίοι βουλευτές να
δικαιούνται να απευθυνθούν στο εκλογικό τους ακροατήριο μ’ αυτά τα
γλυκανάλατα σοσιαλδημοκρατικά, αλλά στον Κυρίτση να απαγορεύεται να
κλείσει το μάτι στους δικούς του; Δεν πρόκειται για αθέμιτο ανταγωνισμό;
Και τον Παπαγγελόπουλο καταλαβαίνω, ο
οποίος αν και επικεφαλής της ΕΥΠ του Καραμανλή, αναγκάστηκε να
επιστρατεύσει τον Μαρξισμό-Λενινισμό για να αποστομώσει τον Πολάκη: «Τι
φωνάζετε κύριε; Αφού το ξέρετε πολύ καλά ότι έχουμε την κυβέρνηση, αλλά
όχι την εξουσία» απάντησε στον αναπληρωτή της υγείας, όταν αυτός
μουρμούρισε επειδή η δική του υπόθεση με τον Στουρνάρα διεκπεραιώθηκε
αμέσως, σε αντίθεση με άλλες που χρονίζουν. Όταν ένας δεξιός βγαίνει απ’
τα’ αριστερά σ’ έναν αριστερό, ποιος κερδίζει;
Και τον Τσίπρα καταλαβαίνω, που ενώ
μιλούσε σε μια Κοινοβουλευτική Ομάδα που αλληλοσκοτώνεται, παρίστανε ότι
μιλά στο πιο πειθαρχημένο στράτευμα του κόσμου. Μου θύμισε τον
Παπαμιχαήλ στην ταινία Παπαφλέσσας, που στο Μανιάκι φώναζε στους άνδρες
του ότι νικούν, ενώ οι ορδές του Ιμπραήμ έρχονταν κατά πάνω τους να τους
σφάξουν. Αν οι θεατές δεν ήξεραν από το σχολείο την έκβαση της μάχης,
θα τον πίστευαν τον Παπαμιχαήλ. Τόσο πειστικός ήταν ο άτιμος. Έτσι
πειστικό ήταν κι ο Αλέξης. Μόνο που –φευ- ξέρουμε το finale της
υπόθεσης.
Όπως αντιληφθήκατε, όλους τους
καταλαβαίνω. Και τους συμπονώ παραλλήλως, καθότι η φτώχεια φέρνει
γκρίνια, η ηττοπάθεια φέρνει μουρμούρα και εξάλειψη αισιόδοξου
συλλογικού στόχου φέρνει φούντωμα των προσωπικών στρατηγικών διάσωσης.
Ένα μόνο έχω να πω, βγαλμένο από την μακροχρόνια εμπειρία μου σε κόμματα
εξουσίας που κοντεύουν στο τέλος τους. Δεν είδαμε ακόμα τίποτα στον
Σύριζα. Αυτά τα φαιδρά που συνέβησαν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της
Τετάρτης, δεν ήταν παρά ένα μικρό διαφημιστικό βιντεάκι της
υπερπαραγωγής που θα ακολουθήσει τους επόμενος μήνες…
Δ. Καμπουράκης
liberal.gr