Τις εποχές που οι γιατροί
ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν για την Ευρώπη, ο Αργύρης Μαρίολης παραμένει στον
τόπο που διορίστηκε, αγάπησε και συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του (εδώ
και χρόνια) στο Αγροτικό Ιατρείο Αρεόπολης, με τα λίγα πενιχρά μέσα που του
διαθέτει το κράτος.
Τώρα μετά την ανακήρυξή του ως ο καλύτερος γενικός –
οικογενειακός γιατρός της Ευρώπης ετοιμάζεται να μεταβεί στη Μπρατισλάβα,
πρωτεύουσα της Σλοβακίας 26 – 29 Ιουνίου για να παραλάβει το βραβείο του, στο
συνέδριο WONCA Europe.
Μετά την ανακήρυξή του, ο
γιατρός έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Λαμβάνοντας αυτήν την
τιμητική βράβευση, η συγκίνησή μου δεν μετριέται με λέξεις.
Καθώς αναφέρομαι στους ασθενείς και την προσπάθεια, την οποία κάνουμε τόσα χρόνια, ομοιάζουν οι στιγμές με απειράριθμους κόκκους που, ενώ δείχνουν ολόιδιοι, κανείς τους δεν είναι ίδιος με τον άλλον.
Το καθήκον και η ευθύνη όλα αυτά τα χρόνια θεσμοθετήθηκαν από τους ίδιους τους πολίτες – ασθενείς.
Καθώς αναφέρομαι στους ασθενείς και την προσπάθεια, την οποία κάνουμε τόσα χρόνια, ομοιάζουν οι στιγμές με απειράριθμους κόκκους που, ενώ δείχνουν ολόιδιοι, κανείς τους δεν είναι ίδιος με τον άλλον.
Το καθήκον και η ευθύνη όλα αυτά τα χρόνια θεσμοθετήθηκαν από τους ίδιους τους πολίτες – ασθενείς.
Αυτές τις ώρες, οι λέξεις
βγαίνουν από το στόμα μου διαρκώς, αβίαστες, αλλά δεν με αφήνουν να εκφράσω όλα
όσα θα ήθελα. Όραμα, σκέψεις και διαδρομές.
Γοητευμένος τόσα χρόνια από τη Γενική-Οικογενειακή Ιατρική και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, δεν είχα παρά μόνο μία επιλογή, να την ακολουθήσω στη δημιουργία της.
Τα παιχνίδια που έπαιζα σαν παιδί, παρά τις περιορισμένες μου δυνατότητες… αν όχι όλα, τα περισσότερα ήταν δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά. Για αυτό και επέλεξα τη Μάνη, ως προτελευταίο σταθμό μου.
Αυτοσχεδίαζα, καλλιτεχνούσα και μεθούσα με αυτά. Στόχος μου ήταν να ζωγραφίσουμε, στη σαγηνευτική εσχατιά της Ευρώπης, τη Μάνη, έναν Ήλιο πιο φωτεινό, με στοργή για τον Άνθρωπο.
Κάθε φορά προσπαθώ να κοιτάζω μέσα από το παράθυρο του ασθενούς.
Γοητευμένος τόσα χρόνια από τη Γενική-Οικογενειακή Ιατρική και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, δεν είχα παρά μόνο μία επιλογή, να την ακολουθήσω στη δημιουργία της.
Τα παιχνίδια που έπαιζα σαν παιδί, παρά τις περιορισμένες μου δυνατότητες… αν όχι όλα, τα περισσότερα ήταν δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά. Για αυτό και επέλεξα τη Μάνη, ως προτελευταίο σταθμό μου.
Αυτοσχεδίαζα, καλλιτεχνούσα και μεθούσα με αυτά. Στόχος μου ήταν να ζωγραφίσουμε, στη σαγηνευτική εσχατιά της Ευρώπης, τη Μάνη, έναν Ήλιο πιο φωτεινό, με στοργή για τον Άνθρωπο.
Κάθε φορά προσπαθώ να κοιτάζω μέσα από το παράθυρο του ασθενούς.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω
όλους τους συνεργάτες μου ιδιαιτέρως για την υπομονή τους, τους Ακαδημαϊκούς
Δασκάλους, αλλά και όλους τους πολίτες-ασθενείς που με κρατούν μέχρι και σήμερα
τρυφερά στην αγκαλιά τους.
Θα συνεχίσω να παραμένω ένας γιατρός παράλληλα λησμονημένος, γιατί η Ιατρική μου μπορεί να είναι ασυμβίβαστη και βροχερή, όμως είχα εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο και δεν απελπίστηκα ποτέ.
Σας ευχαριστώ όλους, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό μου μέσα στη σιωπή»
Θα συνεχίσω να παραμένω ένας γιατρός παράλληλα λησμονημένος, γιατί η Ιατρική μου μπορεί να είναι ασυμβίβαστη και βροχερή, όμως είχα εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο και δεν απελπίστηκα ποτέ.
Σας ευχαριστώ όλους, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό μου μέσα στη σιωπή»