Έφτασε η ώρα που ξόρκιζε η κυβέρνηση, η ώρα της κάλπης.
Οι πολίτες θα
εκφραστούν για πρώτη φορά έπειτα από τέσσερα χρόνια. Όσο όμως και αν ο
επικεφαλής της κυβέρνησης προσπαθεί να υποβαθμίσει την κορυφαία αυτή
δημοκρατική διαδικασία σε «δημοσκόπηση χωρίς το ερώτημα ποιος θα
κυβερνήσει» (!), το διακύβευμα των εκλογών είναι ένα και μόνο: Να
μείνουν ή να φύγουν ο ίδιος και η κυβέρνησή του;
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική. Η κυβέρνηση αυτή
πρέπει να φύγει. Όχι μόνο επειδή επιστράτευσε τα χειρότερα ψεύδη για να
ανέλθει στην εξουσία, αλλά επειδή ο βίος και η πολιτεία της αποδείχθηκαν
καταστροφικοί σε όλα τα επίπεδα. Επειδή το ηθικό πλεονέκτημα έδωσε τη
θέση του στον ωμό κυνισμό, την εξουσιολαγνεία και την καθεστωτική
νοοτροπία.
Η κυβέρνηση αυτή ανέλαβε την εξουσία τον
Ιανουάριο του 2015, αφού
χρησιμοποίησε την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας για να ανατρέψει
την προηγούμενη κυβέρνηση, με την υπόσχεση ότι θα καταργήσει το μνημόνιο
με έναν νόμο και ένα άρθρο. Έξι μήνες μετά υπέγραψε ένα νέο μνημόνιο,
με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να βάζουν πλάτη σε έναν εκτός τόπου και
χρόνου πρωθυπουργό για να μην καταρρεύσει η χώρα. Πώς ανταπέδωσε
εκείνος τη βοήθεια; Προκηρύσσοντας εκλογές, παρά τις περί του αντιθέτου
διαβεβαιώσεις του, για να συνεχίσει να κυβερνά με την εθνικιστική Δεξιά
των ΑΝΕΛ.
Τι έκανε αυτά τα τέσσερα χρόνια ο πρωθυπουργός; Έλαμψε ως ντελίβερι
μπόι των δανειστών. Η κυβέρνησή του αφαίμαξε αγρίως τους
φορολογούμενους, παρέδωσε ακόμη και μνημεία της πολιτισμικής μας
κληρονομιάς στο Υπερταμείο για τον επόμενο αιώνα, μείωσε τις συντάξεις
και το αφορολόγητο. Προκάλεσε με λίγα λόγια μια νέα κρίση ύψους μέσα
στην κρίση, στο όνομα των ψευδαισθήσεων που είχε ένας δήθεν ριζοσπάστης
της Αριστεράς πως θα ηγηθεί της μεγάλης ανατροπής στην Ευρώπη.
Η χώρα πλήρωσε ακριβά αυτή την κρίση μεγαλείου. Χρεώθηκε με δεκάδες
δισ. μνημονιακών υποχρεώσεων την πολιτική απάτη που βαφτίστηκε
ψευδαίσθηση. Ήταν μνημονιακές υποχρεώσεις όμως όλα τα άλλα; Ήταν
μνημονιακή υποχρέωση η διχαστική ρητορική και ο πολακισμός; Ήταν
μνημονιακή υποχρέωση η απόπειρα ελέγχου των μέσων ενημέρωσης, τα σχέδια
διαπλοκής με βοσκοτόπια, οι διώξεις δημοσιογράφων, οι απειλές; Υποχρέωσε
κάποιο μνημόνιο τον πρωθυπουργό να κάνει διακοπές κρυφά σε κότερα
πολυτελείας και τους Πετσίτηδες να εκπροσωπούν δεξιά και αριστερά το
Μαξίμου; Ή μήπως υποχρέωσε κάποιο μνημόνιο τον πρωθυπουργό, τον μέγα
εχθρό της διαπλοκής, να συμπεριλάβει στο ευρωψηφοδέλτιό του
επιχειρηματία ο οποίος έχει ταυτιστεί όσο κανένας άλλος με τη διαπλοκή;
Δεν υποχρέωσε κανένα μνημόνιο την κυβέρνηση να επιχειρήσει να
χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη, επιχείρηση που προκάλεσε την εντονότατη
αντίδραση των δικαστικών λειτουργών, ούτε να στήσει το σκάνδαλο της
Novartis πετώντας τόνους λάσπης σε δύο πρώην πρωθυπουργούς και οκτώ
κορυφαίους υπουργούς. Ούτε την υποχρέωσε να επιστρατεύσει τις πλέον
φαιδρές πρακτικές του παλαιοκομματισμού εγκαινιάζοντας μετρό που δεν
υπάρχουν και μοιράζοντας ρουσφέτια λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές,
εκμαυλίζοντας τις συνειδήσεις των ψηφοφόρων.
Είναι για όλους αυτούς τους λόγους, για όλες αυτές τις αποκρουστικές
εικόνες, που η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει. Είναι λόγοι που δεν έχουν
να κάνουν με την κρίση, αλλά με τον καθεστωτισμό, την ανικανότητα και
την αναισθησία μιας κυβέρνησης που δεν ψέλλισε ούτε μια συγγνώμη για τις
τραγωδίες στη Μάνδρα και το Μάτι. Που δεν είδε την εξουσία ως ευθύνη,
αλλά σαν πάρτι.
Παν. Λάμψιας
liberal.gr