Κατάκοπος, είχε παρατήσει το κορμί του στον καναπέ, σαν να επρόκειτο
για ένα άδειο παλτό. Η μια ήττα διαδεχότανε την άλλη, πόσες να αντέξει ο
Χριστιανός. Το κουβανέζικο πούρο είχε ήδη καεί ακάπνιστο στο χέρι του
και οι στάχτες έπεσαν στο περσικό χαλί που του έφερε από την Τεχεράνη ο
ξάδελφος.
Μία ώρα νωρίτερα είχε εισβάλλει στο γραφείο του η Έφη. Έσφαξε τον
προκάτοχό της με το βαμβάκι: «Σου είπα Αλέξη, ήταν κακή ιδέα το ΕΣΠΑ
στους φίλους μας. Να, ο Μήτσος, ο άνθρωπος που οργάνωσε όλες τις
συγκεντρώσεις σου, πιάστηκε με ένα κιλό χασίσι»! ήταν σαν να τον κτύπησε
το ηλεκτρικό ρεύμα.
Η μόνη του αντίδραση ήταν ένα ουρλιαχτό που έκανε τον γείτονα Πάκη να παγώσει και να διατάξει τους φρουρούς του να εισέλθουν σε κόκκινο συναγερμό. Ποιος ξέρει, σκέφτηκε ο Πρόεδρος Πάκης, τι μπορεί να συμβεί: «Βάλτους καλού – κακού σε κόκκινο συναγερμό, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», διέταξε τον υπασπιστή του.
Πίσω στο Μαξίμου, ο Αλέξης βυθίστηκε στον δερμάτινο καναπέ. Η Έφη τον πλησίασε και προσπάθησε να του τραβήξει την προσοχή, κουνώντας τα χέρια της μπροστά από το απλανές βλέμμα του. Ήταν αδύνατον. Ο Αλέξης είχε βυθιστεί στον κόσμο του κι ένας θεός ήξερε τι ακριβώς σκεπτότανε εκείνη την ώρα. Είναι οι στιγμές εκείνες που κάνουν ακόμη και έναν άθεο μαρξιστή να γίνει Χριστιανός και να αποδεχτεί την ύπαρξη του Από Πάνω. Τόσες ατυχίες, τόσες πετριές μαζεμένες…
Ο Αλέξης τινάχτηκε πάνω, όταν η φωτιά από το πούρο έκαψε την άκρη των δακτύλων του. Σηκώθηκε με έναν χαρακτηριστικά αργό τρόπο από τον καναπέ και κατευθύνθηκε στο γραφείο του. Έξω το σκοτάδι είχε κάνει αισθητή την παρουσία του. Η ώρα ήταν περασμένη. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και ζήτησε από την γραμματέα του να τον συνδέσει με τον Μακαριότατο: «Άγιε, συγχώρεσε με, αλλά με βρήκαν πολλά σήμερα. Ναι, μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Επιμένω , Άγιε. Μίλα με τον Πάνο και ζήτα του συγνώμη. Ας γυρίσει πίσω και ό,τι θέλει, Άγιέ μου. Ναι, δεν θα τον στεναχωρήσω άλλη φορά, αρκεί να πάρει πίσω την κατάρα. Ναι, ό,τι θέλει. Και Άμυνας και Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος. Σε σένα στηρίζομαι Άγιε μου»…
Η Έφη γλίστρησε απαλά στο γραφείο και προσπάθησε να τον καθησυχάσει: «Κάποιος ανάδρομος θα είναι Αλέξη. Να, ο Μίχας πήγε με τον Βαρουφάκη και ο Κατσανέβας με τον Βελόπουλο. Είναι φανερό ότι ζούμε σε περίεργους καιρούς»…
Θανάσης Μαυρίδης
Η μόνη του αντίδραση ήταν ένα ουρλιαχτό που έκανε τον γείτονα Πάκη να παγώσει και να διατάξει τους φρουρούς του να εισέλθουν σε κόκκινο συναγερμό. Ποιος ξέρει, σκέφτηκε ο Πρόεδρος Πάκης, τι μπορεί να συμβεί: «Βάλτους καλού – κακού σε κόκκινο συναγερμό, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», διέταξε τον υπασπιστή του.
Πίσω στο Μαξίμου, ο Αλέξης βυθίστηκε στον δερμάτινο καναπέ. Η Έφη τον πλησίασε και προσπάθησε να του τραβήξει την προσοχή, κουνώντας τα χέρια της μπροστά από το απλανές βλέμμα του. Ήταν αδύνατον. Ο Αλέξης είχε βυθιστεί στον κόσμο του κι ένας θεός ήξερε τι ακριβώς σκεπτότανε εκείνη την ώρα. Είναι οι στιγμές εκείνες που κάνουν ακόμη και έναν άθεο μαρξιστή να γίνει Χριστιανός και να αποδεχτεί την ύπαρξη του Από Πάνω. Τόσες ατυχίες, τόσες πετριές μαζεμένες…
Ο Αλέξης τινάχτηκε πάνω, όταν η φωτιά από το πούρο έκαψε την άκρη των δακτύλων του. Σηκώθηκε με έναν χαρακτηριστικά αργό τρόπο από τον καναπέ και κατευθύνθηκε στο γραφείο του. Έξω το σκοτάδι είχε κάνει αισθητή την παρουσία του. Η ώρα ήταν περασμένη. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και ζήτησε από την γραμματέα του να τον συνδέσει με τον Μακαριότατο: «Άγιε, συγχώρεσε με, αλλά με βρήκαν πολλά σήμερα. Ναι, μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις. Επιμένω , Άγιε. Μίλα με τον Πάνο και ζήτα του συγνώμη. Ας γυρίσει πίσω και ό,τι θέλει, Άγιέ μου. Ναι, δεν θα τον στεναχωρήσω άλλη φορά, αρκεί να πάρει πίσω την κατάρα. Ναι, ό,τι θέλει. Και Άμυνας και Εξωτερικών και Αντιπρόεδρος. Σε σένα στηρίζομαι Άγιε μου»…
Η Έφη γλίστρησε απαλά στο γραφείο και προσπάθησε να τον καθησυχάσει: «Κάποιος ανάδρομος θα είναι Αλέξη. Να, ο Μίχας πήγε με τον Βαρουφάκη και ο Κατσανέβας με τον Βελόπουλο. Είναι φανερό ότι ζούμε σε περίεργους καιρούς»…
Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr