Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να στήσει ένα αντιπολιτευτικό μέτωπο ενάντια στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται να κλονιστεί εύκολα η νέα κυβέρνηση, που έχει καθαρή πρωτιά και αυτοδυναμία.
Όμως θέλει από τώρα να διαμορφώσει ένα κλίμα ότι δεν θα αφήσει τη νέα κυβέρνηση σε χλωρό κλαδί.
Όμως, η αντιπολίτευση που κάνει πατάει σε δύο βάρκες.
Από τη μια προσπαθεί να υποστηρίξει ότι αρκετά από τα μέτρα της νέας κυβέρνησης, ιδίως αυτά που θα αποδειχτούν δημοφιλή, τα είχε θεσπίσει και η δική του.
Από την άλλη, κάνει κριτική «από τα αριστερά» στο νεοφιλελευθερισμό της νέας κυβέρνησης.
Μόνο που οι δυο αυτές βάρκες δεν είναι και τόσο συμβατές.
Γιατί εκεί που ο Τσίπρας λέει ότι
η νέα κυβέρνηση πατάει πάνω στα μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι εφάρμοσε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική.
Αυτό δεν μπορεί να συνδυαστεί με εύκολες κριτικές από τα «αριστερά».
Όχι γιατί δεν μπορεί να γίνει κριτική στον Μητσοτάκη από τα αριστερά. Μπορεί και είναι αναγκαία.
Γιατί μπορεί ο Μητσοτάκης να έχει αποφύγει τη ρητορική άλλων εποχών, όμως η πολιτική του και μνημονιακή είναι και νεοφιλελεύθερη.
Γιατί δεν έχει σκοπό να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων αλλά κυρίως των «επενδυτών».
Γιατί και αυτός θέλει ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτική αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας.
Γιατί και αυτός αποδέχεται τη «δημοσιονομική πειθαρχία».
Γιατί έχει λογική «νόμου και τάξης».
Απέναντι σε όλα αυτά και αντιπολίτευση χρειάζεται και κριτική και μαζικά κινήματα.
Όμως, όλα αυτά δεν μπορεί να τα εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Ή, τουλάχιστον, δεν μπορεί να τα εκπροσωπήσει όπως προσπαθεί να το κάνει τώρα.
Γιατί κάθε φορά που κάνει κριτική στον Μητσοτάκη, ο κόσμος θυμάται τα δικά του πεπραγμένα.
Την «κωλοτούμπα» που έκανε.
Τα μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε.
Τις ιδιωτικοποιήσεις που προώθησε.
Τις υποσχέσεις που δεν τήρησε.
Για να μπορέσει να κάνει αντιπολίτευση ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει πρώτα να κάνει αυτοκριτική.
Να σταματήσει το αλαζονικό «όλα τα κάναμε καλά».
Όπως και το εξίσου αλαζονικό «δεν μας άφηναν οι δανειστές να κάνουμε παραπάνω».
Γιατί σε τελική ανάλυση ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την ευθύνη να υπογράψει μνημόνιο.
Να εξηγήσει γιατί δεν μπόρεσε να εφαρμόσει προοδευτική πολιτική, δηλαδή να παραδεχτεί ότι δεν είχε πολιτικό σχέδιο και προετοιμασία για την αναμέτρηση με τους δανειστές.
Να δείξει, δηλαδή, ότι κάτι έμαθε και ότι όντως άλλαξε μέσα από την εμπειρία.
Διαφορετικά, απλώς, θα ακούγεται σαν ένας ακόμη πολιτικός που όταν χάσει την εξουσία κατηγορεί την επόμενη κυβέρνηση ακόμη και εάν εφαρμόζει τη δική του πολιτική.
Όμως, αυτό θα σημαίνει ότι παραμένει μέρος του προβλήματος.
Ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται να κλονιστεί εύκολα η νέα κυβέρνηση, που έχει καθαρή πρωτιά και αυτοδυναμία.
Όμως θέλει από τώρα να διαμορφώσει ένα κλίμα ότι δεν θα αφήσει τη νέα κυβέρνηση σε χλωρό κλαδί.
Όμως, η αντιπολίτευση που κάνει πατάει σε δύο βάρκες.
Από τη μια προσπαθεί να υποστηρίξει ότι αρκετά από τα μέτρα της νέας κυβέρνησης, ιδίως αυτά που θα αποδειχτούν δημοφιλή, τα είχε θεσπίσει και η δική του.
Από την άλλη, κάνει κριτική «από τα αριστερά» στο νεοφιλελευθερισμό της νέας κυβέρνησης.
Μόνο που οι δυο αυτές βάρκες δεν είναι και τόσο συμβατές.
Γιατί εκεί που ο Τσίπρας λέει ότι
η νέα κυβέρνηση πατάει πάνω στα μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι εφάρμοσε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική.
Αυτό δεν μπορεί να συνδυαστεί με εύκολες κριτικές από τα «αριστερά».
Όχι γιατί δεν μπορεί να γίνει κριτική στον Μητσοτάκη από τα αριστερά. Μπορεί και είναι αναγκαία.
Γιατί μπορεί ο Μητσοτάκης να έχει αποφύγει τη ρητορική άλλων εποχών, όμως η πολιτική του και μνημονιακή είναι και νεοφιλελεύθερη.
Γιατί δεν έχει σκοπό να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων αλλά κυρίως των «επενδυτών».
Γιατί και αυτός θέλει ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτική αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας.
Γιατί και αυτός αποδέχεται τη «δημοσιονομική πειθαρχία».
Γιατί έχει λογική «νόμου και τάξης».
Απέναντι σε όλα αυτά και αντιπολίτευση χρειάζεται και κριτική και μαζικά κινήματα.
Όμως, όλα αυτά δεν μπορεί να τα εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Ή, τουλάχιστον, δεν μπορεί να τα εκπροσωπήσει όπως προσπαθεί να το κάνει τώρα.
Γιατί κάθε φορά που κάνει κριτική στον Μητσοτάκη, ο κόσμος θυμάται τα δικά του πεπραγμένα.
Την «κωλοτούμπα» που έκανε.
Τα μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε.
Τις ιδιωτικοποιήσεις που προώθησε.
Τις υποσχέσεις που δεν τήρησε.
Για να μπορέσει να κάνει αντιπολίτευση ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει πρώτα να κάνει αυτοκριτική.
Να σταματήσει το αλαζονικό «όλα τα κάναμε καλά».
Όπως και το εξίσου αλαζονικό «δεν μας άφηναν οι δανειστές να κάνουμε παραπάνω».
Γιατί σε τελική ανάλυση ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την ευθύνη να υπογράψει μνημόνιο.
Να εξηγήσει γιατί δεν μπόρεσε να εφαρμόσει προοδευτική πολιτική, δηλαδή να παραδεχτεί ότι δεν είχε πολιτικό σχέδιο και προετοιμασία για την αναμέτρηση με τους δανειστές.
Να δείξει, δηλαδή, ότι κάτι έμαθε και ότι όντως άλλαξε μέσα από την εμπειρία.
Διαφορετικά, απλώς, θα ακούγεται σαν ένας ακόμη πολιτικός που όταν χάσει την εξουσία κατηγορεί την επόμενη κυβέρνηση ακόμη και εάν εφαρμόζει τη δική του πολιτική.
Όμως, αυτό θα σημαίνει ότι παραμένει μέρος του προβλήματος.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος
in.gr