Για να είμαστε ελάχιστα χρήσιμοι σε όσους παρακολούθησαν την ομιλία και
τη διαδικασία της άρσης ασυλίας του Παύλου Πολάκη στη Βουλή χρειάζονται
ορισμένες απλές εξηγήσεις και υπενθυμίσεις. Ο άνθρωπος που μπόλιαζε τους
συντρόφους του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ με το δόγμα «θα
κερδίσουμε ξανά τις εκλογές μόνο αν βάλουμε κάποιους φυλακή», χθες
φώναζε ως άλλος τραγικός ηθοποιός «εμένα φυλακή δεν θα με βάλετε».
Κανένας φόβος να πάει φυλακή δεν υπήρχε και το γνώριζε. Απλώς ανέβαζε τη νέα παράσταση του ΣΥΡΙΖΑ περί «ρεβανσισμού», που κόβει εισιτήρια στον σκληρό πυρήνα των θεατών των δρώμενών του.
Ακόμη και αν αποδειχθεί και καταδικαστεί για παράνομη καταγραφή της συνομιλίας του με τον διοικητή της ΤτΕ, ο Παύλος Πολάκης δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα: το αδίκημα με τον νέο Ποινικό Κώδικα που πέρασε άρον άρον η κυβέρνησή του τις τελευταίες ημέρες πριν από τις εκλογές μετατράπηκε όλως τυχαίως από κακούργημα σε πλημμέλημα.
Η σκηνοθεσία made by Κουμουνδούρου στη Βουλή ήταν υποδειγματική και παραλίγο να μας συνεπάρει και εμάς ο Παύλος Πολάκης τη στιγμή που στην κορύφωση του δράματος έριχνε τη μαντινάδα: «Χέρια που δεν αρπάξανε ξένο ψωμί να φάνε, αυτά κρατούνε την τιμή, όσο βαριά και να 'ναι. Στο μετερίζι της ανθρωπιάς και της τιμής το χρέος, θα στέκω και θα πολεμώ κι ας είμαι ο τελευταίος».
Και μετά θυμηθήκαμε τον λόγο για τον οποίο ο Παύλος Πολάκης είχε πάρει εκείνο το «φιλικό» τηλέφωνο τον Γιάννη Στουρνάρα. Ήταν όταν η ΤτΕ έπρεπε να διερευνήσει πώς ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας είχε λάβει με πρόδηλα «ευνοϊκό» τρόπο καταναλωτικό δάνειο 100.000 ευρώ από τη σχεδόν φαλιρισμένη τράπεζα Αττικής (που έφερε και το προσωνύμιο ΣΥΡΙΖΑ Bank), ενώ ο «κοσμάκης» την ίδια περίοδο δεν μπορούσε να πάρει ούτε 10 ευρώ δάνειο για επείγουσες ανάγκες.
Με τις παλικαριές Πολάκη ότι θέλει να πάει στο Ειδικό Δικαστήριο γιατί είναι «πολύ ψηλά» και «στον ουρανό δεν τον φτάνουν», παραλίγο να ξεχάσουμε ότι είχε πάρει το δανειάκι για «οικογενειακές και πολιτικές ανάγκες», όπως ισχυριζόταν. Μήπως σήμερα θα ήταν σκόπιμο να μας απαντήσει ποιες «πολιτικές ανάγκες» κάλυψε το δάνειο που πήρε μόνο και μόνο γιατί ήταν υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και κολλητός φίλος του τότε πρωθυπουργού; Ή μας αρκεί απλώς ότι εξελέγη ως ο μοναδικός βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ με περίπου 15.000 ψήφους όπως περήφανα δήλωσε στη Βουλή;
Τι άλλο θα ήθελε να ξεχάσουμε ο κ. Πολάκης; Μα όσα αποκάλυψε για τον εαυτό του προσπαθώντας να δικαιολογήσει γιατί του έδωσαν το δανειάκι των 100.000 ευρώ χωρίς αληθινές εγγυήσεις. Κόμπαζε τότε πως ως χειρουργός-εντατικολόγος που εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα έπαιρνε από το 2000 έως και το 2011 διπλάσια και τριπλάσια λεφτά απ' όσα έπαιρνε ως υπουργός. Δηλαδή ότι ετησίως καθάριζε κατά αναλογία από 200.000 έως 300.000 ευρώ! Αν τα δήλωνε στην Εφορία είναι ένα ζήτημα, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτό αυτή τη στιγμή. Άλλο είναι το θέμα μας, Πότε λοιπόν άνθησε επαγγελματικά ως γιατρός στον ιδιωτικό τομέα ο Παύλος Πολάκης απολαμβάνοντας αμοιβές με 5 μηδενικά; Την εποχή του «παλιού», του «διεφθαρμένου», των «βρόμικων» που κατέστρεψαν τη χώρα.
Για μια 11ετία, πάντα κατά δική του δήλωση, ο Παύλος Πολάκης ήταν ένας ακριβοπληρωμένος γιατρός σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Και φυσικά τις αμοιβές των 200.000-300.000 ευρώ ετησίως (αυτός διαφήμισε ότι τα έπαιρνε, όχι εμείς) τις δικαιούταν γιατί είναι... γιατράρα, όπως λένε και πολλοί φαν του. Κυρίως όμως φαίνεται ότι ήταν ένας... ανυποψίαστος επιστήμονας και άνθρωπος!
Γιατί ούτε είχαν περάσει από το μυαλό του, ούτε υπέπεσαν στην αντίληψή του όσα φανερώθηκαν μπροστά του μόλις έγινε υπουργός του Τσίπρα το 2015. Ούτε είχε πάρει χαμπάρι ούτε φυσικά είχε μετάσχει κατ' ουδένα τρόπο στο «πάρτι» που γινόταν στον χώρο. Η ουσία είναι πως αυτός τα έβγαζε με την... αξία του και με το νυστέρι του. Όχι σαν τους άλλους. Τους βρόμικους!
Όσο για την είσοδό του στην πολιτική, ήταν ιερό καθήκον του να υπηρετήσει τον «κοσμάκη». Αυτόν τον «κοσμάκη» που όταν καιγόταν στο Μάτι του «θόλωνε την εικόνα της κυβέρνησης» και όταν πέθαινε από τη γρίπη «δεν ήταν καμιά καταστροφή». Μπήκε μαζί με τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβάλει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία στο πολιτικό σύστημα. Τη διαφάνεια την υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο ως δήμαρχος Σφακίων με εκείνα τα διπλά, άσπρα και μαύρα, βιβλία. Και ως υπουργός τη διαφάνεια και τη λογοδοσία τις είχε κορόνα στο κεφάλι του. Γι' αυτό αντί να απαντήσει για το δάνειο πήρε να κάνει τηλεφωνικό τσαμπουκά στον Στουρνάρα που τον μήνυσε.
Ο Παύλος Πολάκης κατά τη συνήθη αριστερή πρακτική αυτοπροβάλλεται και αυτοηρωποιείται ως ο εξολοθρευτής των συμφερόντων στην υγεία. Αλλά κατά βάση είναι ένας γιατρός που πέρασε ζάχαρη στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας και που ως υπουργός με την παχυλή αποζημίωση πέρναγε πολύ καλύτερα από τον «κοσμάκη» και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επανεκλογή του. Όσο δε έκανε τον terminator της διαφθοράς στην υγεία και διαφήμιζε τις 19.500 (ανύπαρκτους) γιατρούς στα νοσοκομείο, ο «κοσμάκης» ένοιωθε στο πετσί του το έργο του.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τη δικαστική του αντιπαράθεση με τον πρώην πρόεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ και τις καταγγελίες που επανέλαβε ξανά από το βήμα της Βουλής (παρεμπιπτόντως βρίσκονται ήδη στη Δικαιοσύνη ως το πόρισμα της εξεταστικής που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ), αν ήμουν στη θέση του θα επιδίωκα νύχτα και μέρα να βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω στα δικαστήρια αντί να ζητώ την προστασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών ή τη βουλευτική ασυλία. Θα σήκωνα προσωπικά το βάρος των καταγγελιών μου σε κάθε δικαστική αίθουσα. Αλλά ο κ. Πολάκης έχει διαλέξει και το έργο και τον ρόλο από νωρίς.
Τεσσεράμισι χρόνια με καταγγελίες και χαρτιά στον αέρα έπαιζε με τις εντυπώσεις. Όταν του δόθηκε η δυνατότητα έστω και με την ιδιότητα του πρώην υπουργού να σταθεί αυτοβούλως στο δικαστήριο ως κατήγορος και να υποστηρίξει τις καταγγελίες διεκδίκησε να το αποφύγει κάνοντας χρήση του «βρόμικου νόμου» περί ευθύνης υπουργών. Κι αυτό κάτι λέει...
Κανένας φόβος να πάει φυλακή δεν υπήρχε και το γνώριζε. Απλώς ανέβαζε τη νέα παράσταση του ΣΥΡΙΖΑ περί «ρεβανσισμού», που κόβει εισιτήρια στον σκληρό πυρήνα των θεατών των δρώμενών του.
Ακόμη και αν αποδειχθεί και καταδικαστεί για παράνομη καταγραφή της συνομιλίας του με τον διοικητή της ΤτΕ, ο Παύλος Πολάκης δεν έχει να ανησυχεί για τίποτα: το αδίκημα με τον νέο Ποινικό Κώδικα που πέρασε άρον άρον η κυβέρνησή του τις τελευταίες ημέρες πριν από τις εκλογές μετατράπηκε όλως τυχαίως από κακούργημα σε πλημμέλημα.
Η σκηνοθεσία made by Κουμουνδούρου στη Βουλή ήταν υποδειγματική και παραλίγο να μας συνεπάρει και εμάς ο Παύλος Πολάκης τη στιγμή που στην κορύφωση του δράματος έριχνε τη μαντινάδα: «Χέρια που δεν αρπάξανε ξένο ψωμί να φάνε, αυτά κρατούνε την τιμή, όσο βαριά και να 'ναι. Στο μετερίζι της ανθρωπιάς και της τιμής το χρέος, θα στέκω και θα πολεμώ κι ας είμαι ο τελευταίος».
Και μετά θυμηθήκαμε τον λόγο για τον οποίο ο Παύλος Πολάκης είχε πάρει εκείνο το «φιλικό» τηλέφωνο τον Γιάννη Στουρνάρα. Ήταν όταν η ΤτΕ έπρεπε να διερευνήσει πώς ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας είχε λάβει με πρόδηλα «ευνοϊκό» τρόπο καταναλωτικό δάνειο 100.000 ευρώ από τη σχεδόν φαλιρισμένη τράπεζα Αττικής (που έφερε και το προσωνύμιο ΣΥΡΙΖΑ Bank), ενώ ο «κοσμάκης» την ίδια περίοδο δεν μπορούσε να πάρει ούτε 10 ευρώ δάνειο για επείγουσες ανάγκες.
Με τις παλικαριές Πολάκη ότι θέλει να πάει στο Ειδικό Δικαστήριο γιατί είναι «πολύ ψηλά» και «στον ουρανό δεν τον φτάνουν», παραλίγο να ξεχάσουμε ότι είχε πάρει το δανειάκι για «οικογενειακές και πολιτικές ανάγκες», όπως ισχυριζόταν. Μήπως σήμερα θα ήταν σκόπιμο να μας απαντήσει ποιες «πολιτικές ανάγκες» κάλυψε το δάνειο που πήρε μόνο και μόνο γιατί ήταν υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και κολλητός φίλος του τότε πρωθυπουργού; Ή μας αρκεί απλώς ότι εξελέγη ως ο μοναδικός βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ με περίπου 15.000 ψήφους όπως περήφανα δήλωσε στη Βουλή;
Τι άλλο θα ήθελε να ξεχάσουμε ο κ. Πολάκης; Μα όσα αποκάλυψε για τον εαυτό του προσπαθώντας να δικαιολογήσει γιατί του έδωσαν το δανειάκι των 100.000 ευρώ χωρίς αληθινές εγγυήσεις. Κόμπαζε τότε πως ως χειρουργός-εντατικολόγος που εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα έπαιρνε από το 2000 έως και το 2011 διπλάσια και τριπλάσια λεφτά απ' όσα έπαιρνε ως υπουργός. Δηλαδή ότι ετησίως καθάριζε κατά αναλογία από 200.000 έως 300.000 ευρώ! Αν τα δήλωνε στην Εφορία είναι ένα ζήτημα, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτό αυτή τη στιγμή. Άλλο είναι το θέμα μας, Πότε λοιπόν άνθησε επαγγελματικά ως γιατρός στον ιδιωτικό τομέα ο Παύλος Πολάκης απολαμβάνοντας αμοιβές με 5 μηδενικά; Την εποχή του «παλιού», του «διεφθαρμένου», των «βρόμικων» που κατέστρεψαν τη χώρα.
Για μια 11ετία, πάντα κατά δική του δήλωση, ο Παύλος Πολάκης ήταν ένας ακριβοπληρωμένος γιατρός σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Και φυσικά τις αμοιβές των 200.000-300.000 ευρώ ετησίως (αυτός διαφήμισε ότι τα έπαιρνε, όχι εμείς) τις δικαιούταν γιατί είναι... γιατράρα, όπως λένε και πολλοί φαν του. Κυρίως όμως φαίνεται ότι ήταν ένας... ανυποψίαστος επιστήμονας και άνθρωπος!
Γιατί ούτε είχαν περάσει από το μυαλό του, ούτε υπέπεσαν στην αντίληψή του όσα φανερώθηκαν μπροστά του μόλις έγινε υπουργός του Τσίπρα το 2015. Ούτε είχε πάρει χαμπάρι ούτε φυσικά είχε μετάσχει κατ' ουδένα τρόπο στο «πάρτι» που γινόταν στον χώρο. Η ουσία είναι πως αυτός τα έβγαζε με την... αξία του και με το νυστέρι του. Όχι σαν τους άλλους. Τους βρόμικους!
Όσο για την είσοδό του στην πολιτική, ήταν ιερό καθήκον του να υπηρετήσει τον «κοσμάκη». Αυτόν τον «κοσμάκη» που όταν καιγόταν στο Μάτι του «θόλωνε την εικόνα της κυβέρνησης» και όταν πέθαινε από τη γρίπη «δεν ήταν καμιά καταστροφή». Μπήκε μαζί με τους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβάλει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία στο πολιτικό σύστημα. Τη διαφάνεια την υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο ως δήμαρχος Σφακίων με εκείνα τα διπλά, άσπρα και μαύρα, βιβλία. Και ως υπουργός τη διαφάνεια και τη λογοδοσία τις είχε κορόνα στο κεφάλι του. Γι' αυτό αντί να απαντήσει για το δάνειο πήρε να κάνει τηλεφωνικό τσαμπουκά στον Στουρνάρα που τον μήνυσε.
Ο Παύλος Πολάκης κατά τη συνήθη αριστερή πρακτική αυτοπροβάλλεται και αυτοηρωποιείται ως ο εξολοθρευτής των συμφερόντων στην υγεία. Αλλά κατά βάση είναι ένας γιατρός που πέρασε ζάχαρη στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας και που ως υπουργός με την παχυλή αποζημίωση πέρναγε πολύ καλύτερα από τον «κοσμάκη» και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επανεκλογή του. Όσο δε έκανε τον terminator της διαφθοράς στην υγεία και διαφήμιζε τις 19.500 (ανύπαρκτους) γιατρούς στα νοσοκομείο, ο «κοσμάκης» ένοιωθε στο πετσί του το έργο του.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τη δικαστική του αντιπαράθεση με τον πρώην πρόεδρο του ΚΕΕΛΠΝΟ και τις καταγγελίες που επανέλαβε ξανά από το βήμα της Βουλής (παρεμπιπτόντως βρίσκονται ήδη στη Δικαιοσύνη ως το πόρισμα της εξεταστικής που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ), αν ήμουν στη θέση του θα επιδίωκα νύχτα και μέρα να βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω στα δικαστήρια αντί να ζητώ την προστασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών ή τη βουλευτική ασυλία. Θα σήκωνα προσωπικά το βάρος των καταγγελιών μου σε κάθε δικαστική αίθουσα. Αλλά ο κ. Πολάκης έχει διαλέξει και το έργο και τον ρόλο από νωρίς.
Τεσσεράμισι χρόνια με καταγγελίες και χαρτιά στον αέρα έπαιζε με τις εντυπώσεις. Όταν του δόθηκε η δυνατότητα έστω και με την ιδιότητα του πρώην υπουργού να σταθεί αυτοβούλως στο δικαστήριο ως κατήγορος και να υποστηρίξει τις καταγγελίες διεκδίκησε να το αποφύγει κάνοντας χρήση του «βρόμικου νόμου» περί ευθύνης υπουργών. Κι αυτό κάτι λέει...
Κατερίνα Γαλανού
liberal.gr