3.8.19

Θα προτιμούσατε να σπάσει το κινητό σας ή το… χέρι σας;

Με πρόσβαση σε εφαρμογές μέσω των οποίων συνδέονται άμεσα εκατομμύρια χρήστες, ένα μεγάλο μέρος της ημέρας μας δαπανάται μπροστά από μια οθόνη. Ο Adam Alter, αναπληρωτής Καθηγητής Marketing στο Stern School of Business του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, και στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του «Irresistible», εξερευνά την άνοδο του τεχνολογικού εθισμού – ειδικά για τους εφήβους.
«Η «Nomophobia» είναι μια νέα λέξη που περιγράφει τη φοβία απουσίας κινητής τηλεφωνίας και πολλοί από εμάς, όταν σκεφτόμαστε ότι δεν έχουμε τα τηλέφωνά μας, βιώνουν κάτι σαν φοβία και αυτό υποτίθεται περιγράφει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σήμερα και είμαι βέβαιος ότι ο αριθμός αυτός αυξάνεται διαρκώς. Αυτό σημαίνει ότι όταν σκέφτεστε, για παράδειγμα, το τηλέφωνό σας να πέφτει από την τσέπη σας στο έδαφος και θρυμματίζεται σε ένα εκατομμύρια κομμάτια, θα βιώσετε συμπτώματα άγχους και αυτό είναι κάτι πραγματικά αληθινό για τους νέους».
«Στο πλαίσιο σχετικής μελέτης», συνεχίζει, «έκανα σε νέους, σε πολλούς εφήβους, μια πολύ απλή ερώτηση. Τους είπα: «Φανταστείτε ότι έχετε αυτή την πολύ δυσάρεστη επιλογή. Να δείτε το τηλέφωνό σας να πέφτει στο έδαφος και να σπάει σε κομμάτια ή να σπάσετε ένα μικρό κόκαλο στο χέρι σας». Αυτό φαίνεται σε ανθρώπους μιας συγκεκριμένης μεγαλύτερης ηλικίας, σαν μια αρκετά απλή ερώτηση με μια εξίσου απλή απάντηση. Φαίνεται γελοίο. Φυσικά επιλέγετε την ακεραιότητά σας και θα αφήσετε το τηλέφωνο να σπάσει. Μπορείτε πάντα να αντικαταστήσετε ένα τηλέφωνο, αλλά για τους νέους αυτό είναι πραγματικά μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Από την εμπειρία μου, περίπου το 40% έως 50% αυτών θα πει το αντίθετο», δηλώνει σύμφωνα με το Business Insider.
«Μπορείτε να καταλάβετε γιατί συμβαίνει αυτό, εκτός από το γεγονός ότι ένα κινητό είναι ακριβό για να επισκευαστεί και θα υπάρχει χρόνος που θα μείνουν χωρίς αυτό, το κινητό είναι η πύλη τους σε έναν κόσμο που είναι πολύ σημαντικός για αυτούς. Όντας χωρίς τον κόσμο των social media για μια χρονική περίοδο είναι επιζήμιο, όχι τόσο όσο ένα σπασμένο οστό…».