Παλιότερα διαμαρτύρονταν ότι δεν
δούλευαν τα air-contitions στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στην
Αμυγδαλέζα.
Ότι οι πρόσφυγες έτρωγαν κάθε μέρα κοτόπουλο.
Ότι δεν
έπαιρναν πολύ γρήγορα το επίδομα. Και μετά, δημιούργησαν την Ειδομένη,
τη Σάμο, τη Μόρια. Χωρίς ίχνος ντροπής.
Χωρίς τσίπα για το ανθρωπιστικό
έγκλημα που διέπρατταν.
Είχαν εν τω μεταξύ, στη διάθεσή τους 1,5
δισεκ. ευρώ από τα ταμεία της ΕΕ, για 70 χιλ. ανθρώπους και άφηναν
μικρά παιδιά να πεθαίνουν στο κρύο και στις λάσπες. Τη στιγμή που οι
Τούρκοι, με 3 δισεκ. διαχειρίζονται πάνω από 2 εκατ. πρόσφυγες.
Και έσπευσαν μετά την επέμβαση της
αστυνομίας στα Εξάρχεια να διαμαρτυρηθούν γιατί άδειασαν τα κτίρια που
στέγαζαν παράνομα, εξαθλιωμένους ανθρώπους, που ζούσαν κάτω από
απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής.
Δεν έχουν όριο ηθικής! Γιατί δεν
ντρέπονται. Γιατί έχουν πάντα το σύνδρομο της «απαλλακτικής αιδούς» που
σε όλη τους τη ζωή κατάφεραν να ντυθούν το
Προσποιούμενοι ανέκαθεν, τον αριστερό «μάρτυρα» που
παρατηρεί, κρίνει, τιμωρεί και αποδίδει δια του «προσωπικού μαρτυρίου»
Του την δικαιοσύνη στον κόσμο και στον λαό Του.
Ένα κόμμα, μια ιδεολογία και ένας
χαρακτήρας ανθρώπου που βασίζει τα πάντα στο λούμπεν είναι επόμενο ότι
αναζητά συνεχώς τρόπους να το διαιωνίσει. Για αυτό επιδιώκουν πάντοτε να
συντηρήσουν στη φτώχεια, μεγάλα μαζικά στρώματα, να διατηρήσουν την
εξάρτηση της κοινωνίας από το κόμμα, να μην επιτρέψουν την ευδοκίμηση
παρά μόνο στην δική τους «πεφωτισμένη ελίτ».
Είναι ιδεολογικό επίτευγμα να
παραμείνουν τα Εξάρχεια μέσα στη βρώμα και έρμαια της εγκληματικότητας;
Έτσι νομίζουν οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει οι εξαθλιωμένοι
πρόσφυγες να μένουν σε κατειλημμένα κτίρια; Για τους συντρόφους της
Αριστεράς είναι αδιάφορες οι συνθήκες που ζουν. Εκείνο που έχει σημασία
είναι ο συμβολισμός τους. Και η ευκαιρία να μιλήσουν για άλλη μία φορά,
με ρητορική «ελεήμονος» εκ του ασφαλούς, και του «επαγγελματία
προστάτη».
Τα Εξάρχεια θα καθαρίσουν. Και θα γίνουν
μία από τις πιο όμορφες γειτονιές της Αθήνας. Διαφορετική και όμορφη.
Με τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες, με τα καφενεία των φοιτητών, με τα
παλιά νεοκλασικά, με την urban art στους τοίχους και βεβαίως, με τους
κλασικούς «αριστερούς» που πάντα σύχναζαν στις πλατείες τους. Όχι όμως,
με τους εμπόρους ναρκωτικών, με τους χρήστες, με τους εγκληματίες και
τους τρομοκράτες. Όχι ως πεδίο εκτόνωσης βάρβαρων ενστίκτων αλλά ως
χώρος εναλλακτικής δημιουργικότητας και ήσυχης συνύπαρξης των κατοίκων
του.
Είναι γνωστό ότι στους υποκριτές της
Αριστεράς άρεσε πάντα η διαχείριση των συμβόλων και όχι η
πραγματικότητα. Και για αυτό σπεύδουν, όποτε βρίσκουν ευκαιρία, να
διατρανώσουν το ενδιαφέρον τους για τις θολές τους αξίες και όχι για τον
άνθρωπο που συνθλίβεται κάτω από την καταπάτηση των αξιών. Γιατί στους
πρόσφυγες αξίζει ένας αξιοπρεπής χώρος και όχι ένα κατειλημμένο κτίριο
που προσφέρεται μόνο για ιδεολογική χρήση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στους
φτωχούς αξίζει κάποιος τρόπος να πάψουν να είναι φτωχοί και όχι να
παραμείνουν στην ανέχεια για να τους δίνει επιδόματα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο «αριστερός ανθρωπισμός», έμεινε και
αυτός στα λόγια, όπως και όλες οι άλλες υποσχέσεις, δεσμεύσεις και
εξαγγελίες τους. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ασχολούνταν με συσκέψεις, με
καφέ και συζήτηση, με διορισμούς συμβούλων , την ώρα που οι πολίτες
προσπαθούσαν να βοηθήσουν με δικά τους μέσα, τα αθώα παιδάκια των
προσφύγων!
Σταματήστε να υποκρίνεστε, σύντροφοι. Δεν αγαπάτε κανέναν πραγματικό άνθρωπο. Μόνο την «ιδέα» του και όπου σας βολεύει…
Ανδ. Ζαμπούκας
liberal.gr