Στην Αθήνα εφαρμόστηκε τα πρώτα χρόνια του πολέμου η στρατηγική που εισηγήθηκε ο Περικλής, ο οποίος κυριαρχούσε τότε στα πολιτικά πράγματα της πόλης.
Σύμφωνα με αυτήν η Αθήνα θα έπρεπε να αποφύγει οποιαδήποτε σύγκρουση με τον στρατό της πελοποννησιακής συμμαχίας στην ξηρά είτε αμυνόμενη, αν ο στρατός της πελοποννησιακής συμμαχίας πραγματοποιούσε επίθεση στην Αττική, είτε επιτιθέμενη αναλαμβάνοντας χερσαίες εκστρατείες εναντίον των συμμάχων της Σπάρτης.
Ο Περικλής αναγνώριζε την ποσοτική και ποιοτική ανωτερότητα των χερσαίων δυνάμεων της Σπάρτης και των συμμάχων της σε σύγκριση με τους Αθηναίους οπλίτες. Ο προηγούμενος πόλεμος εναντίον της Σπάρτης, μετά τον οποίο η Αθήνα εξαναγκάστηκε να συνομολογήσει την τριαντάχρονη ειρήνη (446) και να εγκαταλείψει τις βλέψεις της στην ηπειρωτική Ελλάδα, τον είχε διδάξει και έτσι ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.
Η Αθήνα θα στηριζόταν στον στόλο της, ο οποίος υπερείχε κατά πολύ έναντι του στόλου των Πελοποννησίων, και με αυτόν θα επέδραμε στις παράλιες περιοχές των αντιπάλων της. Παράλληλα ο πληθυσμός της Αττικής θα έπρεπε να εγκαταλείψει την ύπαιθρο και να συγκεντρωθεί εντός των Μακρών Τειχών της Αθήνας, όπου θα ανεφοδιαζόταν και θα συντηρείτο από προϊόντα που θα εισάγονταν από άλλες περιοχές, αφού η παρουσία του αθηναϊκού στόλου αποτελούσε εγγύηση ότι οι θαλάσσιοι δρόμοι θα έμεναν ανοικτοί για τον ανεφοδιασμό της Αθήνας.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το σχέδιο αυτό ήταν καθαρά αμυντικό. Δεν προέβλεπε την εξόντωση του αντιπάλου με αποφασιστικά κτυπήματα αλλά αποσκοπούσε στη φθορά του, που θα τον εξανάγκαζε να συνάψει μία ειρήνη βασισμένη στο καθεστώς πριν από τον πόλεμο......
Διαβάστε περισσότερα εδώ ...