Δημοσιεύθηκαν τα «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών. Λίγο - πολύ γνωστά.
Δεν υπάρχουν θεαματικές ανακατατάξεις.
Όμως μετά την λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε όλοι να δούμε πιο ψύχραιμα
κάποια πράγματα. Ένα από αυτά είναι και η περιουσιακή κατάσταση κάποιων
μεγαλοστελεχών αυτού του κόμματος.
«Μα γιατί βλέπεις τα περιουσιακά στοιχεία μόνον των Συριζαίων;» θα ρωτήσει ο καλόπιστος αναγνώστης.
«Γιατί αυτοί αγωνίζονται να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Οι
Νεοδημοκράτες υποστηρίζουν την ελεύθερη οικονομία και όλα τα
χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος», απαντώ εγώ.
Αρχικά να τονίσω πως βρίσκω λίαν θετικό, οι αριστεροί να κερδίζουν
πολλά χρήματα λειτουργώντας μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει πως
–ασχέτως τι υποστηρίζουν δημοσίως—στην πράξη αποδέχονται πλήρως τους
κανόνες λειτουργίας του και φροντίζουν να αυξήσουν την προσωπική
περιουσία τους. Αποδέχονται μια από τις βασικές αρχές του καπιταλισμού,
τον ατομικό πλουτισμό.
Και βέβαια δεν αναφέρομαι στους
πληβείους της Αριστεράς που δηλώνουν
δύο-τρία ενοίκια και την βουλευτική τους αποζημίωση. Αναφέρομαι σε
αυτούς που κινούνται στα επίπεδα των εκατομμυρίων ευρώ.
Διαβάζοντας τα «πόθεν έσχες» αρκετών πολιτικών της Αριστεράς,
παρατηρώ και επενδυτικές δραστηριότητες, που ξεφεύγουν από τις συνήθεις
πρακτικές των εχόντων και κατεχόντων.
Και αυτό δεν είναι κακό.
Γενικώς, όταν οι αριστεροί πλουτίζουν μέσα στο καπιταλιστικό
καθεστώς, ουσιαστικά καταθέτουν την μαρξιστική τους ταυτότητα. Ο
προσωπικός πλουτισμός είναι ξένος προς την ιδεολογία την οποία
υπηρετούν.
Πολύ δε περισσότερο όταν αφορά κάποια εκατομμύρια ευρώ.
Δεν είναι όμως υποκριτικό να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των
κοινωνικά αδυνάμων και συγχρόνως να επενδύεις σε μετοχές και ομόλογα, σε
ακίνητα ή να διαθέτεις πολυτελές σκάφος;
Αυτά τα ζητήματα τα λύνει ο κάθε αριστερός με την συνείδηση του.
Άλλος τα προσπερνά και άλλος μετρά πολύ προσεκτικά την διαχείριση των
χρημάτων του. Πάντως, ούτως ή άλλως, είναι ασύμβατος ο προσωπικός
πλουτισμός με μια «θεωρία» που παράγει ταξικό μίσος και φθόνο.
Που δίνει στον πλούτο αρνητικό πρόσημο και που απευθύνεται «στης γης τους κολασμένους».
Οι αριστεροί πάντα αισθάνονται άβολα σε τέτοιες συζητήσεις και
καταφεύγουν στο τετριμμένο επιχείρημα πως είναι υποχρεωμένοι να
λειτουργούν «εντός του καπιταλιστικού συστήματος». Νομίζουν πως έτσι
τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους με τον κόσμο που εξακολουθεί και τους
πιστεύει.
Όμως η διαρκής ενασχόληση με την αύξηση των περιουσιακών
στοιχείων—γιατί η αγορά ομολόγων, μετοχών και άλλων αξιών, ακόμα και αν
έχει ανατεθεί σε συμβούλους επενδύσεων— απαιτεί γνώση, ενημέρωση, λήψη
αποφάσεων. Απαιτεί χρόνο.
Δηλαδή, ένας πολιτικός της Αριστεράς «χώνεται» βαθιά μέσα στο καπιταλιστικό παιχνίδι, για να πλουτίσει.
Δεν του αρκεί ο λιτός βίος.
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη νίκη του καπιταλισμού. Το γεγονός πως υποκλίνονται μπροστά του και πολλοί, πάρα πολλοί, αριστεροί.
Όπως έλεγαν οι παλιότεροι, ειρωνευόμενοι τους κομμουνιστές, «στον αγώνα ενωμένοι και στην μάσα χωριστά».
Σ. Μουμτζής
liberal.gr