Δεν υπάρχει μεγάλο έργο που η ριζοσπαστική (αλλά και η πάλαι ποτέ
ανανεωτική αριστερά) να μη έχει ως σταθερή θέση το «όχι» και την
καταγγελία.
Την δεκαετία του 70 η λεωφόρος Συγγρού χαρακτηρίστηκε
«έργο βιτρίνας», και ας ήταν ο τελικά ο μοναδικός δρόμος της πρωτεύουσας
που δεν υπέφερε από το βασανιστικό μποτιλιάρισμα που υφίσταντο οι
μετακινούμενοι.
Για τότε λέμε, πριν δημιουργηθεί ο περιφερειακός δακτύλιος της
Αττικής οδού, που και γι αυτή αντιδρούσαν , έκαναν μαζώξεις
διαμαρτυρίας, και εκφωνούσαν ιερεμιάδες για το περιβάλλον. Πριν
δημιουργηθεί το Μετρό ή οι ανισόπεδοι κόμβοι που αποφόρτισαν αρκετά το
μαρτύριο της μετακίνησης.
Το ίδιο έκαναν και με τα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κάποτε η
Βάσω Παπανδρέου ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ είχε προτείνει να κατεδαφιστούν και
να μείνει μόνο η τελευταία σειρά. Στη θέση τους θα δημιουργείτο ένα
πάρκο, και στην
τελευταία σειρά των σπιτιών, η οποία θα παρέμενε και θα
ανακαινιζόταν, και θα δημιουργείτο ένα «Μουσείο της Προσφυγιάς». Τι
καλύτερη τιμή στην προσφυγική μνήμη αλλά και στη βίωση των κατατρεγμών
που υπέστη ο ξεριζωμένος ελληνισμός, για τους μαθητές των σχολείων που
θα τα επισκέπτονταν;
Όμως όχι. Ο Συνασπισμός τα ήθελε να παραμείνουν όλα εκεί, να στέκουν
ερειπωμένα κουφάρια μιας δραματικής εποχής, για να μη χαθεί, λέει, η
ιστορική μνήμη - ο οποία θα αναφορτιζόταν μόνο με τη λύση που είχε
προταθεί. Στους Ολυμπιακούς τα κουφάρια των Προσφυγικών τα κρύψαμε πίσω
από μουσαμάδες για να μη φανεί η ντροπιαστική εικόνα τους.
Έχει κι άλλα να θυμηθεί κανείς, όπως τον βιότοπο του Βοτανικού με τους κορμοράνους.
Όμως οι ευαίσθητες ψυχούλες του ΣΥΡΙΖΑ του 4% συγκινήθηκαν για το που
θα γεννούν οι κορμοράνοι (που δεν τους είχε δει κανείς), πολέμησαν το
έργο, στοχοποίησαν εργολάβους και «μεσίτες», δόθηκε μάχη στη Βουλή και
το έργο ναυάγησε, ενώ η εταιρία που ενεπλάκη πτώχευσε. Τα ίδια έλεγαν
και για κάποια ολυμπιακά έργα όπως στη λίμνη Υλίκη όπου θα βεβηλωνόταν η
ιστορική μνήμη αν γινόταν εκεί κωπηλατοδρόμιο, γιατί στην ευρύτερη
περιοχή εκεί είχε δοθεί μια μάχη ανταρτών με τους Γερμανούς!
Δεν έχει τέλος η πολιτική του όχι σε όλα. Εκφράζεται οργίλως τώρα
και για το Μετρό Θεσσαλονίκης. Δεν θα πάρουμε θέση επί αυτού καθαυτού
του προβλήματος γιατί δεν διεκδικούμε δόξαν συγκοινωνιολόγων,
αρχαιολόγων, αρχιτεκτόνων και λοιπών ειδικοτήτων που εμπλέκονται και
γνωρίζουν καλύτερα ημών. Όμως σε πολιτικό επίπεδο παρατηρούμε ότι υπέρ
της πρότασης που αποδέχτηκε η κυβέρνηση συμφωνούν όλοι οι φορείς
(εκπρόσωποι επιμελητηρίων και παραγωγικών φορέων της Θεσσαλονίκης, ο
Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο
Πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας – που
προφανώς κανείς τους δεν θέλει το καλό της πόλης τους), και έμεινε ο
Μπουτάρης με κάποιες αυτόκλητες «επιτροπές κατοίκων» που ουδείς όρισε
και διόρισε.
Σε πολιτικό επίπεδο επίσης ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη (εκεί
όπου εγκαινίασε μουσαμάδες αντί για Μετρό), και επειδή κατελήφθη όπως
σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ από όψιμη αρχαιοπληξία, τίθεται αντίθετος στην
απομάκρυνση και επανατοποθέτηση των αρχαίων (λύση για την οποία,
επαναλαμβάνουμε, δηλώνουμε τεχνική άγνοια).
Όμως εκ του γεγονότος, επανέφερε την καταγγελιολογία περί διαπλοκής.
Μίλησε για «εθνικό εργολάβο» στοχοποιώντας έναν επιχειρηματία που
τυγχάνει Έλληνας πολίτης με δικαιώματα. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Πρόσφατη είναι η στοχοποίηση του γνωστού Ριχάρδου, που άσχετα με το αν
αρέσει ή όχι η επιχειρηματική του δραστηριότητα , στοχοποιήθηκε από τον
Πρωθυπουργό Τσίπρα ο οποίος τον κατηγόρησε ότι «είχε ξεζουμίσει
χιλιάδες συμπολίτες μας». Από τη Βουλή των Ελλήνων Έλληνας
Πρωθυπουργός κατήγγειλε πολίτη που απλώς είχε συλληφθεί αλλά δεν είχε
καταδικαστεί!
Τελικά υπήρξε ολική ανατροπή στο κατηγορητήριο, ο εν λόγω αφέθηκε
ελεύθερος. Δεν χρωστούσε δασμούς και φόρους για την εξαγωγή χρυσού στην
Τουρκία. Στιγματίστηκε όμως από το βήμα της Βουλής! Ο Τσίπρας δεν του
ζήτησε συγνώμη!
Ο πρώην Πρωθυπουργός δεν αλλάζει, δεν μπορεί να αλλάξει, παρότι
πλασάρεται για σοσιαλδημοκράτης. Είναι ο αρχηγός του 4%, και έτσι
φέρεται. Από πολιτική κουλτούρα δεν γνωρίζει - γι’ αυτό δεν
αναγνωρίζει - την αξία του σεβασμού στους θεσμικούς κανόνες της
δημοκρατικής διαδικασίας, κάτι που είναι πρώτιστη υποχρέωση ενός
σοσιαλδημοκράτη πολιτικού.
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει νέος «εθνικός εργολάβος», ούτε μας αφορά ποιος
είναι. Ας ζητήσει να έρθουν οι συμβάσεις και οι μελέτες του έργου στη
Βουλή και να συζητηθούν προκειμένου να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
δεν είναι troll, και ελαφρά τη καρδία δημοσίως να στιγματίζει Έλληνες
πολίτες.
Χιουμοριστικώς ειπείν, ίσως φταίει… ο Ριχάρδος που δεν τον μήνυσε.
Μπορεί τότε να κατανοούσε τι εστί ευθύνη πολιτικού έναντι της
αξιοπρέπειας του πολίτη.
Γ. Σιδέρης
in.gr