Το καινούργιο μοτίβο των αριστερών ψυχών είναι, πως η κυβέρνηση
«ποινικοποιεί την αλληλεγγύη.»
Μοτίβο που το ενέταξε στον
αντιπολιτευτικό λόγο της και που διεγείρει τα αριστερά αντανακλαστικά.
Θα μπορούσα να γράψω για την Μόρια και τις λάσπες της Ειδομένης, για
να αποδείξω την υποκρισία όλων αυτών που δήθεν ενδιαφέρονται για την
τύχη των προσφύγων και των μεταναστών.
Δεν το κάνω, για να μην θεωρηθεί πως παραβιάζω ανοικτές πόρτες.
Η κατάθεση της αριστερής, γεμάτο πόνο, ψυχής γι΄αυτούς τους
ταλαιπωρημένους ανθρώπους, είναι μια από τις όψεις του «ηθικού
πλεονεκτήματος της Αριστεράς». Αυτή η διαρκής προβολή της αλληλεγγύης
προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι μια απόπειρα να
αποκατασταθεί ένα μέρος, έστω, αυτού του ηθικού πλεονεκτήματος, που
τρώθηκε θανάσιμα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί 54 μήνες.
Το «ηθικό πλεονέκτημα» δεν είναι
κάτι το αφηρημένο. Έχει πολύ συγκεκριμένες προσλήψεις.
Πώς τις εισέπραττε, λοιπόν, ένα μέρος των πολιτών που, καλοπροαίρετα, πίστευε πως υφίσταται αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα»;
Σε αυτούς τους πολίτες επικρατούσε η αντίληψη πως οι αριστεροί είναι
πιο έντιμοι, πιο μορφωμένοι, αγαπάνε την ειρήνη, νοιάζονται για τον πόνο
του συνανθρώπου τους, αγωνίζονται για υψηλά ιδανικά.
Εξ αντιδιαστολής, οι αντίπαλοι τους, είναι φιλοπόλεμοι, επιθετικοί,
ενδιαφέρονται μόνον για το κέρδος και όχι για τον συνάνθρωπο τους, είναι
ακαλλιέργητοι και απάνθρωποι.
Αυτός ο κόσμος του μαύρου-άσπρου στην Ευρώπη άρχισε να καταρρέει από
τα μέσα της δεκαετίας του 50 και αυτή η κατάρρευση ολοκληρώθηκε με την
πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Στην πατρίδα μας, για να συμβεί αυτό έπρεπε να περάσει η λαίλαπα του
ΣΥΡΙΖΑ, που αποκάλυψε την απάτη του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Σήμερα, με το μεταναστευτικό-προσφυγικό γίνεται μια απόπειρα να
ξανακτιστεί αυτό το ηθικό πλεονέκτημα.
Στα μυαλά των αριστερών και των
αριστερούληδων υπάρχει η ρομαντική θέση της ανυπαρξίας συνόρων.
Οι ρίζες αυτής της αντίληψης βρίσκονται μέσα στην μαρξιστική θεωρία.
Το στοιχείο που ενώνει τους ανθρώπους είναι το ταξικό και όχι το εθνικό.
Και, ως εκ τούτου, επειδή τα σύνορα χωρίζουν, η προάσπιση τους έχει
ελάχιστη σημασία.
Έτσι, παρατηρούμε πως η Αριστερά αντιδρά ακόμα και στον χαρακτηρισμό
«παράνομος μετανάστης».
Δηλαδή, η παραβίαση των συνόρων της πατρίδος μας
από όλους ανεξαιρέτως τους αλλοδαπούς που εισέρχονται σε αυτήν χωρίς τα
απαραίτητα έγγραφα, είναι για την Αριστερά μια κανονικότητα.
Γι΄αυτό και η σκόπιμη σύγχυση, μέχρι ταυτίσεως, των όρων μετανάστης και πρόσφυγας.
Αυτό ουσιαστικά αποτελεί μια de facto κατάργηση των συνόρων.
Εννοείται, πως όσοι απαιτούν τον σεβασμό τους, αυτομάτως θεωρούνται
απάνθρωποι και ανάλγητοι. Είναι μια εύκολη στοχοποίηση, καθώς από την
μια πλευρά βρίσκονται οι εικόνες των εξαθλιωμένων ανθρώπων και από την
άλλη η τήρηση των νόμων από τον απρόσωπο κρατικό μηχανισμό.
Τελικά, ένα σοβαρό και σύνθετο ζήτημα τρέχουσας κυβερνητικής
διαχείρισης ( καταγραφή, διαχωρισμός, παραμονή ή απέλαση), η Αριστερά το
έχει ιδεολογικοποιήσει και το έχει υψώσει σημαία της για να ξεπλύνει τα
ανομήματα της διακυβέρνησης των 54 μηνών.
Αλλά ανθρωπισμός με Μόρια και Ειδομένη δεν συμβιβάζονται.
Σ. Μουμτζής
liberal.gr