Από το 2010 περίπου, που πήρα χαμπάρι τις ανερμάτιστες συνιστώσες του
Σύριζα, οι οποίες και θέριεψαν εκεί γύρω στο 2012, βάζοντας πλώρη για
το Μαξίμου… έγραψα δεκάδες «άρθρα», και ανέβασα εκατοντάδες αναρτήσεις
στο φέσιμπουκ για το κακό που θα μας βρει αν τυχόν κι ο σοφός λαός τους
επιλέξει για κυβέρνηση.
Ή όπως είχε πει ο Σαμαράς… για το ατύχημα που μας περιμένει στη γωνία (ή κάπως έτσι).
Και ήταν τόσο το «μένος» μου για τον Αλέξη και την τρελοπαρέα του, που πάρα πολλοί γνωστοί, φίλοι, και συγγενείς με έκαναν πέρα, θεωρώντας με έναν ακόμη εμμονικό εχθρό του λαού που δεν συμμερίζεται το όραμα του χαμογελαστού παιδιού για μια Ελλάδα «λεύτερη και αξιοπρεπή» με «πλέρια δημοκρατία»…
Ήταν οι εποχές που διάφοροι opinion makers καταδίκαζαν την χούντα των σαμαροβενιζέλων, και έστρωναν τον δρόμο για τον Τσε των Βαλκανίων που θα καταργούσε τα μνημόνια, τα διόδια, τα ΜΑΤ, κλπ. κλπ. και θα μας απελευθέρωνε επιτέλους.
Με τον Τράγκα να ντύνεται γκεσταπίτης σε μια
εκπομπή του, και τα πρωινά να ουρλιάζει στο ραδιόφωνο «Αντωνάκη, πες αλεύρι… ο Αλέξης σε γυρεύει»… και δεν ήταν ο μόνος. Έχω μνήμη ελέφαντα.
Από τότε μέχρι τώρα συνέβησαν πολλά, και θα ήταν βαρετό να τα απαριθμήσω.
Αρκεί να θυμηθούμε το πρώτο ηρωικό εξάμηνο των Μπαρουφάκηδων, και της κυρά Τασίας, του Μάρδα, της Βαλαβάναινας, του Φίλη, του… Γαβρήλου, και άλλων αριστερών αστέρων της μεταπολίτευσης, που κόντεψαν να μας στείλουν στα συσσίτια…
Ευτυχώς, έστω και στις καθυστερήσεις, ο σοφός λαός ξύπνησε, είδε το φως, μύρισε το μπέικον, κι έστειλε τον Αλέξη στα αζήτητα.
Ο Έλληνας αν πρώτα δεν πάθει δεν μπορεί να μάθει… δυστυχώς.
Θα μου πείτε ένα 30% ακόμη τον σιγοντάρει.
Θα σας απαντήσω πως σύμφωνα με ειδικότερους εμού, το ποσοστό ηλιθίων στις ανθρώπινες κοινωνίες και ομάδες, ακόμη και σε πληθυσμούς κρατών, παραμένει αναλλοίωτο και σταθερό χειμώνα καλοκαίρι, αιώνας μπει, αιώνας βγει.
Το ποσοστό αυτό υπάρχει, λένε οι ειδικοί, ακόμη και ανάμεσα στους… νομπελίστες!!!!! Οπότε τι να λέμε;
Τέλος πάντων, τον περασμένο Ιούλιο ο Αλέξης εγκατέλειψε το Μαξίμου (μαζί με τον Καρανίκα), και αντί να χαρώ και να αρχίσω να χορεύω ως άλλη μπουτού στο Σύνταγμα, με έπιασε μια κατάθλιψη, ένας ζόφος, αφού δεν είχα πια κάποιον ο οποίος να μου προσφέρει καθημερινό γέλιο με την αγραμματοσύνη του, και με την εν γένει παρουσία του στο πολιτικό μας σκηνικό.
Να φανταστείτε πως δεν έτρωγα επί 3 ημέρες. Τόσο μου έλειπαν οι καθημερινές γκάφες του.
Διότι, όπως και να το κάνουμε, ολόκληρος ο Σύριζας ήταν ένας απέραντος θίασος κωμικών παλιάτσων, ένα μπουλούκι, που πρόσφερε, αν μη τι άλλο, άφθονο γέλιο.
Και αυτό το γέλιο ήταν που με (μας) κράταγε τα μαύρα χρόνια της συριζέικης διακυβέρνησης, όπου κάθε μέρα που ξυπνούσαμε δεν ξέραμε από πού θα μας έρθει η επόμενη κατραπακιά.
Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά, με τους νοικοκυραίους να αναλαμβάνουν το Μαξίμου, και με την «σοβαροφάνεια» να επανέρχεται στην καθημερινή πολιτική μας επικαιρότητα.
Με τον Αλέξη και τους υπόλοιπους σαλτιμπάγκους να είναι εξαφανισμένοι. Σωστά;
Εσύ είσαι που το λες;
Εδώ και λίγο διάστημα, ο Αλέξης επανήλθε… δριμύτερος.
Πιο ανερμάτιστος και πιο αγράμματος από ποτέ.
Λες και δεν έβαλε μυαλό…
Με αποκορύφωμα την αγωνιστική του παρουσία ως εμπροσθοφυλακή στην πρόσφατη παλλαϊκή «αντικυβερνητική» πορεία του Πολυτεχνείου (άντεξε για 200 μέτρα πριν τρέξει στη θαλπωρή του Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ).
Και με κερασάκι στη τούρτα την κοτσάνα που αμόλησε για τους Έλληνες της κατοχής, που άκουγαν κρυφά την… Ντόιτσε Βέλλε!!!!
Ένας κλασικός Αλέξης δηλαδή, από τα παλιά!
Μιλάμε πως ξεπέρασε και τον εαυτό του.
Και με την ευκαιρία επανέφερε το γέλιο στη ζωή μου, που τόσους μήνες μου είχε λείψει.
Εν ολίγοις, ξέχωρα από το απλόχερο γέλιο που μας προσφέρει, άποψή μου είναι πως ο Αλέξης αυτή τη στιγμή αποτελεί το χρησιμότερο ατού, ή όπως θα έλεγε κι ο ίδιος το asset της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Διότι ό,τι και να κάνει η εν λόγω κυβέρνηση, ουδείς πλέον ασχολείται.
Οι περισσότεροι (το βλέπω στα σόσιαλ μύδια, που είναι ο κύριος καθρέφτης της κοινωνίας μας) προτιμούν να ασχολούνται με τις σαχλαμάρες του Αλέξη, και των υπόλοιπων συριζαίων, που δεν το βάζουν κάτω, και συνεχίζουν τις βλακείες.
Ο ένας μιλάει για το δικαίωμα των παιδιών να πίνουν μπύρες στις ταράτσες, ο άλλος μιλάει για ανακαινίσεις διαμερισμάτων με τα μπάζα σε σακιά, κι ο τρίτος για το ότι οι αστυνομικοί από μόνοι τους προκαλούν τους νέους να πετάνε μολότοφ… οι οποίες, να τα λέμε αυτά, σύμφωνα με τους συριζαίους δεν είναι επικίνδυνα όπλα όσο δεν τα βάζουν φωτιά αυτοί που τα κρατάνε!
Συνεπώς, ακόμη κι αν η σημερινή κυβέρνηση αρχίζει να παραπαίει και να τα πηγαίνει χάλια, ουδείς θα ασχοληθεί.
Αντιθέτως, ο Αλέξης και το τσούρμο του μας δίνουν καθημερινά έναυσμα για να ασχολούμαστε μαζί τους.
Τι πιο πολύτιμο εργαλείο δηλαδή για τον Κυριάκο;
Κάνω λάθος;
Ή όπως είχε πει ο Σαμαράς… για το ατύχημα που μας περιμένει στη γωνία (ή κάπως έτσι).
Και ήταν τόσο το «μένος» μου για τον Αλέξη και την τρελοπαρέα του, που πάρα πολλοί γνωστοί, φίλοι, και συγγενείς με έκαναν πέρα, θεωρώντας με έναν ακόμη εμμονικό εχθρό του λαού που δεν συμμερίζεται το όραμα του χαμογελαστού παιδιού για μια Ελλάδα «λεύτερη και αξιοπρεπή» με «πλέρια δημοκρατία»…
Ήταν οι εποχές που διάφοροι opinion makers καταδίκαζαν την χούντα των σαμαροβενιζέλων, και έστρωναν τον δρόμο για τον Τσε των Βαλκανίων που θα καταργούσε τα μνημόνια, τα διόδια, τα ΜΑΤ, κλπ. κλπ. και θα μας απελευθέρωνε επιτέλους.
Με τον Τράγκα να ντύνεται γκεσταπίτης σε μια
εκπομπή του, και τα πρωινά να ουρλιάζει στο ραδιόφωνο «Αντωνάκη, πες αλεύρι… ο Αλέξης σε γυρεύει»… και δεν ήταν ο μόνος. Έχω μνήμη ελέφαντα.
Από τότε μέχρι τώρα συνέβησαν πολλά, και θα ήταν βαρετό να τα απαριθμήσω.
Αρκεί να θυμηθούμε το πρώτο ηρωικό εξάμηνο των Μπαρουφάκηδων, και της κυρά Τασίας, του Μάρδα, της Βαλαβάναινας, του Φίλη, του… Γαβρήλου, και άλλων αριστερών αστέρων της μεταπολίτευσης, που κόντεψαν να μας στείλουν στα συσσίτια…
Ευτυχώς, έστω και στις καθυστερήσεις, ο σοφός λαός ξύπνησε, είδε το φως, μύρισε το μπέικον, κι έστειλε τον Αλέξη στα αζήτητα.
Ο Έλληνας αν πρώτα δεν πάθει δεν μπορεί να μάθει… δυστυχώς.
Θα μου πείτε ένα 30% ακόμη τον σιγοντάρει.
Θα σας απαντήσω πως σύμφωνα με ειδικότερους εμού, το ποσοστό ηλιθίων στις ανθρώπινες κοινωνίες και ομάδες, ακόμη και σε πληθυσμούς κρατών, παραμένει αναλλοίωτο και σταθερό χειμώνα καλοκαίρι, αιώνας μπει, αιώνας βγει.
Το ποσοστό αυτό υπάρχει, λένε οι ειδικοί, ακόμη και ανάμεσα στους… νομπελίστες!!!!! Οπότε τι να λέμε;
Τέλος πάντων, τον περασμένο Ιούλιο ο Αλέξης εγκατέλειψε το Μαξίμου (μαζί με τον Καρανίκα), και αντί να χαρώ και να αρχίσω να χορεύω ως άλλη μπουτού στο Σύνταγμα, με έπιασε μια κατάθλιψη, ένας ζόφος, αφού δεν είχα πια κάποιον ο οποίος να μου προσφέρει καθημερινό γέλιο με την αγραμματοσύνη του, και με την εν γένει παρουσία του στο πολιτικό μας σκηνικό.
Να φανταστείτε πως δεν έτρωγα επί 3 ημέρες. Τόσο μου έλειπαν οι καθημερινές γκάφες του.
Διότι, όπως και να το κάνουμε, ολόκληρος ο Σύριζας ήταν ένας απέραντος θίασος κωμικών παλιάτσων, ένα μπουλούκι, που πρόσφερε, αν μη τι άλλο, άφθονο γέλιο.
Και αυτό το γέλιο ήταν που με (μας) κράταγε τα μαύρα χρόνια της συριζέικης διακυβέρνησης, όπου κάθε μέρα που ξυπνούσαμε δεν ξέραμε από πού θα μας έρθει η επόμενη κατραπακιά.
Τέλος καλό λοιπόν, όλα καλά, με τους νοικοκυραίους να αναλαμβάνουν το Μαξίμου, και με την «σοβαροφάνεια» να επανέρχεται στην καθημερινή πολιτική μας επικαιρότητα.
Με τον Αλέξη και τους υπόλοιπους σαλτιμπάγκους να είναι εξαφανισμένοι. Σωστά;
Εσύ είσαι που το λες;
Εδώ και λίγο διάστημα, ο Αλέξης επανήλθε… δριμύτερος.
Πιο ανερμάτιστος και πιο αγράμματος από ποτέ.
Λες και δεν έβαλε μυαλό…
Με αποκορύφωμα την αγωνιστική του παρουσία ως εμπροσθοφυλακή στην πρόσφατη παλλαϊκή «αντικυβερνητική» πορεία του Πολυτεχνείου (άντεξε για 200 μέτρα πριν τρέξει στη θαλπωρή του Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ).
Και με κερασάκι στη τούρτα την κοτσάνα που αμόλησε για τους Έλληνες της κατοχής, που άκουγαν κρυφά την… Ντόιτσε Βέλλε!!!!
Ένας κλασικός Αλέξης δηλαδή, από τα παλιά!
Μιλάμε πως ξεπέρασε και τον εαυτό του.
Και με την ευκαιρία επανέφερε το γέλιο στη ζωή μου, που τόσους μήνες μου είχε λείψει.
Εν ολίγοις, ξέχωρα από το απλόχερο γέλιο που μας προσφέρει, άποψή μου είναι πως ο Αλέξης αυτή τη στιγμή αποτελεί το χρησιμότερο ατού, ή όπως θα έλεγε κι ο ίδιος το asset της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Διότι ό,τι και να κάνει η εν λόγω κυβέρνηση, ουδείς πλέον ασχολείται.
Οι περισσότεροι (το βλέπω στα σόσιαλ μύδια, που είναι ο κύριος καθρέφτης της κοινωνίας μας) προτιμούν να ασχολούνται με τις σαχλαμάρες του Αλέξη, και των υπόλοιπων συριζαίων, που δεν το βάζουν κάτω, και συνεχίζουν τις βλακείες.
Ο ένας μιλάει για το δικαίωμα των παιδιών να πίνουν μπύρες στις ταράτσες, ο άλλος μιλάει για ανακαινίσεις διαμερισμάτων με τα μπάζα σε σακιά, κι ο τρίτος για το ότι οι αστυνομικοί από μόνοι τους προκαλούν τους νέους να πετάνε μολότοφ… οι οποίες, να τα λέμε αυτά, σύμφωνα με τους συριζαίους δεν είναι επικίνδυνα όπλα όσο δεν τα βάζουν φωτιά αυτοί που τα κρατάνε!
Συνεπώς, ακόμη κι αν η σημερινή κυβέρνηση αρχίζει να παραπαίει και να τα πηγαίνει χάλια, ουδείς θα ασχοληθεί.
Αντιθέτως, ο Αλέξης και το τσούρμο του μας δίνουν καθημερινά έναυσμα για να ασχολούμαστε μαζί τους.
Τι πιο πολύτιμο εργαλείο δηλαδή για τον Κυριάκο;
Κάνω λάθος;
ΥΓ- Η Νοτοπούλαινα, η θεσσαλονικάρχισσα, εκείνη που από συμβασιούχος καθαρίστρια του Δήμου έγινε υπουργός σε χρόνο ντε τε, μάλλον άκουγε Ντόιτσε Κατσιβέλε στην κατοχή… αλλιώς δεν εξηγείται η προφορά της.