Κανονικά ο Χρυσοχοΐδης θα ‘πρεπε να παραγγείλει μια ανθοδέσμη από τα
λουλουδάδικα της Βουλής και να τα στείλει στον Φίλη.
Ούτε παραγγελιά να
είχε ο Μιχάλης την παρουσία του Νίκου στα σκαλάκια της ΑΣΟΕΕ ως ηγέτη
εκατό και πλέον (ο ίδιος ο Νίκος είπε το νούμερο) επίδοξων καταληψιών,
οι οποίοι μάλιστα τον έδιωχναν κιόλας.
Κανονικά επίσης, ο Αλέξης θα έπρεπε να έχει επιβάλλει τρίμηνη
τουλάχιστον αφωνία στον Φίλη και στην Θεανώ, ως εκούσιους ή ακούσιους
συκοφάντες και σαμποτέρ της σοσιαλδημοκρατικής στροφής του Σύριζα.
Καθότι αυτή η περιβόητη γέφυρα του κόμματος προς το κέντρο μεταβάλλεται
ραγδαία σε γιοφύρι της Άρτας. Ολημερίς το χτίζει ο Αλέξης τρώγοντας τις
σόλες του σε χωριουδάκια και ραχούλες, αλλά το βράδυ εμφανίζονται οι
πρώην υπουργοί του με βαριές και κοπανάνε τα ντουβάρια για να τα ρίξουν
κάτω.
Για μισό λεπτό όμως: Τους βλέπετε μήπως να ανησυχούν; Τους βλέπετε να
κάνουν καμιά διορθωτική κίνηση για να απαλλάξουν το κόμμα της
αξιωματικής αντιπολίτευσης από την απαξιωτική εικόνα του γκρουπούσκουλου
που
ταυτίζεται δημοσίως και επισήμως με εκατό μπαχαλάκηδες; Όχι βέβαια.
Τουναντίον, ο Αλέξης σιωπά βροντερά, ο Φίλης βγάζει δεκάρικους περί
πεζοδρομίου στην Βουλή, η Θεανώ κορδώνεται ευχαριστημένη απ’ τις
αντιστασιακές της πράξεις και ο Γαβρόγλου χαμογελά κάτω απ’ το μουστάκι
του. Όπερ;
Όπερ κάτι άλλο σκέφτονται όλοι τούτοι, κάτι που δεν περνά καν από το
φτωχό μυαλουδάκι όλων ημών των υπολοίπων με την political correct σκέψη.
Το αναζητώ και εγώ, μην νομίζετε πως το ‘χω στο πιάτο. Απορρίπτω την
ιδέα ότι κάποια μεγαλοσυριζαϊκά στελέχη κάνουν μ’ αυτό τον τρόπο
εσωκομματική αντιπολίτευση στον Αλέξη, δυναμιτίζοντας την
σοσιαλδημοκρατική στροφή του. Κατά την γνώμη μου ο Σύριζα είναι απόλυτα
ενωμένος στον στόχο της επανακατάκτησης της εξουσίας, κι αυτά που ακούμε
για δήθεν κεντρώους και αριστερούς ή Πασοκογενείς και παλιούς
εσωτερικάκηδες είναι παραμύθια της Χαλιμάς.
Πιστεύω περισσότερο ότι πρόκειται για μια αντιγραφή του μοντέλου που
χρησιμοποίησε ο (νεαρός τότε) Σύριζα από 2008 και μέχρι το 2015. Αρχής
γενομένης από το κάψιμο της Αθήνας με τον Γρηγορόπουλο, στην συνέχεια με
τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 και στο τέλος με τις
πλατείες των αγανακτισμένων, ο τότε Σύριζα μπήκε με πενιχρές δυνάμεις
στις τάξεις ενός κινήματος (αναίτιας συχνά, πλην υπαρκτής) κοινωνικής
οργής και (δίχως να καταλάβει πως και γιατί) κατάφερε να το καρπωθεί
πολιτικά στο σύνολο του.
Κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν συμφώνησε με το κάψιμο της Αθήνας το
2008, αλλά όσοι στάθηκαν στο πλευρό εκείνων που έκαιγαν και κατέστρεφαν
καταγράφηκαν ως αντισυστημικοί και επαναστάτες. Τις φοιτητικές και
νεανικές κινητοποιήσεις κατά του άρθρου 16 τις οργάνωσαν τότε το ΚΚΕ και
το Πασοκ, αλλά έναν χρόνο αργότερα το μόνο κόμμα που πήρε σύσσωμη την
νεολαία ήταν ο Σύριζα του Αλέξη.
Οι αγανακτισμένοι της πάνω πλατείας έφερναν ανατριχίλα στους
κανονικούς ανθρώπους με τα φασιστικά συνθήματα και σύμβολα τους. Ομοίως
οι αγανακτισμένη της κάτω πλατείας έφερναν γέλια με τις ουτοπίες και τις
ασυναρτησίες που διακινούσαν. Κι όμως, όσοι εναντιώθηκαν ήταν οι
πουλημένοι κι όσοι στήριξαν τους τσίμπησαν εκλογικά. Σε όλες αυτές τις
περιπτώσεις, οι Συριζαίοι ήταν θιασώτες και υποστηρικτές.
Μπορεί να μην κατάλαβαν ποτέ τι ακριβώς συνέβη , το αποτέλεσμα όμως
ήταν να δουν το 2015 τις λαϊκές μάζες να τους αναδεικνύουν νικητές και
τροπαιούχους. Πολλοί απ’ αυτούς λοιπόν πιστεύουν πως αν εφαρμόσουν την
ίδια συνταγή σήμερα, ανεξάρτητα με την γνώμη που έχει ο πολύς κόσμος, με
κάποιο μαγικό τρόπο θα ξαναδούν τις μάζες να ξανάρχονται στο πλευρό
τους.
Σαχλό;
Προφανώς, αλλά έτσι σκέφτονται διότι αυτή είναι η μόνη συνταγή
επιτυχίας που γνωρίζουν. Και ξεχνούν βεβαίως ότι η ιστορία
επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Διότι τι άλλο εκτός από φάρσα ήταν το
κάλεσμα του Γαβρόγλου «να κατέβουμε όλοι τώρα στην ΑΣΟΕΕ»;
Μόνο
πειρατικό σταθμό δεν έστησε να φωνάζει «εδώ ΑΣΟΕΕ, εδώ ΑΣΟΕΕ, σας μιλά ο
ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερα αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερα
αγωνιζόμενων Ελλήνων».
Και κατέβηκαν μόλις εκατό και δίχως τον ίδιο τον
Γαβρόγλου…
Δημ. Καμπουράκης
liberal.gr