Κι ακόμα, πιστεύουν ότι είναι ο βοηθός του Αϊ-Νικόλα σε στεριές και θάλασσες και χαλάει τα παπούτσια του τρέχοντας πότε εδώ κι πότε εκεί προκειμένου να βοηθήσει αυτούς που κινδυνεύουν.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας τιμάται από την Εκκλησία την 12η Δεκεμβρίου, που γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στην Κύπρο, από, κάπως εύπορη, οικογένεια βοσκών. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός.
Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επουλώσει το τραύμα από την απώλεια της συζύγου ο Σπυρίδων αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη διδαχή του θείου λόγου. Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας. Και πράγματι, υπήρξε αληθινός ιερέας του Ευαγγελίου, έτσι όπως τον θέλει ο Παύλος «ακατηγόρητο, προσεκτικό, εγκρατή, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, και να έχει παιδιά που να υποτάσσονται με κάθε σεμνότητα».
Έτσι και ο Σπυρίδων. Τόσο σωστός υπήρξε σαν ιερέας, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος (στο σημερινό χωριό Τρεμετουσιά) στην Κύπρο, δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο.
Από τη θέση αυτή ο Σπυρίδων προχώρησε τόσο πού στην αρετή, ώστε τον αξίωσε ο Θεός να κάνει πολλά θαύματα.
Θεωρείται προστάτης χήρων και ορφανών. “Ο Άγιος Σπυρίδωνας πολλές φορές βγαίνει από την εκκλησιά του στην Κέρκυρα, που είναι το λείψανό του, και γυρίζει τη θάλασσα και τη στεριά, για να κάμει καλά και να βοηθήσει εκείνους που τον επικαλούνται.
ΟΙ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Οι τηγανίτες τ’ Αγιού, είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι από την ελληνική παράδοση και τα ελληνικά έθιμα. Η παράδοση θέλει τους Κερκυραίους την παραμονή της γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνα, να κάνουν το βεγιόνι, (την ολονυχτία στην εκκλησία Του). Για να αντιμετωπιστεί, λοιπόν, η κούραση, η νύστα και η ταλαιπωρία της αγρύπνιας, οι ντόπιοι και οι επισκέπτες τρώνε λουκουμάδες (τις τηγανίτες τ’Αγιού). Το έθιμο αυτό τηρείται από την γιορτή του Aγ. Δημητρίου μέχρι τις 11 του Δεκεμβρίου, παραμονή της γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνα.
Όλες αυτές τις μέρες τα καντούνια πλημμύριζαν από το λαχταριστό άρωμα των φρέσκων λουκουμάδων! Προς τιμή του λοιπόν, οι νοικοκυρές φτιάχνανε λουκουμάδες στα φουρνέλα (Φουρνέλο (το): Φούρνος Ital. Fornello) και τις γκαζιέρες και οι πλανόδιοι πωλητές στις φουφούδες.