Ο
φόβος και ο τρόμος του εορταστικού δεδεκαημέρου είναι οι καλικάντζαροι.
Προέρχονται από δοξασίες, θρύλους και τον μεταφυσικό φόβο για τα
δαιμονικά.
Κάτω
από την πίεση των μεγάλων χριστιανικών γιορτών, οι αρχαίες γιορτές
εξαλείφθηκαν με την πάροδο των αιώνων. Έμειναν, όμως, τα
καλικαντζαράκια.
Σύμφωνα
με την παράδοση ήταν μαύρα, άσχημα και ψηλά πλάσματα, με κόκκινα μάτια,
τριχωτό σώμα και τραγίσια πόδια. Όλο το χρόνο ζούσαν κάτω από τη Γη και
προσπαθούσαν να κόψουν το τεράστιο δέντρο που την κρατούσε με όλες τις
πολιτείες και τα χωριά της. Ήθελαν να τη δουν να γκρεμίζεται στο χάος
και να γελάνε.
Παραμονές,
όμως, Χριστουγέννων άφηναν το κόψιμο του δέντρου και ανέβαιναν πάνω στη
Γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους μαγαρίζοντας τα φαγητά και τα γλυκά
τους.
Έμεναν
στη Γη μέχρι τα Φώτα, που αγιάζονταν τα νερά. Τότε έλεγαν γεμάτα τρόμο:
«Φύγετε να φύγουμε, γιατί έρχετ’ ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του», και έφευγαν.
Στο
μεταξύ το μισοκομμένο δέντρο είχε θρέψει, και οι καλικάντζαροι
πολέμαγαν πάλι από την αρχή και πάλι το άφηναν μισοκομμένο για τα
ερχόμενα Χριστούγεννα. Έτσι, η γη κατάφερνε να μείνει στη θέση της και
οι παππούδες συνέχιζαν να διηγούνται ιστορίες στα άτακτα εγγόνια τους
και να τα συμβουλεύουν ότι αν δεν ήθελαν να βγάλουν… καλόγηρους, τότε
από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Θεοφάνια δεν έπρεπε να τρώτε
ελιές, φασόλια και σύκα.
Παραμύθια
μιάς άλλης εποχής. Τώρα ξέρεις πόσοι καλικάντζαροι κυκλοφορούν στο
διαδίκτυο; Τι βλέπουν οι πιτσιρικάδες μπροστά στο τάμπλετ της μαμάς ή
στο i.pad του μπαμπά; Εκεί να δεις πως εμφανίζονται και εξαφανίζονται.
Όχι μία αλλά εκατομμύρια αγιστούρες που χρειάζονται.