Είναι νομίζω μια εύλογη απορία. Γιατί οι
δεξιοί δεν έχουν ψυχή;
Δεν τους αρέσουν τα «πολιτιστικά» δρώμενα των
καταλήψεων, σύμφωνα με την εκδοχή Κατρούγκαλου;
Ενας άνθρωπος που σέβεται την ιδιοκτησία
και τους νόμους του κράτους, προφανώς και δεν συμμετέχει σε καταλήψεις.
Ενας άνθρωπος που εργάζεται ή που σπουδάζει για να βρει μια δουλειά,
επειδή λειτουργεί μέσα στην κοινωνία, σέβεται τους κανόνες της.
Είναι όλοι αυτοί που η ριζοσπαστική
Αριστερά τους αποκαλεί, υποτιμητικά, νοικοκυραίους. Βέβαια, αυτοί οι
νοικοκυραίοι είναι οι στυλοβάτες της κοινωνίας. Η παρουσία τους
εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, καθώς απορροφούν όλους τους
κοινωνικούς κραδασμούς.
Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στην
ιδιοκτησία. Δηλαδή στο δικαίωμα του κάθε πολίτη να
διαθέτει, όπως αυτός
νομίζει, τα χρήματα που κέρδισε από τη δουλειά του. Η ιδιοκτησία είναι
σε τελική ανάλυση δικαίωμα επιλογής.
Συνεπώς όσοι σέβονται την ιδιοκτησία
αντιλαμβάνονται πως η κατάληψη ιδιωτικού χώρου, χωρίς την συγκατάθεση
του ιδιοκτήτη, δεν είναι απλώς μια παράνομη πράξη. Αντιστρατεύεται
βασικούς αξιακούς τους κώδικες. Η εναντίωση στις καταλήψεις για όλους
αυτούς τους ανθρώπους, τους νοικοκύρηδες, είναι στάση ζωής.
Από την άλλη πλευρά είναι γνωστόν πως η
Αριστερά, από την θεωρία, είναι κατά της ιδιοκτησίας. Βέβαια, στην πράξη
είναι κατά της ιδιοκτησίας των άλλων. Τις δικές τους ιδιοκτησίες οι
αριστεροί τις φροντίζουν και αγωνίζονται να τις επαυξήσουν.
Αν δεν ήταν υποκριτές, καλά θα έκαναν.
Ετσι λοιπόν η κατάληψη ενός ιδιωτικού
χώρου είναι η χαρά του κάθε αριστερού. Ακόμα και αυτοί που δεν μιλούν, η
καρδιά τους βρίσκεται με τους καταληψίες. Η κατάληψη σε τελική ανάλυση
είναι μια απόπειρα κατάλυσης της έννομης τάξης, καθώς καταργεί de facto
το δικαίωμα στην ιδιοκτησία συγκεκριμένων πολιτών. Και για αυτόν ακριβώς
τον λόγο εκστασιάζονται οι αριστεροί με την κατάληψη.
Ανατρέπουν στον μικροχώρο τους το αστικό
καθεστώς. Η Αριστερά ανέκαθεν ζούσε με φαντασιώσεις. Η διάψευση των
προσδοκιών εκατομμυρίων αριστερών, λόγω των σοσιαλιστικών καθεστώτων,
τους έτρεψε σε δρόμους φαντασιακούς.
Ονειρεύονται ανατροπές και ρήξεις,
βιώνουν επαναστάσεις, σίγουροι όμως πως στο τέλος της ημέρας θα πάνε
σπίτι τους και θα φάνε το φαγητό της μαμάκας τους.
Βέβαια, όλοι δικαιούνται την επανάσταση τους, υπό τον όρο να μην παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων.
Σε αυτήν την περίπτωση έρχεται ο Μιχάλης
Χρυσοχοϊδης και αποκαθιστά την τάξη. Και επειδή όλοι οι σύγχρονοι
καταληψίες φαντασιώνονται πως βιώνουν ταξικό πόλεμο, έρχεται μια
μπάτσα—κυριολεκτικά ή μεταφορικά-- για να τους προσγειώσει στην
πραγματικότητα. Εχουν καταλάβει παράνομα ξένη ιδιοκτησία και ήρθε η ώρα
να φεύγουν.
Με το καλό ή με το κακό.
Εφ΄όσον οι αριστεροί θεωρούν τις
καταλήψεις ένα πολιτιστικό γεγονός όπως υποστηρίζουν, τι πιο ωραίο από
το να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε πολιτιστικούς πολυχώρους. Ολοι θα
υποκλιθούμε στην συνέπεια λόγων και έργων.
Μέχρι τότε το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι ιερό και υποχρέωση της δημοκρατικής πολιτείας είναι να το προστατεύει.
Σ. Μουμτζής
liberal.gr