Όπως ο υπογλυκαιμικός έλκεται από το γαλακτομπούρεκο, έτσι και ο
Αλέξης έλκεται από τα δημοψηφίσματα.
Και όπως ο βετεράνος στρατιώτης
ξεχνά τις κακουχίες του πολέμου και ανακαλεί στην μνήμη του μόνο τις
λίγες στιγμές νίκης που έζησε τότε, έτσι και ο Τσίπρας απωθεί την
ανάμνηση της απελπισίας του όταν είδε το «όχι» να κερδίζει και κρατά
εντός του ζωντανές μόνο τις εικόνες των θριαμβευτικών τσάμικων της
αλαλάζουσας πλατείας.
Αυτό το «ο λαός ξέσπασε στο δημοψήφισμα του ‘15» που είπε πρόσφατα
στον Χατζηνικολάου, είναι η επιλεκτική ανάλυση (και ανάμνηση) ενός
γεγονότος που καταγράφτηκε ως ιστορικά κορυφαίο όχι εξ αιτίας του
αποτελέσματος του, αλλά εξ αιτίας του μεγέθους της Τσιπρικής ανατροπής
όσων διέταξε η κάλπη.
Ποιος όμως σε τούτη την κοινωνία αναμετρά την ζωή
του με την οπτική των αντιπάλων του; Ποιος ζυγίζει τις πράξεις του με
την ζυγαριά της αντικειμενικότητας, όταν
μπορεί να το κάνει με την
ζυγαριά του προσωπικού του συμφέροντος; Ο δαιμόνιος Ουίστον Τσόρτσιλ
είχε περιγράψει κάποτε την συνταγή: «Η ιστορία θα είναι γενναιόδωρη μαζί
μου, διότι σκοπεύω να την γράψω εγώ.»
Βεβαίως ο Αλέξης έχει ένα προσωπικό δίκιο να αναθυμάται (έστω και
επιλεκτικά) αυτές τις στιγμές. Παρά τις τότε κολοτούμπες και τις
μετέπειτα ήττες του, παραμένει ο μοναδικός ηγέτης της ελληνικής
αριστεράς μεταπολεμικά που κατάφερε να συνεγείρει πλήθη και να διαθέτει
μεγαλύτερη προσωπική εμβέλεια στις λαϊκές μάζες απ’ όσο διέθετε το κόμμα
στο οποίο ήταν αρχηγός. Δεν είναι λοιπόν λογικό να ανακαλεί κάθε τόσο
αυτές τις στιγμές προσωπικού θριάμβου και ανάτασης, αποκόβοντας τες από
το πολιτικό αποτέλεσμα που πυροδότησαν και από την μπαλταδιά που ο ίδιος
έδωσε (την επομένη κιόλας μέρα) στο λαϊκό ξέσπασμα που επικαλείται;
Πλην ως γνήσιος αιχμάλωτος των αριστερών στερεοτύπων με τα οποία
μεγάλωσε και πορεύτηκε, δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό της
επανάληψης της ιστορίας ως φάρσας.
Σαν άλλος Ναπολέων εν εξορία,
επιστρατεύει τα ίδια μεγαλειώδη κόλπα που χρησιμοποίησε στα πεδία των
συγκλονιστικών μαχών του, αυτή την φορά για να κερδίσει από τους
δεσμώτες του μια κάπως μεγαλύτερη μερίδα στο συσσίτιο της Αγίας Ελένης.
Οποία κατάπτωση και για τον ίδιον, αλλά και για τις εμπνεύσεις του που
κάποτε του χάρισαν μια ολόκληρη ήπειρο.
Τώρα λοιπόν κάνει δημοψήφισμα για τον τίτλο του κόμματος του. Έχει
πάλι εμπιστοσύνη στις μάζες ότι θα τον ακολουθήσουν στον
σοσιαλδημοκρατικό του λαβύρινθο, κόντρα σε μια παρωχημένη ριζοσπαστική
αριστερά που εκφράζουν οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Η νέα νίκη του θα
αποτυπωθεί στον τίτλο του κόμματος και θα επανασφραγίσει την προσωπική
του ηγεμονία στον κομματικό του χώρο.
Θα το πετύχει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Θα νικήσει. Και θα ξαναζήσει το
πάλαι ποτέ θριαμβικό του λαϊκό δημοψήφισμα ως μίζερη εσωκομματική
φάρσα. Αντί για τσάμικα και λάβαρα που κυματίζουν σε πλατείες θα ζήσει
τα χαιρέκακα χαμόγελα των νικητών δικών του γύρω από τραπέζια
συνεδριάσεων στην Κουμουνδούρου.
Και αντί για ισοπεδωμένους αντιπάλους
που καταδιώκονται έντρομοι στους δρόμους, θα ζήσει τα σμιχτά φρύδια των
ηττημένων συντρόφων που θα φτιάχνουν κομματικές γιάφκες πίσω από
κλειστές πόρτες. Τι θλιβερή απομίμηση των παλαιών μεγαλείων.
Αλλά και το «διεθνές συνέδριο αποτίμησης της κυβερνητικής θητείας»
αντί μιας ειλικρινούς αυτοκριτικής για τα αίτια της ήττας, την ίδια
σφραγίδα Τσιπρικής υποκρισίας φέρει. Σαν εκείνο τον γόνο πλούσιας
οικογενείας που αφού έφαγε όλη την πατρική περιουσία στο καζίνο, στην
συνέχεια κάλεσε ενώπιον των εμβρόντητων (και μπατίρηδων εξ αιτίας του)
αδερφών του τρεις διάσημους οικονομολόγους για να τους αναλύσουν την
φιλοσοφία της βέλτιστης διαχείρισης της οικιακής οικονομίας…
Δημ. Καμπουράκης
liberal.gr