Ο Ζουράρις είναι μια εικόνα από το μέλλον του Βαρουφάκη.
Τους χωρίζει
μια γενιά τουλάχιστον, αλλά και οι δύο είναι περιπτώσεις ναρκισσιστών
του ακραίου τύπου (με την έννοια την καθημερινή, όχι την ψυχιατρική),
για τους οποίους το να ξεχωρίζουν από τη μάζα είναι ο βασικός λόγος
ύπαρξης.
Στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής, λ.χ., ο πρόεδρος Βαρουφάκης δεν άντεχε να συνταχθεί με την πρόταση που ικανοποιούσε τους περισσότερους (ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ), έτσι πρότεινε μία ανυποψίαστη γυναίκα, χωρίς προηγουμένως να τη ρωτήσει. Παρομοίως και ο Ζουράρις. Δεν ψήφισε την Κ. Σακελλαροπούλου, επειδή ο Μητσοτάκης έχει εξυβρίσει την όλη πολιτική και πνευματική σταδιοδρομία του (δικά του λόγια αυτά) και δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου; Αφήστε ότι προδίδει τεράστια οίηση: ο Ζουράρις αισθάνεται σαν να είναι ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ και να έχει απέναντι του τον Φίλιππο Δ΄ της Γαλλίας. (Τον σώζει, βέβαια, ότι είναι αστείος...). Τέτοια οίηση συνήθως τη βλέπεις σε παιδιά. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι ως δικαιολογία είναι παιδαριώδης.
Εχουν πολλά κοινά. Φέρ’ ειπείν, και οι δύο σταδιοδρόμησαν στην πολιτική ως ψευδοσοφοί, βασιζόμενοι στο παράδοξο και στο ακαταλαβίστικο. Εν πάση περιπτώσει, ο Πλούταρχος του μέλλοντος, σε δυο-τρεις αιώνες από τώρα, ελπίζω να εξιστορήσει εκ παραλλήλου τους βίους των δύο αυτών πολιτικών. Ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και είναι φτιαγμένοι από διαφορετικά υλικά, αλλά ο τύπος είναι ο ίδιος.
Στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής, λ.χ., ο πρόεδρος Βαρουφάκης δεν άντεχε να συνταχθεί με την πρόταση που ικανοποιούσε τους περισσότερους (ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ), έτσι πρότεινε μία ανυποψίαστη γυναίκα, χωρίς προηγουμένως να τη ρωτήσει. Παρομοίως και ο Ζουράρις. Δεν ψήφισε την Κ. Σακελλαροπούλου, επειδή ο Μητσοτάκης έχει εξυβρίσει την όλη πολιτική και πνευματική σταδιοδρομία του (δικά του λόγια αυτά) και δεν έχει ζητήσει συγγνώμη. Και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου; Αφήστε ότι προδίδει τεράστια οίηση: ο Ζουράρις αισθάνεται σαν να είναι ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ και να έχει απέναντι του τον Φίλιππο Δ΄ της Γαλλίας. (Τον σώζει, βέβαια, ότι είναι αστείος...). Τέτοια οίηση συνήθως τη βλέπεις σε παιδιά. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι ως δικαιολογία είναι παιδαριώδης.
Εχουν πολλά κοινά. Φέρ’ ειπείν, και οι δύο σταδιοδρόμησαν στην πολιτική ως ψευδοσοφοί, βασιζόμενοι στο παράδοξο και στο ακαταλαβίστικο. Εν πάση περιπτώσει, ο Πλούταρχος του μέλλοντος, σε δυο-τρεις αιώνες από τώρα, ελπίζω να εξιστορήσει εκ παραλλήλου τους βίους των δύο αυτών πολιτικών. Ανήκουν σε διαφορετικές εποχές και είναι φτιαγμένοι από διαφορετικά υλικά, αλλά ο τύπος είναι ο ίδιος.
Στ. Κασιμάτης
Καθημερινή