Οι φωτογραφίες του κρατούμενου των φυλακών Νιγρίτας, που
παρουσιάζουν τοπικά μέσα σοκάρουν.
Μοιάζουν να είναι επεξεργασμένες με
εφέ που χρησιμοποιούνται στον κινηματογράφο για να δημιουργούν
αληθοφανείς παραμορφώσεις.
Στο πίσω μέρος του
κεφαλιού του έχει δημιουργηθεί ένα “δεύτερο κεφάλι” που προκλήθηκε όπως
λέει από χτύπημα όπλου αστυνομικού την στιγμή της σύλληψής του. Ένας
μεγάλος όγκος (ύγρωμα ή λίπωμα) που όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει καθώς
ξεκίνησε σε μέγεθος καρυδιού και έφτασε να είναι όπως φαίνεται στις
φωτογραφίες.
Ο
κρατούμενος που είναι βουλγαρικής καταγωγής φοβάται πως κινδυνεύει η
ζωή του κι ετοιμάζεται να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα
δικαιώματα των Κρατουμένων ενώ ζητά να μεταφερθεί στη χώρα του
προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και να είναι κοντά
στους συγγενείς του τους οποίους έχει να δει 5 χρόνια.
Το ιστορικό της απίστευτης υπόθεσης
Όπως
περιγράφει στην αίτησή του o Ρούμεν Ροστίσλαβοβ Ιορντάνοβ, η περιπέτεια
της υγείας του ξεκίνησε στις 3 Οκτωβρίου του 2015 όταν και συνελήφθη,
ενώ οδηγούσε ένα μίνι λεωφορείο που μετέφερε πρόσφυγες από την Συρία από
τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
«Οι αστυνομικοί που με σταμάτησαν με ρώτησαν τι μετέφερα στο μίνι
λεωφορείο, εγώ τους απάντησα ότι μετέφερα ανθρώπους, πρόσφυγες. Άνοιξα
την πλευρική πόρτα του μίνι λεωφορείου και μετά είδαν ότι ήταν πολλοί
και φώναζαν. Οι αστυνομικοί αρχικώς αγχώθηκαν, διότι ήταν μόνο δύο. Ο
ένας από αυτούς μου είπε να βάλω τα χέρια μου στο τιμόνι, για να μου
βάλουν χειροπέδες στα χέρια, από το ανοιχτό παράθυρο. Αλλά αυτός, όπως
ήμουν δεμένος με τη ζώνη ασφαλείας στο μίνι λεωφορείο με έδεσαν με τις
χειροπέδες και τα χέρια μου παρέμειναν ανάμεσα στο τιμόνι του μίνι
λεωφορείου.
Ο αστυνομικός άρχισε να με τραβάει από το
κάθισμα του οδηγού στο οποίο καθόμουν για να με κατεβάσει στο έδαφος,
αλλά στην αναστάτωσή τους, όπως ήδη Σας εξήγησα ότι ήταν μόνο δύο
βιάζονταν να με κατεβάσουν από το μίνι λεωφορείο. Καθώς βιάζονταν δεν
πρόσεξαν ότι αφού οι χειροπέδες ήταν ανάμεσα στο τιμόνι, εγώ δεν
μπορούσα να κατέβω από το αυτοκίνητο και όπως με τραβούσαν με το ένα
χέρι αφαίρεσε το πιστόλι του άρχισε να με χτυπά με τη λαβή από το
πιστόλι. Ένα από τα χτυπήματα ήταν ακριβώς κάτω από το κεφάλι στο πίσω
μέρος.
Εγώ σε αυτό το σημείο δεν μπορούσα να κάνω τίποτα,
διότι ήμουν δεμένος με χειροπέδες και το τιμόνι του μίνι λεωφορείου,
παρ’ όλα αυτά, είχα αποδεσμευτεί από το κούμπωμα εκεί κάτω χαμηλά, εκεί
που είχα δεθεί είχα κολλήσει όπως ήδη έχω εξηγήσει ανάμεσα στις
χειροπέδες. Κάποια στιγμή ήρθε και ακόμα ένας αστυνομικός για υποστήριξή
τους και αυτοί οι δύο ησύχασαν λίγο. Ήρθαν ακόμα ένας – δύο
αστυνομικοί, άλλοι από αυτούς που ήταν ήδη εκεί, οι οποίοι προσπάθησαν
να με βγάλουν από το μίνι λεωφορείο, είδαν ότι δεν μπορούσαν αν με
τραβήξουν ή να κάνουν κάτι άλλο…
Κατάλαβαν ότι εξαιτίας
του τιμονιού του μίνι λεωφορείου, δεν μπορούσαν να με κατεβάσουν στο
έδαφος. Το μέρος πίσω από το κεφάλι μου πονούσε, αλλά εγώ δεν μπορούσα
να αγγίξω με τα χέρια μου εκεί όπου με πονούσε, γιατί οι αστυνομικοί που
ήρθαν μετά, ήδη μου έδεσαν τα χέρια πίσω στην πλάτη με τις χειροπέδες.
Μετά
από είκοσι τέσσερις ώρες στην αστυνομία, την επόμενη ημέρα πήγαμε στο
δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη ενώπιον του ανακριτή και του εισαγγελέα. Από
το χτύπημα με το πιστόλι που προκλήθηκε από τον αστυνομικό απέκτησα ένα
μικρό καρούμπαλο. Ίσως στο μέγεθος όπως ένα καρύδι ή 2-3 εκ.. Δεν ήξερα
πώς να το δω, διότι ήταν πίσω στο κεφάλι μου, και καθρέφτες εκεί όπου με
κρατούσαν στην σύλληψη δεν είχε. Η περιγραφή είναι από την ψηλάφισή του
με το χέρι μου».
Ο
κρατούμενος που αρχικά μεταφέρθηκε στις φυλακές των Διαβατών λέει πως
όσο περνούσε ο καιρός το καρούμπαλο μεγάλωνε και τον ενοχλούσε. Ζήτησε
να τον δει γιατρός .
«Με εξέταζαν μόνο με το χέρι και
μάντευαν – εάν είναι κύστη… ή είναι – λιπώδης ιστός; Την ελληνική
γλώσσα δεν την καταλαβαίνω, αλλά στο νοσοκομείο με έστελναν χωρίς
διερμηνέα. Κατά σύμπτωση ένας από τους γιατρούς, μιλούσε ρωσική γλώσσα,
και εγώ στο σχολείο είχα μάθει και συνομιλούσα με το γιατρό, ο οποίος με
ρώτησε πότε θα εκτίσω την ποινή μου; Κι εγώ του απάντησα ότι ακόμα δεν
έχω ποινή, ότι περιμένω το δικαστήριο. Στη συνέχεια, αυτός μου είπε ότι
όταν με αφήσουν, να κάνω επέμβαση στη Βουλγαρία και ότι αυτό εκεί που το
έχω, το χτύπημα πίσω από το κεφάλι είναι λιπώδης ιστός και δεν είναι
κίνδυνος για την υγεία μου. Μετά επέστρεψα από το νοσοκομείο στη φυλακή.
Ανακοίνωσα στο διευθυντή της φυλακής «απεργία πείνας», διότι ήθελα να
δώσω εξηγήσεις και αποδείξεις σχετικά με τον ξυλοδαρμό από τον
αστυνομικό. Όπως και ότι οι γιατροί δεν ήθελαν να με εγχειρίσουν και δεν
μου δείχνουν τη φροντίδα και την απαραίτητη προσοχή. Με τις ενέργειές
τους, με τον τρόπο που μου μιλούσαν, με έκαναν να αισθάνομαι – ότι
έκαναν διακρίσεις, όπως μου έλεγαν ότι έπρεπε να είχα μείνει στη
Βουλγαρία, ότι – τι ήρθα να βρω στην χώρα τους… Και για τον ισχυρισμό
μου ότι ο αστυνομικός με χτύπησε κατά τη διάρκεια της σύλληψης ότι δεν
είναι αλήθεια, ότι εγώ ψεύδομαι. Γι’ αυτό και χωρίς να έχω οτιδήποτε και
χωρίς να έχω ψυχικές διαταραχές, με ανάγκασαν να πάω σε ψυχολόγο και
μετά και σε ψυχίατρο. Και μετά από δύο μέρες με μετέφεραν στις φυλακές
της Νιγρίτας».
Αυτό
που ζητά είναι να μεταφερθεί στην φυλακές της Βουλγαρίας προκειμένου να
εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του αλλά και την ποινή του για ένα
παλιότερο αδίκημα που είχε διαπράξει στην χώρα του προκειμένου να
υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση αλλά και να είναι κοντά στην σύζυγό
του και τα 3 τους παιδιά.