Ελλάδα, ένα τρενάκι του τρόμου
(ενίοτε και της σαχλαμάρας) όπου κανείς μας δεν γνωρίζει τι μέλλει
γενέσθαι, όχι στο μακρινό μέλλον, αλλά ούτε καν την επόμενη εβδομάδα.
Όπως ξυπνήσει ο κάθε υπουργός, και όπως του καπνίσει…
Χρόνια τώρα παρατηρώντας τη νεοελληνική πραγματικότητα έχω καταλήξει
στο ασφαλέστατο συμπέρασμα ότι είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στον
πλανήτη, ίσως μαζί με καμιά Σομαλία, όπου η καθημερινότητα του μέσου
απλού πολίτη εξαρτάται άμεσα από το ποιο κόμμα κυβερνάει, ή ποιος
«πολιτικάντης» αναλαμβάνει υπουργείο, ή ακόμη και Γενική Γραμματεία.
Στα
σοβαρά κράτη της Δύσης, στην οποία υποτίθεται πως ανήκουμε, το σύστημα
λειτουργεί από μόνο του, και ο μέσος πολίτης δεν χρειάζεται να γνωρίζει
ποιος είναι υπουργός, ή ακόμη και πρωθυπουργός.
Εδώ όμως τα πάντα
όλα, συντάξεις, εργασία, φόροι, παιδεία, υγεία, δημόσια ασφάλεια,
δημόσια διοίκηση, και άλλα ων ούκ έστιν αριθμός, αλλάζουν κατά το
δοκούν, κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, και κάθε φορά που κάποιος
πολιτικός προϊστάμενος θέλει να δείξει έργο στο υπουργείο του.
Να καινοτομήσει.
Συνήθως κάνοντας πειράματα στου κασίδη το κεφάλι.
Στην πλάτη μας δηλαδή.
Παίζοντας εκ του ασφαλούς με τις ζωές και το βιος των ανθρώπων.
Διανύω τη 5η δεκαετία της ζωής μου, και ούτε καν ξέρω πόσες φορές άλλαξαν τα εργασιακά, άλλαξε το φορολογικό, το συνταξιοδοτικό, το το το….
Κανείς μας δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο.
Κανείς μας δεν μπορεί να προγραμματίσει το παραμικρό.
Κανείς μας δεν μπορεί να υπολογίσει πότε θα βγει στη σύνταξη, αφού κάθε τόσο τα ηλικιακά όρια αλλάζουν.
Κανείς μας δεν γνωρίζει τι φόρους θα πληρώσει, αφού κάθε τόσο οι σχετικοί νόμοι αλλάζουν.
Κανείς
μας δεν ξέρει αν το παιδί του θα μπει σε κάποιο ΑΕΙ, και πως, αφού και
στην παιδεία όλα αλλάζουν σε τακτά και άτακτα διαστήματα.
Μέχρι και το πόση στρατιωτική θητεία θα κάνει κάποιος νεαρός επαφίεται στις ορέξεις του αρμόδιου υπουργού…
Προσθέστε
στα παραπάνω και όλα τα άλλα τα απλά καθημερινά, και θα
συνειδητοποιήσετε ότι παρά τα φρου φρου και τα αρώματα, στον πυρήνα της η
Ελλάδα είναι μια καθυστερημένη οπισθοδρομική χώρα με βασικό πυλώνα της
την κομματοκρατία.
Όπου τα πάντα όλα εξαρτώνται από το ποιο κόμμα και ποιος συγκεκριμένος πολιτικός κυβερνάει.
Και μιλάμε για μια χώρα με επαγγελματίες πολιτικούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων ουδέποτε εργάστηκαν στον έξω κόσμο.
Ουδέποτε ανησύχησαν για το μεροκάματο.
Παιδιά του κομματικού σωλήνα, και των κομματικών ζυμώσεων και διαδρομισμών.
Θέλετε ονόματα;
Αρκεί
να αναφέρω ότι σε αυτές τις πέντε μόλις δεκαετίες που ζω, ήδη γνώρισα
δυο Καραμανλήδες, τρεις Παπανδρέου, και δυο Μητσοτάκηδες, ως
πρωθυπουργούς. Και δεν πρόκειται για συνωνυμίες.
Φανταστείτε τι γίνεται στο επίπεδο των υπουργών.
Και μη μου πείτε για τον άφθαρτο Τσίπρα, διότι εκεί γελάνε.
Που
έγινε πρωθυπουργός μιας χώρας της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, και του ΟΗΕ, στην πιο
κρίσιμη φάση της νεότερης ιστορίας της, με μόνο εφόδιό του τις εμπειρίες
του σε … μαθητικές καταλήψεις, με βασικό αίτημα την τιμή της τυρόπιτας
στα σχολικά κυλικεία, και την αύξηση του αριθμού των δικαιολογημένων
απουσιών.
Ας μη μιλήσω και για άλλους.
Είμαστε μια μικρή μπανανία, και όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Αλήθεια, αναλογιζόμενοι τα παραπάνω, σε τι διαφέρει το δημοκρατικό μας σύστημα από μια κληρονομική μοναρχία;
Τέλος πάντων, ο σοφός λαός ψηφίζει, άρα έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.
Γι’ αυτό και μια ζωή τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.
Μια ζωή γλείφουμε τις πληγές μας.
Διότι
εκλέγουμε γόνους, και κάνουμε υπουργούς κάποιους ανεπάγγελτους, ελέω
ονόματος, οι οποίοι πειραματίζονται επάνω μας προσπαθώντας να ξεχωρίσουν
από τον σωρό, να δείξουν έργο, αλλά συνήθως βλάπτοντας την κοινωνία την
οποία εκλέχτηκαν για να σώσουν.
Ελλάδα, ένα τρενάκι του τρόμου
(ενίοτε και της σαχλαμάρας) όπου κανείς μας δεν γνωρίζει τι μέλλει
γενέσθαι, όχι στο μακρινό μέλλον, αλλά ούτε καν την επόμενη εβδομάδα.
Όπως ξυπνήσει ο κάθε υπουργός, και όπως του καπνίσει…
ΥΓ-Αν
στα παραπάνω πειράματα του κάθε αρμόδιου πολιτικού προσθέσουμε και τους
αναρίθμητους αστάθμητους παράγοντες που πλήττουν κάθε τόσο τη χώρα μας,
σεισμοί, οικονομική κρίση, θερμό επεισόδιο, απεργίες, διαδηλώσεις,
εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση, κλπ. κλπ, τότε εύκολα καταλαβαίνει
κανείς ότι ζούμε μόνιμα πάνω σε ένα τρενάκι του τρόμου, που για τους
υπόλοιπους αναπτυγμένους λαούς τη Δύσης είναι μόνο μια ευχάριστη
εμπειρία στα λούνα παρκ.
Σε εμάς εδώ, είναι η ζωή μας.