Την ώρα που ειδικοί δίνουν οδηγίες για να κάνουν πιο δημιουργικό τον αυτοπεριορισμό μας, εκείνοι βρίσκονται έξω για ώρες κάθε ημέρα και σε επαφή με όλους εμάς.
Για τους υπαλλήλους των σούπερ- μάρκετ και των λοιπών καταστημάτων διατροφής και παροχής υπηρεσιών δεν υπάρχει ούτε η απειλή του κορονοιού, ούτε ο φόβος, ούτε η ανησυχία. Πιο σωστά δεν υπάρχει η επιλογή του κάθομαι μέσα όπως οι υπόλοιποι. Υπάρχει αντίθετα ένα πλήρες οκτάωρο (τώρα επτά ημέρες την εβδομάδα) μέσα σε γεμάτους διαδρόμους αγαθών ή πίσω από ταμεία.
Είναι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται αυτές τις ώρες και για πολύ ακόμα όπως φαίνεται στην πρώτη γραμμή.
Οι γιατροί σώζουν ζωές, εκείνοι φροντίζουν για την επιβίωση μας. Σκεφτείτε το. Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα χρειαστούμε (ευτυχώς) ιατρική φροντίδα, άλλα όλοι ανεξαιρέτως θα αναζητήσουμε τροφή. Και θα στηθούμε στις ουρές μεταφέροντας εκτός από την λίστα με τρόφιμα για να στοκάρουμε και να αποφύγουμε μετακινήσεις, όλο το ψυχικό βάρος των ημερών. Την τεράστια ανησυχία και το πανικό μας, όλο εκείνο το φορτίο που σε περιόδους όπως αυτή βγάζουν τον πιο κακό εαυτό μας.
Όλους εμάς λοιπόν με τον εκνευρισμό, την ανυπομονησία, τα τεντωμένα νεύρα, την αγένεια και την καχυποψία υποδέχονται και θα υποδέχονται μέχρι να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης οι εργαζόμενοι στα σούπερ – μάρκετ και όχι μόνο.
Καθημερινά στις θέσεις τους, πράττουν το αυτονόητο, χωρίς χειροκροτήματα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.
Την ώρα που μέσα στο σούπερ μάρκετ γίνονταν χαμός υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας διαλόγου δύο υπαλλήλων. Είχαν αφήσει παιδιά στο σπίτι. Η μια είχε μόλις διακόψει την άδεια της "τι θα μπορούσα να κάνω" έλεγε, ενώ και η άλλη είχε ακυρώσει τη δική της. Πολλά τα παραδείγματα προσφοράς και βοήθειας.
Κάνουν και τους ...διαιτητές
Προσπάθεια κατευνασμού στο μανάβικο με τον ιδιοκτήτη να έχει μετατραπεί σε ειρηνοποιό χωρίζοντας τους πιο οξύθυμους στην ουρά.
Αν το στοίχημα για να μην νοσήσουμε είναι εκτός από τον αυτοπεριορισμό, και η εκμηδένιση των επαφών με άλλους, εκείνοι θέλοντας και μη παίζουν με τις πιθανότητες να μπουν στον κατάλογο των κρουσμάτων. Αυτό και μόνο αρκεί για να έχουν το σεβασμό μας.
Στην ίδια λίστα και οι ντελιβεράδες. Στο καθημερινό τρενάκι τρόμου με τα πέρα- δώθε πάνω στα παπάκια ήρθε να προστεθεί και ο κορονοιός και ο φόβος να νοσήσουν.
Δεκάδες συναλλαγές καθημερινά με αγνώστους από έναν καφέ σε καλομαθημένους νεαρούς και μεγαλύτερους έως ένα πιάτο φαγητό σε ανήμπορους και "εγκλωβισμένους".
Υπάρχουν και άλλοι. Μανάβηδες, υπάλληλοι στα γκισέ των τραπεζών και των ταχυδρομείων, στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας, οι ταχυμεταφορείς. Ένας ολόκληρος "στρατός" βρίσκεται στη θέση του προσπαθώντας να μας εξυπηρετήσει.
Ας το έχουμε υπόψιν μας όταν την επόμενη φορά που θα εμφανιστούμε κακότροποι απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.
thetoc