Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Μέγιστος αφηγητής και φίλος της παρέας ο Πλάτων, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη λαοσύναξη, που έπινε το μεσημεριάτικο ουζάκι της, στην αυλή της ταβέρνας << Αρκαδιά >>. Η αγάπη του στο λέγειν., όπως πολλάκις έχουμε αναφερθεί, τον τραβούσε στο κουβεντολόι και χαιρόταν να αιωρούνται ενεοί απ’ τα χείλη του οι ωτακουστές.
Βρήκε τραπέζι και κάθισε. Στο τρίτο ούζο οι πιέσεις να μιλήσει από την ομήγυρη έγιναν πιο ενθουσιώδεις. Κι όταν ένας στουπί και ζαλισμένος τον κολάκεψε, λέγοντάς του με το υποκοριστικό του << Πλάτων, τη νοστιμιά της κουβέντας σου δε θα μας τη χαρίσεις ανοιξιάτικα; >> πήρε μπρος να εκπληρώσει τον ιερό σκοπό του. Άρχισε: << Πίνετε, πίνετε κι έχετε ξεχάσει το σακί του θησαυρού στο ανήλιαγο σπήλαιό σας! Βγείτε στη φύση και υπερυψώστε την ψυχή σας στην εξοχή! Να δείτε το διάφανο τ’ ουρανού, τα χρώματα των λουλουδιών, το ηλιόγερμα με τις φεγγοβόλες φλόγες του στις πινελιές του ορίζοντα, Τα ξεφτισμένα μετάξια που αφήνουν τα ρείκια, τον κυματισμό που κάνουν οι ασφάκες, τις πλεξούδες που φτιάχνουν οι ανθοί και χαιρετάνε σαν καλαματιανά μαντήλια στον άνεμο. Τα απαλοδιπλωμένα σπάρτα ν’ αγγίξετε, το μπράτσο της δάφνης να πλέξετε με τις παπαρούνες, τα ολότρεμα φύλλα του θυμαριού να μυρίσετε.
Ν’ ακούσετε το αστείρευτο κελάηδισμα του κότσυφα, το εωθινό του αηδονιού, το κλάμα του γκιώνη, να δείτε τους μυστικούς ίσκιους της λυγαριάς, τους ερωτικούς ασπασμούς της καρδερίνας στο ανοιχτό χείλος της φωλιάς της, τους γλυκασμούς της φωνής της σταρήθρας σαν αγκαλιάζει το ταίρι της.
Άδειασε το ποτήρι του και συνέχισε: << Πηγαίνετε τώρα. Τώρα πριν γίνετε κουρούμπελο στο πιόμα και τρικλίζοντας ούτε στο σπίτι σας δε θα φτάσετε τις μεταμεσονύκτιες ώρες>>. Ύστερα σαν να ξύπνησε θολωμένος, το ‘ριξε στο τραγούδι: << Τώρα είν’ Απρίλης και χαρά,/ τώρα είν’ καλοκαίρι/. Το λεν τ’ αηδόνια στα κλαριά/ κι οι πέρδικες στα πλάγια,/ το λεν οι κούκοι στα ψηλά, ψηλά στα καταράχια/ παν τα κοπάδια στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν/ παν και κοντά και οι τσοπάνηδες/ βαρώντας τη φλογέρα/ να τα τυροκομήσουνε και τη νομή να βγάλουν/ και να γιορτάσουν τ’ Αη- Γιωργιού,/ να ρίξουν στο σημάδι,/ να πιουν νερό απ’ τα βουνά, να πάρουν τον αέρα./
ellinikoxronografima.blogspot.gr
Μέγιστος αφηγητής και φίλος της παρέας ο Πλάτων, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη λαοσύναξη, που έπινε το μεσημεριάτικο ουζάκι της, στην αυλή της ταβέρνας << Αρκαδιά >>. Η αγάπη του στο λέγειν., όπως πολλάκις έχουμε αναφερθεί, τον τραβούσε στο κουβεντολόι και χαιρόταν να αιωρούνται ενεοί απ’ τα χείλη του οι ωτακουστές.
Βρήκε τραπέζι και κάθισε. Στο τρίτο ούζο οι πιέσεις να μιλήσει από την ομήγυρη έγιναν πιο ενθουσιώδεις. Κι όταν ένας στουπί και ζαλισμένος τον κολάκεψε, λέγοντάς του με το υποκοριστικό του << Πλάτων, τη νοστιμιά της κουβέντας σου δε θα μας τη χαρίσεις ανοιξιάτικα; >> πήρε μπρος να εκπληρώσει τον ιερό σκοπό του. Άρχισε: << Πίνετε, πίνετε κι έχετε ξεχάσει το σακί του θησαυρού στο ανήλιαγο σπήλαιό σας! Βγείτε στη φύση και υπερυψώστε την ψυχή σας στην εξοχή! Να δείτε το διάφανο τ’ ουρανού, τα χρώματα των λουλουδιών, το ηλιόγερμα με τις φεγγοβόλες φλόγες του στις πινελιές του ορίζοντα, Τα ξεφτισμένα μετάξια που αφήνουν τα ρείκια, τον κυματισμό που κάνουν οι ασφάκες, τις πλεξούδες που φτιάχνουν οι ανθοί και χαιρετάνε σαν καλαματιανά μαντήλια στον άνεμο. Τα απαλοδιπλωμένα σπάρτα ν’ αγγίξετε, το μπράτσο της δάφνης να πλέξετε με τις παπαρούνες, τα ολότρεμα φύλλα του θυμαριού να μυρίσετε.
Ν’ ακούσετε το αστείρευτο κελάηδισμα του κότσυφα, το εωθινό του αηδονιού, το κλάμα του γκιώνη, να δείτε τους μυστικούς ίσκιους της λυγαριάς, τους ερωτικούς ασπασμούς της καρδερίνας στο ανοιχτό χείλος της φωλιάς της, τους γλυκασμούς της φωνής της σταρήθρας σαν αγκαλιάζει το ταίρι της.
Άδειασε το ποτήρι του και συνέχισε: << Πηγαίνετε τώρα. Τώρα πριν γίνετε κουρούμπελο στο πιόμα και τρικλίζοντας ούτε στο σπίτι σας δε θα φτάσετε τις μεταμεσονύκτιες ώρες>>. Ύστερα σαν να ξύπνησε θολωμένος, το ‘ριξε στο τραγούδι: << Τώρα είν’ Απρίλης και χαρά,/ τώρα είν’ καλοκαίρι/. Το λεν τ’ αηδόνια στα κλαριά/ κι οι πέρδικες στα πλάγια,/ το λεν οι κούκοι στα ψηλά, ψηλά στα καταράχια/ παν τα κοπάδια στα βουνά να ξεκαλοκαιριάσουν/ παν και κοντά και οι τσοπάνηδες/ βαρώντας τη φλογέρα/ να τα τυροκομήσουνε και τη νομή να βγάλουν/ και να γιορτάσουν τ’ Αη- Γιωργιού,/ να ρίξουν στο σημάδι,/ να πιουν νερό απ’ τα βουνά, να πάρουν τον αέρα./
ellinikoxronografima.blogspot.gr