«Ποιος είναι αυτός, και πώς τον λεν, που συμβουλές μας δίνει;»

«Τα πρωτεία εις τον σταυρόν! Και δόξα αιώνας αιώνων εις τους σταυρωμένους διά την πίστιν και διά το γένος»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Στις 7 Οκτωβρίου του 1838, στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Πνύκα, εκεί που οι αρχαίοι φανέρωναν την δημοκρατία, εκεί που ο απόστολος Παύλος αποκαλύπτει το όνομα του αγνώστου θεού, που ανέμεναν οι Έλληνες, «το υπέρ παν όνομα» του Χριστού, εκεί ομιλεί ο νέος Ελληνισμός διά στόματος του «πρώτου των Ελλήνων» (Τερτσέτης), του Θοδωρή Κολοκοτρώνη.

Ένα απόσπασμα από τον ιδρυτικό του κράτους μας αυτόν λόγο, συμπεριελήφθη στο βιβλίο Γλώσσας της Στ’ Δημοτικού. (σελ. 105, β’ τεύχος). Το κείμενο όμως λογοκρίθηκε σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο και κρίσιμο σημείο. Αποσιώπησαν οι συγγραφείς των βιβλίων την παράγραφο όπου ο Γέρος του Μοριά, αναφέρεται στα φρικτά δεινά της Τουρκοκρατίας και στο πώς σώθηκε ο λαός. Στο προοίμιο του λόγου του ο Κολοκοτρώνης ομιλεί για τους «παλιούς Έλληνες», την διχόνοια που υπήρχε. Αντιγράφω από το σχολικό βιβλίο: «…Τρώγονταν μεταξύ τους και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι μουσουλμάνοι. Οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μη υποφέροντες τον ζυγόν, έφευγαν…». Ανατρέχοντας όμως στο αυθεντικό κείμενο, μετά την λέξη «μουσουλμάνοι», είπε και κάτι άλλο ο ήρωας. Διαβάζω από τον τόμο «Άπαντα περί Κολοκοτρωναίων», του «ΙΔΕΒ», σελ. 253: «…και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, διά να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε». Τι κουτοπόνηρα αφαιρέθηκε από το βιβλίο που απευθύνεται σε 11-12χρονα παιδιά; Μα οι κακουργίες και τα μαρτύρια που πέρασε ο Ελληνισμός από τους μωαμεθανούς και η σωτηρία του διά του σταυρού του Χριστού. Αυτά τα δύο η νεοταξική λέπρα που είναι θρονιασμένη στους πιο ζωτικούς αρμούς του κράτους, στην Παιδεία και στα σχολειά της, βάλθηκε να τα εξαφανίσει. Η Τουρκοκρατία ήταν περίπου ευλογία, οι μωαμεθανοί σεβάστηκαν την πίστη του λαού. Δεν μας έσωσε η ελληνοσώτειρα εκκλησία, ο κλήρος περίπου δεν επιθυμούσε την Επανάσταση.

Παρένθεση. Στις 24 Μαρτίου του 1967, ο σπουδαίος ακαδημαϊκός Σπ. Μαρινάτος, εκφωνεί στην Ακαδημία Αθηνών, τον πανηγυρικό της ημέρας. Μεταξύ άλλων παρέθεσε και «μετάφρασιν άδειας ταφής χριστιανού, την οποία έδιδον οι Τούρκοι» και είχε δημοσιευτεί στα Μικρασιατικά Χρονικά. (τομ. 3, σελ.16-17). Το κείμενο αποστομώνει τους τουρκοτζουτζέδες της σήμερον. «Συ ο παπάς, του οποίου το μεν ένδυμα είναι μαύρον ως πίσσα, το δε πρόσωπον ως του σατανά, συ ο ιερεύς των μιαρών, συ ο έλκων την καταγωγήν από τον άπιστον Ιησούν, διατάσσεσαι:

Τον εις το έθνος σου ανήκοντα Γρηγόριον, ο οποίος εψόφησε σήμερον, αν και την μεν ψυχήν του παρέδωκεν εις τον σατανάν, το δε βρωμερόν του πτώμα δεν το δέχεται το χώμα, έξω και μακράν της πόλεως ανοίξατε λάκκον και διά λακτισμάτων ρίψατε αυτόν εντός τόπου». («Το Εικοσιένα», «Πανηγυρικοί Λόγοι Ακαδημαϊκών», σελ. 774). Αυτή ήταν η Τουρκοκρατία και οι μωαμεθανοί. Και είναι φανερή η ύπουλη προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι θηριωδίες των μωαμεθανών και ταυτόχρονα να μην προβληθεί η πίστη των αγωνιστών στον σταυρό του Χριστού.