21.03.2010
Πέντε βράδια μετά τον εγκλεισμό μου στον Κορυδαλλό και παραμένω κι εγώ θεατής σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι που έχει στηθεί εις βάρος μου. Δεν καταλαβαίνω αν το μίσος μεγαλώνει ή η μοναξιά με καταρρακώνει. Βρίσκομαι άδικα εδώ μέσα και δεν γνωρίζω που και πως να το φωνάξω. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι καλοί άνθρωποι εκεί έξω που το φωνάζουν και για μένα
Tι θα γίνει με αυτό το ‘’αστείο ‘’ τελοσπάντων ; Θα δωθεί ένα τέλος τώρα, που θα μπορούσε να σημάνει ένα τέλος και για τους υπόλοιπους; Είναι κρίμα νέοι άνθρωποι να μην μπορούν να είναι ελεύθεροι να ...
δημιουργήσουν κι να προσφέρουν. Εάν ένα τέτοιο κόσμο θέλετε, με μεθόδους τις οποίες βιώνω εδώ και κάποιες μέρες, το καταφέρνετε. Αλλά το πουλί ακόμα και στο κλουβί πετάει γιατί έχει φτερά και νου. Μην το τσακίζετε άλλο.
Κάποιος να στείλει την αγάπη μου και δύο μπουρμπουλήθρες στα παιδάκια μου στο κολυμβητήριο. Θα είναι ίσως το πιο δύσκολο απ’ όλα να τους εξηγήσω τι συνέβη. Να συνεχίσουν να χτυπάνε πάντα δυνατά τα ποδαράκια τους, για να ξεφύγουν απ’ αυτούς που δεν φροντίζουν για ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτά.
Μάριος Ζ.