Από τη χρονιά έναρξης λειτουργίας του ΤΕΙ στην Καλαμάτα θυμάμαι να κυκλοφορούν στην ευρύτερη περιοχή μας (τακτικά, ανά κάποια χρόνια) φήμες περί φοιτητριών που κάνουν διάφορα πιπεράτα με Μεσσήνιους, ενίοτε επιχειρηματίες, άλλοτε αυτοδιοικητικούς, τώρα αγρότες, επί χρήμασι ή για ευχαρίστηση .
Πριν από δεκαπέντε – είκοσι χρόνια δεν υπήρχαν blog, οπότε η γαργαλιστική φημολογία ξεκινούσε, κυρίως, στις καφετέριες και τα νυχτομάγαζα και έφτανε στα… καλύτερα σπίτια. Τώρα μπήκαμε και στον κυβερνοχώρο, τρομάρα μας!Το αν υφίστανται τα περιστατικά, είναι αδιάφορο.
Ανατρέχοντας στο φαινόμενο, εκ του προχείρου θα παρατηρούσα ότι δύο είναι οι περιοχές στην επαρχία της ηπειρωτικής Ελλάδας όπου, κυρίως, καλλιεργούνται ανάλογες φήμες. Η Λάρισα και η Καλαμάτα. Στη Λάρισα είναι πιο αλέγκροι και ακράτητοι, έχουν και πιο πολλά λεφτά εδώ που τα λέμε, και τα πράγματα είναι πιο… kinky. Παίζει βίτσιο, περίεργες και ομαδικές εμπειρίες, στη βάση πάντα ενός φαύλου συντηρητισμού και αναπαραγωγής των στερεοτύπων.Εδώ, στη Μεσσηνία, είμαστε σκέτη μπαναλιτέ. Φοιτήτριες το κάνουν με μεγαλύτερούς τους άντρες, διότι περισσότερο από βιτσιόζοι οι Μεσσήνιοι είμαστε –απ’ ό,τι φαίνεται- κουτσομπόληδες, αντί για συντηρητικοί πουριτανοί.
Και ρωτώ: Γιατί φοιτήτριες; Οι φοιτητές δεν έχουν ψυχή;
Γιατί πάντα είναι κάποιες που έρχονται απ’ έξω και όχι τα δικά μας τα παιδιά;
Είναι κακό να το κάνεις, ε;
Νιώθετε απειλή; Αγανάκτηση; Οργή; Σηκώνετε χιούμορ;
Τέλος: Ποιος διασπείρει τις φήμες; Ξεκινούν από μέσα για να γαργαλίσουμε το νοσηρό αισθητήριο; Ή έρχονται απ’ έξω, οπότε επιβεβαιώνεται ότι ως «ντόπιοι» έχουμε «εξάγει» μια εικόνα στα όρια της χονδροειδούς καρικατούρας; Γ.Ο. ΘΑΡΡΟΣ