Σταύρος
Στραβόλαιμος
Μέλος της
Νομαρχιακής Συντ. Γραμματείας Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ
μία κυβέρνηση δεν κινήθηκε τόσο γρήγορα για τον περιορισμό των ελλειμμάτων
(παρόλο που “πατούσε” στην κινούμενη άμμο των αναξιόπιστων στατιστικών
στοιχείων), της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή.
Αμέσως
μετά τις εκλογές (4 Οκτωβρίου 2009) η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχείρησε να δώσει
σαφή δείγματα άμεσου νοικοκυρέματος της οικονομίας, χωρίς να επιβαρύνει
υπέρμετρα την ύφεση (η Ελλάδα βρισκόταν ήδη σε ύφεση από το 2008, ενώ η ύφεση
του 2009 είχε φτάσει το -3%, όπως μαθεύτηκε πολύ αργότερα).
Στις
18 Οκτωβρίου στο Eurogroup, η ελληνική κυβέρνηση, με ό,τι στοιχεία είχε στη
διάθεσή της, παρουσίασε πρόβλεψη για έλλειμμα 12,5% το 2009.
Εξοργισμένος
με την προηγούμενη κυβέρνηση ο Ζ.Κ.Γιούνκερ λέει: «The gameisover –
weneedseriousstatistics» («Τα παιχνίδια τελείωσαν – χρειαζόμαστε σοβαρά
στατιστικά στοιχεία»).
Σε
χρόνο ρεκόρ, μόλις 2 εβδομάδες από την ψήφιση των Προγραμματικών Δηλώσεων της
κυβέρνησης (18 Οκτωβρίου 2009), παρουσιάστηκε στις 5 Νοεμβρίου 2009 προσχέδιο
Προϋπολογισμού για το 2010, όπου προβλεπόταν η μείωση του ελλείμματος το 2010
κατά 3,3% του ΑΕΠ, σε μονοψήφιο ποσοστό, κοντά στο 9,4% (επειδή τότε το
δημοσιονομικό έλλειμμα υπολογιζόταν κοντά στο 12,5%).
Σε
χρόνο ρεκόρ, μόλις ένα μήνα από την ψήφιση των προγραμματικών δηλώσεων της
κυβέρνησης, παρουσιάστηκε στις 20 Νοεμβρίου 2009 τελικό σχέδιο Προϋπολογισμού
για το 2010, που προέβλεπε ακόμα μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος σε σχέση με
το προσχέδιο, μείωση που θα έφτανε το 3,6% του Α.Ε.Π., κατεβάζοντας το έλλειμμα
του 2010 στο 9,1%.
Και
σε χρόνο ρεκόρ, σε λιγότερο από 3 μήνες από την ψήφιση των προγραμματικών
δηλώσεων της κυβέρνησης, παρουσιάστηκε στις 14 Ιανουαρίου 2010 ολοκληρωμένο
Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προέβλεπε μείωση ελλείμματος κατά 4%
το 2010.
Συνολικά
μέσα σε 4 μήνες (αρχές Νοεμβρίου 2009 – αρχές Μαρτίου 2010) παρουσιάστηκαν τρία
πακέτα μέτρων (προϋπολογισμός-ΠΣΑ, δεύτερο πακέτο μέτρων στις αρχές
Φεβρουαρίου, τρίτο πακέτο μέτρων αρχές Μαρτίου), που αθροιστικά ανέρχονταν σε
16 δισ. ευρώ (8 δισ. από έσοδα, 8 δισ. από δαπάνες). Όλες οι κινήσεις έγιναν
δεκτές από τους ευρωπαίους εταίρους μας ως «βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση» με
«φιλόδοξους αλλά εφικτούς στόχους».
O Παπανδρέου είχε πει ένα πολύ απλό
πράγμα στις εκλογές του 2009: ναι, νοικοκύρεμα στην οικονομία και άμεση πάταξη
σπατάλης αλλά ταυτόχρονα ελάχιστα έστω μέτρα αναθέρμανσης της οικονομίας γιατί
το 2009 ήδη βρισκόμασταν σε ύφεση – και η ύφεση είναι καταστροφική για τη χώρα.
Στο πλαίσιο αυτό, η φράση «λεφτά υπάρχουν» ποτέ δεν ειπώθηκε ως
υπόσχεση για ανεξέλεγκτες παροχές - και συμπληρωνόταν από ένα μεγάλο «ΑΝ»
και ένα μεγάλο «ΑΛΛΑ»: «Λεφτά υπάρχουν, αν πατάξουμε την εισφοροδιαφυγή, αν
καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, αν αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα
της χώρας. Λεφτά υπάρχουν, αλλά σπαταλιούνται ή χαρίζονται με πελατειακές
διευθετήσεις». Ήταν η υπογράμμιση ότι μία χώρα που βρίσκεται στις 30
πλουσιότερες του κόσμου, προφανώς και έχει πλούτο – αρκεί να αξιοποιηθεί, να
φορολογηθεί και να διανεμηθεί σωστά.
Υπάρχουν
βίντεο που το αποδεικνύουν αλλά οι
μηχανισμοί παραπληροφόρησης ποτέ δεν τα παρουσίασαν ολόκληρα, αλλά απομόνωσαν
μία φράση από έναν ολόκληρο συλλογισμό τετράγωνης λογικής. Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι το θέμα με τη
φράση «λεφτά υπάρχουν» δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές του 2009, όταν η κυβέρνηση
Παπανδρέου έδειξε ότι είχε τη θέληση να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο της
πραγματικής σπατάλης χτυπώντας κατεστημένα συμφέροντα, ακριβώς για να χτυπηθεί
η ουσία της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Με αυτό το στόχο στήθηκε μία από τις
μεγαλύτερες εκστρατείες παραπληροφόρησης στην ιστορία της χώρας .
Το σύνολο λοιπόν των
παρεμβάσεων, που είχε εξαγγείλει τότε ο Παπανδρέου για να αναθερμανθεί η οικονομία που βρισκόταν
ήδη σε ύφεση, δεν ξεπερνούσε τα 2,5 δις.Ποσό ασύγκριτα χαμηλότερο από
οποιεσδήποτε προεκλογικές εξαγγελίες ελληνικού κόμματος σε ελληνικές εκλογές
μέχρι τότε και ασύγκριτα χαμηλότερο ακόμα και από τα 18,5 δισ. “ισοδύναμα” του
κ. Σαμαρά στο λεγόμενο «Ζάππειο ΙΙΙ» και βεβαίως σαφώς μικρότερο από τα 12.5
δις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης του κ. Τσίπρα.
Η
Ελλάδα χρειαζόταν χρόνο για να απαλλαγεί από νοοτροπίες δεκαετιών: να
σταματήσει να σπαταλάει τον πλούτο της και να οργανώσει σωστά την αξιοποίησή
του. Αυτός ο χρόνος δεν της δόθηκε, εξαιτίας του μεγέθους των προβλημάτων που
είχαν συσσωρευτεί επί κυβέρνησης Καραμανλή και της αδυναμίας της συντηρητικής
Ευρώπης να αντιληφθεί την πραγματική διάσταση των κερδοσκοπικών επιθέσεων στην
Ελλάδα και το ευρώ.
Με λίγο χρόνο, δεν θα χρειαζόντουσαν ποτέ
άδικα μέτρα για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Παρόλα αυτά, η σπατάλη
περιορίστηκε, το δημόσιο σταμάτησε να διογκώνεται και άρχισε η αντίστροφη
πορεία, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση και οι ηλεκτρονικές προμήθειες ξεκίνησαν
όπως και οι έλεγχοι στις συντάξεις και τα αναπηρικά επιδόματα, έγιναν για πρώτη
φορά συντονισμένες ενέργειες ενάντια στους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου,
φορολογήθηκαν για πρώτη φορά οι off shore εταιρείες, άνοιξαν τραπεζικοί
λογαριασμοί, ξεκίνησε η Διαύγεια στο Δημόσιο,έγινε θεσμοθέτηση του Οικονομικού Εισαγγελέα και της
Οικονομικής Αστυνομίας, υπήρξε νέο θεσμικό πλαίσιο που οδήγησε μεγάλους φοροφυγάδες στη δικαιοσύνη, κ.α.
Αν
αυτά είχαν ξεκινήσει έστω το 2007, η χώρα δεν θα είχε ανάγκη ποτέ από Μνημόνια,
μηχανισμούς στήριξης, δανειστές και επιτροπεία της οικονομίας της, δεν θα είχε βυθιστεί ανήμπορη και δεινοπαθούσα
μέσα σε ένα απέραντο πέλαγος άκρατου
λαϊκισμού και εθνικιστικής παραμυθολογίας.