Όπως χάνεται (μαζί μ’όσους έζησαν την 28η Οκτώβρη του 1940) η βιωματική μνήμη είναι λογικό το γεγονός να γίνεται αποκλειστικότητα ιστορικής επισκόπησης !!
Συνεπώς τα νεώτερα δεδομένα -από κρατικά αρχεία, διπλωματικές αφηγήσεις και στρατιωτικές αναφορές που αποδεσμεύονται από τον χαρακτήρα των «απόρρητων»- τείνουν ν’αποσαφηνίσουν τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Η φασιστική Ιταλία προετοίμαζε από καιρό την επίθεση, κάτι που γνώριζαν καλά ο Μεταξάς κι οι στρατιωτικοί του σύμβουλοι. Περίπου έναν χρόνο πριν, διαβλέποντας την τροπή που έπαιρναν οι εξελίξεις (προς παγκόσμιο πόλεμο) είχαν μυστικά συμφωνήσει για έξοδο στο πλευρό της Αγγλίας. Άλλωστε ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄ διατηρούσε στενότατους δεσμούς με τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, που είχε ευλογήσει το πραξικόπημα και την δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Ούτε αιφνίδια ήταν η εισβολή του Μουσολίνι ούτε σπασμωδική η αντίδραση του ημέτερου (επίσης φασιστικού) καθεστώτος. Παρά τις περί του αντιθέτου εκτιμήσεις, όλα αυτά τα εβδομήντα χρόνια που πέρασαν. Επίσης η αντίσταση του ελληνικού λαού ήταν ομόθυμη, ενώ οι ιταλοί φαντάροι δεν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση να πολεμήσουν.
