Το Φεβρουάριο του 2009, δασικές πυρκαγιές βόρεια της Μελβούρνης είχαν στοιχίσει τη ζωή σε 173 ανθρώπους, είχαν αποτεφρώσει 2.000 ιδιοκτησίες και είχαν σαρώσει 450.000 εκτάρια γης. Πριν από έξι χρόνια, είχαν καεί 3 εκατ. εκτάρια γης, μια περιοχή τριπλάσιας έκτασης από τη Βρετανία.
Οι εμπρησμοί, ειδικά ημέρες που η θερμοκρασία είναι υψηλή και φυσούν ισχυροί άνεμοι, μπορούν να αποτελέσουν «τέλεια εγκλήματα». Το να διωχθούν οι δράστες είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού τα στοιχεία χάνονται στα αποκαΐδια. Μερικοί δράστες καυχώνται για τις πράξεις τους, αλλά σπάνια είναι εύκολο να εντοπιστεί το κίνητρο ούτε υπάρχει κάποιο προφανές όφελος.
Η RFS διεξάγει ψυχολογικά τεστ στους εθελοντές για να αποκλείσει πιθανούς πυρομανείς ή δυνητικούς εμπρηστές, αλλά δεν τα καταφέρνει πάντοτε. «Από ψυχιατρικής άποψης δεν είναι διόλου ασθενείς», εξηγεί ο εγκληματολόγος Πολ Ουίλσον. «Είναι μύθος το ότι οι περισσότεροι εμπρηστές είναι πυρομανείς. Μπορεί να έχουν απωθημένα εναντίον ενός ατόμου ή μιας κατάστασης. . . κι εκδηλώνουν την οργή τους ή παίρνουν εκδίκηση βάζοντας φωτιές».
Στη Νότια Αυστραλία έχει εγκριθεί νόμος που επιτρέπει στην αστυνομία να ελέγχει ανθρώπους που είναι ύποπτοι για μεμονωμένους εμπρησμούς ή κατά συρροή εμπρησμούς τις ημέρες που θεωρείται ότι ο κίνδυνος για την εκδήλωση φωτιάς είναι αυξημένος. Αστυνομικοί τους επισκέπτονται και προειδοποιούν ότι υπάρχουν κάμερες στις εισόδους εθνικών πάρκων που μπορούν να φωτογραφίσουν τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους. Οι αρχές στην περιοχή λένε πως υπολογίζουν ότι η πρακτική αυτή έχει μειώσει τους εμπρησμούς κατά το ένα τρίτο.
