Γράφει ο Σταύρος
Στραβόλαιμος
Ας μιλήσουμε κάποια στιγμή με τη γλώσσα της
αλήθειας. Ας παραδεχτούμε τις αδυναμίες
και τα ρωμαίικα κουσούρια μας, που μας κράτησαν διαχρονικά στον πάτο του
βαρελιού, οικονομικά και κοινωνικά . Τις αδυναμίες που μας εγκλωβίζουν ακόμα
και σήμερα που παλεύουμε ως χώρα να επιβιώσουμε και να βρούμε διέξοδο στα
τραγικά αδιέξοδα που οδηγηθήκαμε.
Είναι
πασιφανές πια ότι δεν πάει άλλο. Αυτά που ξέραμε ως τώρα, θα πρέπει να τα
ξεχάσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε απόψεις, ιδέες και πρακτικές. Τα πράγματα
έχουν αλλάξει ριζικά και οι συνήθειες του παρελθόντος, οι συνήθειες ΟΛΩΝ μας, είναι φανερό ότι δεν οδηγούν πουθενά.
Είναι
ανάγκη να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας.
Να ξαναβρούμε την αίσθηση του χρέους
απέναντι στους άλλους, που δυστυχώς έχουμε χάσει. Να ξεφύγουμε από την ιδιοτελή
και επικίνδυνη ατομικότητα και να αποδεχτούμε τη συλλογικότητα ως το αναγκαίο
μέσο για την εξυπηρέτηση και του δικού μας προσωπικού συμφέροντος. Να
λειτουργήσουμε ως συνειδητά και όχι ασυνείδητα μέλη του κοινωνικού συνόλου, που
έχουν επίγνωση ότι το δικό τους ατομικό συμφέρον περνάει αναγκαστικά μέσα από το συλλογικό συμφέρον, αφού αποδείχτηκε με τον
πλέον οδυνηρό τρόπο, ότι τη θυσία στον βωμό του στενού προσωπικού συμφέροντος,
την πληρώνουμε σήμερα με αιματηρές θυσίες που δεν τις αξίζαμε ως λαός.
Αυτά που πρέπει να κάνουμε, είναι όσα είχαμε
ξεχάσει και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί τώρα που λόγω οικονομικών συνθηκών
και Τροϊκανής αναγκαιότητας, αναγκαστήκαμε να ανοίξουμε διάπλατα τις ντουλάπες
του οίκου μας, μείναμε με το στόμα ορθάνοιχτο από τους σκελετούς της
ιδιοτέλειας μας που βρήκαμε κρεμασμένους μέσα. Τους σκελετούς της
εκτεταμένης ανομίας, της διαπλοκής, της
κομπίνας, της μίζας, της ρεμούλας, της
αρπαχτής, του λαδώματος, της αργομισθίας, της συντεχνιακής λογικής και άλλους
φρικτούς σκελετούς που μας άφησαν άφωνους.
Χορός τα δισεκατομμύρια
που έκαναν φτερά από τα ταμεία του κράτους, που λόγω ανύπαρκτου ελεγκτικού
μηχανισμού και ηλεκτρονικών διασταυρώσεων ήταν σουρωτήρι, λες και
το κράτος ήταν κάτι ξεχωριστό από μας, κάτι που μπορούσαμε να το αρμέγουμε και
να το ξεσκίζουμε χωρίς να έχουμε συνέπειες. Τεσσερισήμισι δις ευρώ
υπολογίζονται οι ετήσιες απώλειες δημόσιου χρήματος από τις αρπαχτές. Δισεκατομμύρια που αν τα είχαμε σήμερα, καμιά
ανάγκη δεν θα υπήρχε να γίνουν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Χιλιάδες οι μαϊμούδες
τυφλοί, ανάπηροι, πεθαμένοι και απίθανοι επιδοματούχοι. Άγνωστος ο αριθμός των διαπλεκομένων αρπακτικών, ενταγμένων επί χρόνια σε δημόσιες
υπηρεσίες «μηχανισμούς κυκλοφορίας μαύρου χρήματος». Όργιο σπατάλης στις
συνταγογραφήσεις για το φάρμακο. Κομπίνες με απίθανες υπερτιμολογήσεις στις προμήθειες των νοσοκομείων. Παντού
φρίκη, αποπνικτικές οσμές σκανδάλων μικρών και μεγάλων, ένας χαμός.
Και πλάι σε
αυτές τις μαγκιές και τις ατσιδοσύνες σε
βάρος των κορόιδων, η γνωστή ρωμαίικη τακτική για όσα είναι απαραίτητο να
γίνουν και τις περισσότερες φορές τελικώς δεν γίνονται σε βάρος των συμφερόντων
της χώρας. Τα παραδείγματα πολλά:
- Να γίνει ο δρόμος; Να γίνει, αλλά να μην περάσει
από το κτήμα μας.
- Να γίνει βιομηχανική ανάπτυξη που θα φέρει
δουλειές; Να γίνει, αλλά όχι στην περιοχή
μας, γιατί είναι ιστορική, ή θα υποβαθμιστεί περιβαλλοντικά.
- Να λύσουμε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης; Να
το λύσουμε, άλλα όχι στον τόπο μας, μακριά από μας, αλλού και όπου νάναι.
- Να φτιάξουμε ισχυρούς Δήμους για να αποφύγουμε τον
αυτοδιοκητικό κατακερματισμό; Να
φτιάξουμε, αλλά η πρωτεύουσα στο χωριό μας γιατί έτσι μας αρέσει και αν αυτό
δεν γίνει σηκώνουμε μαύρες σημαίες και κλείνουμε τον πλησιέστερο κεντρικό δρόμο.
- Να γίνουν δρόμοι, σύγχρονοι και ασφαλείς; Να
γίνουν, άλλα εμείς να μην πληρώνουμε.
- Να γίνουν XYTI ή ΧΥΤΑ; Να γίνουν, αλλά όχι
δίπλα μας, όχι κοντά στο χωριό ή την
κωμόπολη μας.
- Να γίνουν αιολικά πάρκα. Να γίνουν, αλλά μακριά,
πολύ μακριά στα όρη, στα βουνά, να μην τα βλέπουμε, να μην τα ακούμε, γιατί
ενοχλούν τις κατσίκες που δεν μένουν έγκυες.
- Να κρατήσουμε το περιβάλλον καθαρό; Βεβαίως, αλλά χωρίς
περιορισμούς στο να πετάμε ότι μας περισσεύει όπου βρούμε και να μολύνουμε με
τα σκουπίδια και τα απόβλητα μας δρυμούς, ραχούλες, βουνά, ποτάμια, κάμπους και ιδίως τις άκρες των επαρχιακών
οδών.
Καλά
δηλαδή, είμαστε αχτύπητοι.
