Σύσσωμη, η Δημοκρατική Αριστερά απορρίπτει τις απαιτήσεις της Τρόικα για περαιτέρω ισοπέδωση των εργασιακών κατακτήσεων. Η κίνηση αυτή είναι αυτονόητη από ένα κόμμα αριστερό. Όμως τίθενται πλέον τα εξής τρία ερωτήματα.
1.Γιατί η Τρόικα, ενώ έχει ήδη επιβάλλει στην Ελληνική κυβέρνηση, πρακτικώς όλες τις απαιτήσεις της, θέτει διαρκώς νέες;
Οι απαιτήσεις της Τρόικα για την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία" αλλά η λογική συνέχεια της μέχρι τώρα πολιτικής της. Είναι συνέχεια της μείωσης του κατώτερου μισθού, της συνταξιοδότησης στα 67 έτη, του εξαήμερου κλπ.
Επιβεβαιώνεται ότι στόχος της Τρόικα δεν είναι η οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας, αλλά η εφαρμογή ενός πολιτικού σχεδίου, με άξονα την πλήρη απορρύθμιση του εργασιακού πεδίου και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Τα "στερνά τιμούν τα πρώτα" και οι τελευταίες απαιτήσεις της Τρόικα φωτίζουν το νόημα των μέτρων που μας έχει ήδη επιβάλλει. Η Τρόικα προφανώς κρίνει την κατάσταση ευνοϊκή για να
περάσει τώρα όσα περισσότερα μέτρα γίνεται: ο πρωθυπουργός δεν έχει τη δύναμη ή τη θέληση να προβάλλει αντιρρήσεις, οι εκλογές μόλις έγιναν και κανείς δεν επιθυμεί την επανάληψή τους και η ΔΗΜΑΡ έδωσε ένα χρώμα διαφορετικότητας στη νέα κυβέρνηση σε σχέση με την
προηγούμενη. Συνεπώς είναι λογικό εκ μέρους της Τρόικα να "τραβάει το σχοινί" μέχρι τα άκρα.
2.Γιατί η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ενώ παρά τις αρχικές "κόκκινες γραμμές", έχει δεχτεί μέχρι τώρα όλες τις απαιτήσεις της Τρόικα, αντιδρά στις τελευταίες;
Εκ πρώτης όψης η αντίδραση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ να θέσει κόκκινη γραμμή στα "εργασιακά" φαίνεται απρόσμενη. Ορισμένοι παρατηρητές σημειώνουν ότι είναι παράδοξο "να έχεις φάει τον γάιδαρο και να κολλάς στην ουρά".
Οι εξηγήσεις είναι δυο. Πρώτον, έχει επέλθει η συνειδητοποίηση ότι αν κάποια στιγμή δεν ειπωθεί ένα "όχι", οι απαιτήσεις της Τρόικα δεν θα έχουν τέλος. Δεύτερον, υπάρχει η ελπίδα ότι η Τρόικα, εκτιμώντας τη μέχρι τώρα μετριοπαθή στάση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, θα υποχωρήσει σε ένα σχετικά δευτερεύον θέμα, έστω προσωρινά, για να ενισχύσει εμμέσως ένα κόμμα, το οποίο, αν και
αριστερό, δεν στάθηκε εμπόδιο στα σχέδιά της.
3.Ποιες είναι οι δυνατές εξελίξεις, έχοντας υπόψη ότι η ξεκάθαρη απόρριψη των "εργασιακών" από τη ΔΗΜΑΡ και η αμετάκλητη πρόθεση της κυβέρνησης να τα υποβάλει προς ψήφιση σε ένα άρθρο μαζί με τα άλλα μέτρα, είναι ασυμβίβαστες;
Ο σχεδιασμός και οι ελπίδες της ΔΗΜΑΡ διαψεύστηκαν. Η Τρόικα δεν είναι διατεθειμένη να υπολογίσει τις ευαισθησίες της, αλλά θέλει να περάσει τώρα τα μέτρα, όποιες και αν είναι οι επιπτώσεις στα κόμματα που επέδειξαν υποχωρητική διάθεση απέναντί της. Από την πλευρά
του, ο Πρωθυπουργός αρνείται "να κάνει τη χάρη" στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ να φέρει τα "εργασιακά" σε ξεχωριστό άρθρο, διότι αυτό εγκυμονεί κίνδυνο διαρροών από το δικό του κόμμα. Αλλά υπάρχουν και εγχώρια συμφέροντα που αντιμετωπίζουν την Τρόικα και τον κ. Σαμαρά
ως "χρυσή ευκαιρία" για να περάσουν μέτρα που ποτέ δεν θα τολμούσαν τα ίδια να απαιτήσουν. Τελικά, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στο εξής δίλημμα: ή δείχνει συνέπεια στη στάση της και οδηγείται στο να αποσύρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, ή υποχωρεί στον εκβιασμό του
Πρωθυπουργού και απομακρύνεται από τους αριστερούς υποστηρικτές της, σφραγίζοντας μια στρατηγική συμμαχία με την ΝΔ. Η πρώτη επιλογή σημαίνει πλήρη αναστροφή από την πορεία που ακολουθήθηκε μετά από τις εκλογές.
Η δεύτερη επιλογή, ακόμα και αν διευκολυνθεί με
κάποιες παραχωρήσεις τελευταίας στιγμής της Τρόικα, είναι ένα βήμα επιπλέον, ίσως το οριστικό, εγκατάλειψης της στρατηγικής του τρίτου δρόμου, που αποτελεί ωστόσο θεμελιακή θέση της ΔΗΜΑΡ. Υπάρχει βέβαια και η λύση της μη-ψήφισης των μέτρων αλλά με συνέχιση της
στήριξης στην κυβέρνηση. Το πρόβλημα σε αυτό το ενδεχόμενο είναι πως η επιλογή του "ενός άρθρου" από τον κ. Σαμαρά, ισοδυναμεί με αίτημα ψήφου εμπιστοσύνης. Αν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ την αρνηθεί, και αμέσως μετά εισηγηθεί εκ νέου ψήφο εμπιστοσύνης, η ανακολουθία
θα είναι τόσο προφανής, που κινδυνεύει να δυσαρεστήσει τους πάντες, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά.
Συμπερασματικά
Το παρόν αδιέξοδο είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησε η ΔΗΜΑΡ μέχρι σήμερα. Αν είχε δώσει ψήφο ανοχής, με δέσμευση να υποστηρίξει συγκεκριμένους στόχους, και όχι να ταυτιστεί με την πολιτική του κ. Σαμαρά, σήμερα η διαπραγματευτική δύναμή της και η δυνατότητά της να ασκήσει πίεση θα ήταν πολύ μεγαλύτερες. Επίσης, όσο νωρίτερα είχαν τεθεί τα όρια,
στην ίδια βάση που τέθηκαν τώρα, τόσο θα είχαμε μειώσει τις αρνητικές συνέπειες των συνεχόμενων απαιτήσεων της Τρόικα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, η άρνηση της ψήφισης μέτρων που εντάσσονται
στο πλαίσιο μιας καταστροφικής για την Ελλάδα πολιτικής, είναι μια σωστή, αλλά καθυστερημένη και περιορισμένη, αντίδραση.
1.Γιατί η Τρόικα, ενώ έχει ήδη επιβάλλει στην Ελληνική κυβέρνηση, πρακτικώς όλες τις απαιτήσεις της, θέτει διαρκώς νέες;
Οι απαιτήσεις της Τρόικα για την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν είναι "κεραυνός εν αιθρία" αλλά η λογική συνέχεια της μέχρι τώρα πολιτικής της. Είναι συνέχεια της μείωσης του κατώτερου μισθού, της συνταξιοδότησης στα 67 έτη, του εξαήμερου κλπ.
Επιβεβαιώνεται ότι στόχος της Τρόικα δεν είναι η οικονομική ανάκαμψη της Ελλάδας, αλλά η εφαρμογή ενός πολιτικού σχεδίου, με άξονα την πλήρη απορρύθμιση του εργασιακού πεδίου και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
Τα "στερνά τιμούν τα πρώτα" και οι τελευταίες απαιτήσεις της Τρόικα φωτίζουν το νόημα των μέτρων που μας έχει ήδη επιβάλλει. Η Τρόικα προφανώς κρίνει την κατάσταση ευνοϊκή για να
περάσει τώρα όσα περισσότερα μέτρα γίνεται: ο πρωθυπουργός δεν έχει τη δύναμη ή τη θέληση να προβάλλει αντιρρήσεις, οι εκλογές μόλις έγιναν και κανείς δεν επιθυμεί την επανάληψή τους και η ΔΗΜΑΡ έδωσε ένα χρώμα διαφορετικότητας στη νέα κυβέρνηση σε σχέση με την
προηγούμενη. Συνεπώς είναι λογικό εκ μέρους της Τρόικα να "τραβάει το σχοινί" μέχρι τα άκρα.
2.Γιατί η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, ενώ παρά τις αρχικές "κόκκινες γραμμές", έχει δεχτεί μέχρι τώρα όλες τις απαιτήσεις της Τρόικα, αντιδρά στις τελευταίες;
Εκ πρώτης όψης η αντίδραση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ να θέσει κόκκινη γραμμή στα "εργασιακά" φαίνεται απρόσμενη. Ορισμένοι παρατηρητές σημειώνουν ότι είναι παράδοξο "να έχεις φάει τον γάιδαρο και να κολλάς στην ουρά".
Οι εξηγήσεις είναι δυο. Πρώτον, έχει επέλθει η συνειδητοποίηση ότι αν κάποια στιγμή δεν ειπωθεί ένα "όχι", οι απαιτήσεις της Τρόικα δεν θα έχουν τέλος. Δεύτερον, υπάρχει η ελπίδα ότι η Τρόικα, εκτιμώντας τη μέχρι τώρα μετριοπαθή στάση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, θα υποχωρήσει σε ένα σχετικά δευτερεύον θέμα, έστω προσωρινά, για να ενισχύσει εμμέσως ένα κόμμα, το οποίο, αν και
αριστερό, δεν στάθηκε εμπόδιο στα σχέδιά της.
3.Ποιες είναι οι δυνατές εξελίξεις, έχοντας υπόψη ότι η ξεκάθαρη απόρριψη των "εργασιακών" από τη ΔΗΜΑΡ και η αμετάκλητη πρόθεση της κυβέρνησης να τα υποβάλει προς ψήφιση σε ένα άρθρο μαζί με τα άλλα μέτρα, είναι ασυμβίβαστες;
Ο σχεδιασμός και οι ελπίδες της ΔΗΜΑΡ διαψεύστηκαν. Η Τρόικα δεν είναι διατεθειμένη να υπολογίσει τις ευαισθησίες της, αλλά θέλει να περάσει τώρα τα μέτρα, όποιες και αν είναι οι επιπτώσεις στα κόμματα που επέδειξαν υποχωρητική διάθεση απέναντί της. Από την πλευρά
του, ο Πρωθυπουργός αρνείται "να κάνει τη χάρη" στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ να φέρει τα "εργασιακά" σε ξεχωριστό άρθρο, διότι αυτό εγκυμονεί κίνδυνο διαρροών από το δικό του κόμμα. Αλλά υπάρχουν και εγχώρια συμφέροντα που αντιμετωπίζουν την Τρόικα και τον κ. Σαμαρά
ως "χρυσή ευκαιρία" για να περάσουν μέτρα που ποτέ δεν θα τολμούσαν τα ίδια να απαιτήσουν. Τελικά, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στο εξής δίλημμα: ή δείχνει συνέπεια στη στάση της και οδηγείται στο να αποσύρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση, ή υποχωρεί στον εκβιασμό του
Πρωθυπουργού και απομακρύνεται από τους αριστερούς υποστηρικτές της, σφραγίζοντας μια στρατηγική συμμαχία με την ΝΔ. Η πρώτη επιλογή σημαίνει πλήρη αναστροφή από την πορεία που ακολουθήθηκε μετά από τις εκλογές.
Η δεύτερη επιλογή, ακόμα και αν διευκολυνθεί με
κάποιες παραχωρήσεις τελευταίας στιγμής της Τρόικα, είναι ένα βήμα επιπλέον, ίσως το οριστικό, εγκατάλειψης της στρατηγικής του τρίτου δρόμου, που αποτελεί ωστόσο θεμελιακή θέση της ΔΗΜΑΡ. Υπάρχει βέβαια και η λύση της μη-ψήφισης των μέτρων αλλά με συνέχιση της
στήριξης στην κυβέρνηση. Το πρόβλημα σε αυτό το ενδεχόμενο είναι πως η επιλογή του "ενός άρθρου" από τον κ. Σαμαρά, ισοδυναμεί με αίτημα ψήφου εμπιστοσύνης. Αν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ την αρνηθεί, και αμέσως μετά εισηγηθεί εκ νέου ψήφο εμπιστοσύνης, η ανακολουθία
θα είναι τόσο προφανής, που κινδυνεύει να δυσαρεστήσει τους πάντες, από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά.
Συμπερασματικά
Το παρόν αδιέξοδο είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολούθησε η ΔΗΜΑΡ μέχρι σήμερα. Αν είχε δώσει ψήφο ανοχής, με δέσμευση να υποστηρίξει συγκεκριμένους στόχους, και όχι να ταυτιστεί με την πολιτική του κ. Σαμαρά, σήμερα η διαπραγματευτική δύναμή της και η δυνατότητά της να ασκήσει πίεση θα ήταν πολύ μεγαλύτερες. Επίσης, όσο νωρίτερα είχαν τεθεί τα όρια,
στην ίδια βάση που τέθηκαν τώρα, τόσο θα είχαμε μειώσει τις αρνητικές συνέπειες των συνεχόμενων απαιτήσεων της Τρόικα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, η άρνηση της ψήφισης μέτρων που εντάσσονται
στο πλαίσιο μιας καταστροφικής για την Ελλάδα πολιτικής, είναι μια σωστή, αλλά καθυστερημένη και περιορισμένη, αντίδραση.
