Για να εκφράσουν την τέχνη και το μεράκι τους, χρησιμοποιούν τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας. Είναι οι «μουσικοί του δρόμου». Βρίσκονται παντού και συνεπαίρνουν με όμορφες μελωδίες, είτε γνωστές είτε άγνωστες, τους περαστικούς. Είναι εκείνοι που προτίμησαν ή αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με μια μουσική… «ελεύθερη», απομακρυσμένη από τα στερεότυπα.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τραγουδούν ή παίζουν μουσική στο δρόμο, το κάνουν για λόγους βιοποριστικούς, υπάρχουν όμως κι εκείνοι που το κάνουν γιατί τους αρέσει, χωρίς να είναι τα χρήματα ο σκοπός τους.
Ο Γιώργος Μιμιλίδης παίζει ακορντεόν. «Ξεκίνησα να παίζω μουσική για πλάκα στην Αρεοπαγίτου με έναν φίλο μου. Ήταν κάτι διαφορετικό, μου άρεσε πολύ και το συνέχισα. Φυσικά και είναι σημαντικά τα χρήματα που βγάζω, αλλά δεν το κάνω γι’ αυτό. Όταν παίζω μουσική το κάνω για μένα, και όποιος θέλει και του αρέσει, αφήνει και χρήματα», λέει. Ο Γιώργος παίζει μουσική συχνά και σε κάποια μαγαζιά αν και όπως λέει «στον δρόμο έχεις την ελευθερία σου». Κάτι που τραβάει τον κόσμο στους μουσικούς του δρόμου, όπως συμπληρώνει, είναι το θέαμα που μπορούν να προσφέρουν οι καλλιτέχνες, μαζί με τη μουσική τους.
Αυτό φαίνεται να το γνωρίζουν καλά οι «Δώθε Κείθε», ένα συγκρότημα ταλαντούχων ατόμων, που αγαπούν τη μουσική, και τη χαρίζουν απλόχερα στον κόσμο. Είναι κι αυτοί καλλιτέχνες που επέλεξαν, ο δρόμος να είναι η σκηνή τους και οι περαστικοί οι ακροατές τους. Ξεκίνησαν ως παρέα φίλων, όταν βρέθηκαν όλοι μαζί σε μια κατασκήνωση, και εξελίχθηκαν σε μια μουσική ομάδα. Χρησιμοποιώντας το βιολί, τα ντραμς το μπουζούκι και κιθάρες, χαρίζουν στον κόσμο που θα τους συναντήσει, στιγμές απόλαυσης, όχι μόνο μουσικής, αλλά και θεάματος. Όσον αφορά τη μουσική τους, είναι όπως λένε «λαϊκότροποι δημοτικοφανείς» και προτιμούν να παίζουν στο δρόμο παρά σε κάποιο μαγαζί. «Βγάζουμε περισσότερα χρήματα στο δρόμο, δε μας συμφέρει να παίζουμε σε μαγαζιά», λένε τα μέλη του συγκροτήματος.
Ο Ντάνιελ Γκεόρκιεφ ζει από τη μουσική που παίζει στο δρόμο. Ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, παίζοντας τη μουσική του και μία από τις χώρες που επισκέπτεται συχνά, είναι και η Ελλάδα. «Ο δρόμος μου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνώ ελεύθερα τη μουσική μου και να την καλλιεργώ καθημερινά μπροστά στον κόσμο. Επίσης, μου δίνεται η δυνατότητα να ταξιδεύω σε πολλές χώρες με άνεση και να γνωρίζω πολλά μέρη, και κουλτούρες».
Ο Ντάνιελ, πριν γίνει μουσικός στον δρόμο, δούλευε σε μεγάλες ορχήστρες της Βουλγαρίας, απ’ όπου κατάγεται και ήταν μουσικός παραγωγός. «Το να γίνω μουσικός στο δρόμο ήταν η δυσκολότερη επιλογή που έκανα μετά από πολλή σκέψη. Σκέφτηκα πως ήταν ο καλύτερος τρόπος για να καλλιεργώ τις δικές μου δυνατότητες, και ταυτόχρονα να ταξιδεύω» λέει. Μιλώντας για το τι αισθάνεται όταν παίζει μουσική στον δρόμο σημειώνει πως «είναι ωραία αίσθηση, σαν να μην είμαι εκεί, είναι απίστευτη η σύνδεση που υπάρχει με τον κόσμο που περνάει και ακούει. Υπάρχει αυτή η σύνδεση, είμαι σίγουρος γι’ αυτό…».
