Toυ: Αντώνη Αντωνόπουλου
Real-fm-pamesports.gr
-Ήμουν στο στούντιο του Real
fm όταν πληροφορήθηκα την είδηση για τον χαμό της Άννας Πολλάτου σε τροχαίο
ατύχημα.
Ο χαμός, η φυγή κάθε ανθρώπου
πονάει. Ο πόνος όμως γίνεται πολύ μεγάλος όταν γνωρίζεις τον άνθρωπο και ειδικά
όταν είναι νέος. Η συγχωριανή μου
προπονήτρια της ρυθμικής γυμναστικής και από τους πρώτους ανθρώπους στην Ελλάδα
που δημιούργησαν τις βάσεις για να φτάσει σε υψηλό επίπεδο το άθλημα ,η Ελένη
Μιχοπούλου με είχε βάλει στο «τρυπάκι» δημοσιογραφικά να ασχοληθώ εκεινα τα χρόνια
με την δραστηριότητα και την προβολή του αθλήματος. Θέματα στην εφημερίδα, στο
ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Θυμάμαι είχα πάει αρκετές φορές στις εγκαταστάσεις
στον «Άγιο Κοσμά»που η εθνική ομάδα της ρυθμικής έκανε με τις ώρες προπονήσεις.
Προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς αγώνες του ΣΙΔΝΕΥ 2000.Τα πιτσιρίκια τότε «Οδοντογλυφίδες»από λάστιχο η αείμνηστη
Πολλάτου ,η Πανταζή, η Καρυάμη, η Γεωργάτου, η Χριστοδούλου, η Αϊνδηλή. Θυμάμαι
την Ελένη(Μιχοπούλου) που μου έλεγε με πάθος τότε «Οι μικρές είναι πολύ καλές,
θα πάρουν μετάλλιο, πολύ πιθανόν και το χρυσό»Και έλεγα από μέσα μου «Η Ελένη
είναι υπεραισιόδοξη γιατί λατρεύει το άθλημα και τα κοριτσάκια»Ώρες ατελείωτες
προπόνηση και πολλές θυσίες και από τα μικρά τότε και από τους γονείς. Και όλα
αυτά για να κριθεί μια προσπάθεια λίγων λεπτών μέσα από το πρόγραμμα τους στους
Ολυμπιακούς αγώνες.
Είχα την τύχη να περιγράψω από το Σίδνευ ,στις 30
Σεπτεμβρίου του 2000 την προσπάθεια των κοριτσιών. Εκείνο το βράδυ που με
μουσική υπόκρουση το “the wall” των
Pink Floyd στο
πρόγραμμα με τις κορύνες, η μια έπεσε στο έδαφος. Θυμάμαι κάτω από τις εξέδρες
του σταδίου, σαν να τα βλέπω τώρα τα σκυθρωπά πρόσωπα από την στεναχώρια των
κοριτσιών.
Πήραν βαθιά ανάσα και εκτέλεσαν τέλεια τα άλλα δυο προγράμματα στα
δυο στεφάνια και τις κορδέλες. Με 39.283 βαθμούς στο σύνολο οι… «Οδοντογλυφίδες» από λάστιχο πήραν το χάλκινο
μετάλλιο. Και πήρε «φωτιά» το στάδιο από τα πανηγύρια της ελληνικής αποστολής.
Ωραίες στιγμές, που προσφέρουν οι επιτυχίες των παιδιών της Ελλάδας.
Τα χαρισματικά κορίτσια, έγιναν
γυναίκες, που ποτέ όμως δεν επαψαν να ασχολούνται με αυτό που αγάπησαν. Μου είχε
κάνει εντύπωση ότι σε όλη αυτή την διαδρομή διατήρησαν χαμηλούς τόνους με ήθος
,αξιοπρέπεια. Μου είχε κάνει εντύπωση ο σεβασμός που επεδείκνυαν κάθε φορά που
τα συναντούσα.
Στοιχεία που πήραν από το σπίτι αλλά και από τον αθλητισμό. Τα πέντε
κορίτσια αποχαιρέτησαν στο Αργοστόλι, την έκτη της παρέας, την Άννα Πολλάτου
,και την συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία στα 31 χρόνια της. Αγιάτρευτη
πληγή, μεγάλος πόνος για τους γονείς, τα αδέλφια αλλά και για τις υπόλοιπες πέντε
αδελφές που έμεινα πίσω. Κρίμα και άδικο να κόβεις το λουλούδι στα 31 χρόνια
του, όταν μοσχοβολάει.
«Καλό ταξίδι» άτυχη Αννούλα. «Καλό Ταξίδι» Λουλούδι μου…
