Το
Σαββατόβραδο, αργά λίγο πριν τα μεσάνυχτα είμαι χαμένος στο διαδίκτυο και
«συνομιλώ» με διάφορους φίλους, όταν
χτυπάει το τηλέφωνο.
Σε δευτερόλεπτα σκέπτομαι να το σηκώσω η όχι. Όταν
χτυπάει αργά το βράδυ το τηλέφωνο τις περισσότερες φορές δεν είναι για καλό.
Το
σηκώνω και ακούω την γραμματέα του ΠΣΑΤ να με ενημερώσει ότι «έφυγε» ο Βαγγέλης
Αλυσανδράτος .
Και εκεί που η σκέψη και η
ψυχολογία σου είναι αλλού, ξαφνικά παθαίνεις μπλάκ-αουτ .Παρά το γεγονός ότι το
περίμενες να συμβεί ,γιατί ήξερα τα ατελείωτα καθημερινά ντέρμπι του Βαγγέλη με
τον Καρκίνο.
Και τι σου
είναι ο άνθρωπος.
Ως στιγμές
από ασπρόμαυρο φιλμάκι που έρχονται στο νου οι στιγμές που ζήσαμε με τον
Βαγγέλη σε αυτό τον μάταιο και συνάμα συναρπαστικό μικρόκοσμο της αθλητικής
δημοσιογραφίας.
Τον Βαγγέλη Αλυσανδράτο τον γνώρισα το 1998.
Καταξιωμένος
ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού εκείνος ,από τις φίρμες της εποχής με μεγάλες
επιτυχίες στην ιστορική εφημερίδα «Αθλητική ΗΧΩ», εξαιρετική πένα και δυναμική
άποψη και θέση.
Εγώ στα πρώτα 4-5 πρώτα χρόνια της αναζήτησης μου στον μαγικό
κόσμο της αθλητικής δημοσιογραφίας ,έψαχνα να βρω τον προσανατολισμό και την
πυξίδα που θα με οδηγούσε στην αναγνώριση και την επιτυχία.
Η ελεύθερη
ραδιοφωνία τότε έκανε πάταγο, και μια άλλη μεγάλη δημοσιογραφική φίρμα ο
Γιάννης Αργυρίου από την τότε ΕΡΤ2 ήταν το κουμάντο στο «ΡΑΔΙΟ ΑΛΦΑ» και αυτός
που με «χρέωσε» στον Βαγγέλη(Έμαθα επίσης πάρα πολλά από τον Γιάννη ,στον οποίο
χρεωστάω ότι μου έδωσε την ευκαιρία). Μέσω κοινού φίλου βρίσκομαι εκεί στο
υπόγειο της οδού Ηπείρου.
Ο αείμνηστος Βαγγέλης έκανε τις αθλητικές εκπομπές
του σταθμού και εγώ με …νονό τον Αργυρίου βαφτίστηκα βοηθός του.
Κάπως έτσι
ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι στα ερτζιανά, που αργότερα πέρα από τις εκπομπές
του Βαγγέλη Αλυσανδράτου συμμετείχα και στο πρωινό μαγκαζίνο, για το οποίο
πηγαίναμε απ ευθείας στο σταθμό από τα μπουζούκια.
Ο φιρμάτος δημοσιογράφος
Βαγγέλης Αλυσανδράτος ,ήταν ένας προστατευτικός άνθρωπος ,χωρίς τουπέ και
βεντετιλίκια, απλός και μπερεκέτης σε όλα του ,πολύ δε περισσότερο να σου
μεταφέρει σωστά τις γνώσεις του.
Δεν ήταν ο κλασικός ραδιοφωνατζής ,ήταν όμως
Δημοσιογράφος εφημεριδάς και αυτό για αυτούς που ξέρουν τα λέει όλα .
Με έπιασε
από το Α έως το Ω ,για την προετοιμασία της κάθε εκπομπής, την δημιουργία
αρχείου, τα πάντα.
Μου γνώρισε κόσμο και από την πιάτσα και από τις φίρμες της
εποχής που (Μου έκανε τότε εντύπωση)πάρα το γεγονός ότι ήταν εκ των κορυφαίων
ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού τον σεβόντουσαν άπαντες!!!
Ο Αλυσανδράτος με έβαλε
στο σπίτι του γνώρισα την οικογένεια του ,και αυτό που μου έκανε μεγάλη
εντύπωση είναι ότι μέχρι τέλους έδειχνε ένα σεβασμό και μια αναγνώριση σε μένα
για ότι έκανα σε αυτή την δουλειά ,και που σε αυτό το κάτι είχε συμμετοχή
.
Πάντα μου μίλαγε ζεστά ασχέτως αν του άρεσε να με πειράζει βγάζοντας με έναν ιδιαίτερο
τρόπο την αγάπη του για αυτούς που τους είχε σε ιδιαίτερη θέση. Η Ψυχή του
πρωταθλήματος τύπου, που αν υπάρχει οφείλεται σε αυτόν γιατί γνωρίζω πολύ καλά
τι έχει κάνει.
Μεγάλος δημοσιογράφος ,ποιοτικός άνθρωπος με τις ιδιαιτερότητες
του (Έτσι είναι εξ άλλου όλοι που ξεχωρίζουν),με ωραία τρέλα τιμώντας την ρίζα
του και με ένα ξεχωριστό χιούμορ. Σε αυτό το ασπρόμαυρο φιλμάκι έχουν
καταγραφεί και άλλες σκηνές από όλα αυτά τα χρόνια ,τις οποίες θα κρατήσω μέσα
στη καρδία και την ψυχή μου για να θυμάμαι τον Βαγγέλη.
Να θυμάμαι τον άνθρωπο
που μου με αγκάλιασε σαν να ήμουν παιδί του και μου κράτησε το χέρι για να μη χάσω
την ισορροπία μου ,στο ξεκίνημα της ακροβασίας μου πάνω στο καθημερινά τεντωμένο
σχοινί της επαγγελματικής δημοσιογραφίας .
Ο Βαγγέλης Αλυσανδράτος άφησε πίσω
του παιδιά και εγγόνια, συγγενείς και φίλους που θα του πουν το στερνό αντίο
πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι του. Άφησε όμως και μια σπουδαία παρακαταθήκη
στην αθλητική δημοσιογραφία. Έβαλε σφραγίδα πολύ μεγάλης προσφοράς.
Προσέφερε
στο χώρο μας και την κοινωνία πολύ περισσότερα από αυτά που πήρε .
Και
δημοκράτης όχι στα λόγια αλλά στην ζωή του σε κάθε βήμα. Παλληκάρι μέχρι
τέλους.
«ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ»ΔΑΣΚΑΛΕ ΒΑΓΓΕΛΗ.
