Αλλά επειδή αυτός, οι δικοί του και το κόμμα τους δεν κατέβηκαν ξαφνικά από τον Αρη, αλλά εδώ ήταν όλα αυτά τα χρόνια και από τον δημόσιο κορβανά πληρώνονταν, καλό θα είναι να μας εξηγήσουν τι έκαναν για να δικαιολογούν έστω τον μισθό τους. Απλώς ένιπταν τας χείρας των;
Γιατί εγώ αλλιώς τα (και τους) θυμάμαι. Δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, κάποιον από τη σημερινή, τη χθεσινή, την προχθεσινή ή όποια άλλη ηγεσία τους που να μας προειδοποίησε ότι έχουμε πάρει στραβό δρόμο κι ότι
έτσι που πάμε θα το ρίξουμε το πλοίο στα βράχια.
Αντίθετα τους θυμάμαι να ζητάνε όλο και μεγαλύτερες αυξήσεις, να χαρακτηρίζουν «φιλοδώρημα» τις όποιες παροχές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, να διαλαλούν την ανάγκη για όλο και περισσότερους διορισμούς στο Δημόσιο.
Ακόμη κι όταν ξέσπασε η κρίση, τα σαΐνια του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποφανθεί ότι με 100.000 νέους διορισμούς θα λύναμε αυτομάτως όλα τα προβλήματά μας.
Αν κάπου τους αδικώ ευχαρίστως να ανασκευάσω. Υπάρχει κάτι το διαφορετικό που να έκαναν και σκοπίμως το παραλείπω για να δυσφημήσω τα πολιτικά πεπραγμένα τους; Υπάρχουν θέσεις, προτάσεις και διακηρύξεις τους που να επισήμαιναν τους κινδύνους που διατρέχει η οικονομία μας και να υποδείκνυαν λογικές και συμπεριφορές οι οποίες θα απέτρεπαν την απειλή μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας, ή αντίθετα το μόνο που έκαναν ήταν να προτρέπουν, να υποδεικνύουν και να αξιώνουν περισσότερες δημόσιες δαπάνες;
Τα κράτη δεν κυβερνώνται μόνο από τις κυβερνήσεις.
Συμμετοχή -άμεση ή έμμεση, θετική ή αρνητική- έχουν όλοι όσοι εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τον λαό.
Κανένας δεν βρίσκεται στο Κοινοβούλιο για να εισπράττει απλώς έναν μισθό, να απολαύει τα όποια πλεονεκτήματα του βουλευτικού αξιώματος κι όταν έρχονται τα δύσκολα να κρύβεται θρασύτατα πίσω από το δάχτυλό του και να υποδύεται τον αμέτοχο.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος
