Του
Παναγιώτη Αντωνόπουλου
<< Τα δέντρα πρασινίσανε και
γιόμισαν λουλούδια, του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να σιγολέει άφταστα
κάθε πρωί τραγούδια και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα… >>
Μάης στεφανωμένος με ανθοδέματα
και κρίνα. Με κίτρινους κρόκους και
ρόδα. Με κλωνάρια ανθισμένα και φορτωμένα μύρο. Την αγράμπελη μοσχοβολούσα και
τον κισσό με ολόλευκα κάλλη. Τις
παπαρούνες του αιμάτου σε βελούδες χορταριές, τα κρινάκια να μυριανθίζουν στις
ρεματιές. Τις μαργαρίτες χτενισμένες, τα κεφάλια τους προσκυνητές του ανέμου,
τις ανεμώνες πιτσιλισμένες με σταξιές από του Άδωνιη το αίμα.
Πρόβατα αργοσάλευτα χοροπηδούν,
ήχοι μπαχικοί ξεφεύγουν απ΄ τα πουλιά,
ξέπνοες φωνές της γυμνής εργατιάς γίνονται τραγούδι στεναγμού στο χείλος του
αυλού. Στους παχουλούς στήμονες η γύρη γίνεται τροφή σε μελισσούλες χρυσές,
πορφυρόπεπλες πεταλούδες αίνους σκορπούν σε περιπάτους χαράς. Πνοές ορμητικές
του κότσυφα μεθούν την τριανταφυλλένια δύση, κρυμμένα αηδόνια στης φύσης τις
φωλιές πιπιλίζουν στίχους ηδονής.
Ποιος τα βλέπει; Ποιος τ’ ακούει όλα αυτά; Κανείς! Δυστυχώς θάψαμε τους
Μάηδες και την εξοχή, προδώσαμε τον ερωτικό δεσμό μαζί τους, γίναμε τζουτζέδες
βλέποντας Σόιμπλε και την εκπρόσωπο Όλγα, χειροκροτούμε βιαστές, βιομήχανους,
εργολάβους, αρλεκίνους, μιζαδόρους και χαύνους λεβαντίνους. Ξεχάσαμε τα τρυφερά τους χάδια, τα ζουμερά
χείλη τους, τα σφριγηλά στήθη της φύσης που στη θηλή τους θηλάζουμε το μητρικό
της γάλα. Και τσιτσιριζόμαστε στα δυαράκια, σπρώχνουμε τους τοίχους, βγάζουμε
κραυγές υστερίας, ο αέρας δε μας φτάνει, με αγωνία περιμένουμε να εκπέμψει
λευκό καπνό το κονγκλάβιο της Τρόικας και να μας δώσει λίγη βενζίνη να πάρουμε
τους δρόμους και να συναντήσουμε το παναγιόχορτο και το πολυκόμπι.
Κι εκεί οι τυχεροί θα μπουν στο χορό, ο χορός θα
πάει σφοντύλι, το τραγούδι θα φτάσει στα σύννεφα, άδοντας γλυκόφωνα: <<
…οι κήποι που στόλισαν το κάθε κλωνάρι ευθύς μοσχοβόλησαν κι ανθίσαν για χάρη
του Μάη, που σήμερα προβάλλει στη γη >>.
