Πέρυσι τέτοιες ημέρες, η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψήφιζε με μεγάλες κοινοβουλευτικές απώλειες, το δικό της
μνημόνιο, το τρίτο. Στην σχετική ψηφοφορία στη Βουλή, κατέγραφε 47
αρνητικές ψήφους, είχε πέσει κάτω από το όριο των 120 βουλευτών.
Ο
Τσίπρας, έψαχνε να βρει τρόπους με τους οποίους θα δικαιολογούσε την
μεγάλη ήττα και έβγαινε επιθετικά αντιστρέφοντας με εντυπωσιακό τρόπο
την πραγματική εικόνα. Έλεγε πως «σήμερα στην χώρα συντελείται μια
αλλαγή παρά το γεγονός ότι το παλιό κατεστημένο αντιστέκεται»!.
Ο
Καμμένος επίσης λες και απευθυνόταν σ’ έναν άλλο κόσμο, έλεγε πως «η
συμφωνία (το μνημόνιο δηλαδή), αποτελεί το τέλος της εποχής των
μνημονίων»!
Ήταν φανερό από τότε, πως πρόθεση της
κυβέρνησης δεν ήταν να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας. Έστω με την
ελάχιστη ειλικρίνεια και σεβασμό τουλάχιστον απέναντι σ εκείνη την
μεγάλη ομάδα της κοινωνίας την οποία είχε διαπαιδαγωγήσει πολιτικά με
λογικές ρήξης και συνθήματα σκισίματος των μνημονίων. Επιχειρούσε να
αντιστρέψει την πραγματικότητα. Και όσο περίεργο και αν ηχεί, ως σύμμαχο
στην προσπάθεια αυτή είχε τα ίδια τα ισχυρά ΜΜΕ. Εκμεταλλεύτηκε την
αρνητική εικόνα που είχαν (οι ιδιωτικές τηλεοράσεις αποτελούν τα πιο
απαξιωμένα ΜΜΕ) για να την χρησιμοποιήσει στην προσπάθεια
παραπληροφόρησης. Κάτι το οποίο κάνει έως και σήμερα. Ακόμα και αν τα
τηλεοπτικά δελτία καταγράφουν αντικειμενικά και πραγματικά γεγονότα, η
λογική «τα βορθοκάναλα που διαστρέφουν την αλήθεια», λειτουργεί σ’ ένα
μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Η σκέψη που βασίζεται στο επιχείρημα «αφού
τα αξιωμένα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ βρίσκονται απέναντί μας, έχουμε
δίκιο», λειτουργεί.
Εκμεταλλευόμενη αυτή τη σκέψη, η
κυβέρνηση κέρδισε τις εντυπώσεις στο δημοψήφισμα (σχεδόν το σύνολο των
ΜΜΕ είχαν ταχθεί υπέρ του Ναι), κέρδισε και τις επόμενες εκλογές (παρά
τις σημαντικές απώλειες).
Η Αυγουστιάτικη προσπάθειά της να
προχωρήσει σ έναν (κατά κοινή ομολογία αμφισβητούμενης αξιοπιστίας)
διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, αποτελεί μια συνέχεια της λογικής
που ακολούθησε ως τώρα διαμορφωμένης ωστόσο με τα νέα δεδομένα. Ο
διαγωνισμός αυτός, δεν θα δημιουργήσει μια υγιή εικόνα ανταγωνισμού των
καναλιών που θα βασίζεται στην διαφάνεια και θα επιχειρεί μια
στοιχειωδώς αξιόπιστη πληροφόρηση. Απλά, θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα
είτε για να μπουν νέοι φιλικοί προς την κυβέρνηση παίκτες, είτε για να
δηλώσουν κάποιοι από τους προηγούμενους την διάθεσή τους να υπηρετήσουν
με θετικό τρόπο την νέα τάξη πραγμάτων.
Η κυβέρνηση, εκμεταλλεύεται τις
δεδομένες αδυναμίες του υπάρχοντος τηλεοπτικού τοπίου (έλλειψη αδειών,
μη καταβολή τελών για τις συχνότητες, διαπλοκή καναλαρχών με την
πολιτική και οικονομική εξουσία κ.ο.κ.), για να δημιουργήσει ένα φιλικό
γι’ αυτήν περιβάλλον το οποίο έχει απόλυτη ανάγκη. Προσπαθεί μεταξύ
άλλων να πείσει πως μετά τον υποτιθέμενη αξιόπιστη προκήρυξη, τα κανάλια
θα παίζουν πια τον ρόλο που τους αρμόζει. Τον ρόλο στήριξής της δηλαδή.
Έτσι τον εννοεί.
Το επιχείρημα «τα κανάλια διαστρεβλώνουν
την πραγματικότητα» έχει φτάσει στην ημερομηνία λήξης του. Όταν
κόβονται άγρια οι συντάξεις και επιβάλλονται σκληροί φόροι, η κοινωνία
το νοιώθει, το βιώνει. Όταν οι ασθενείς δεν βρίσκουν τα στοιχειώδη στα
νοσοκομεία, οργίζονται για το κράτος που δεν τους παρέχει τα βασικά. Δεν
πρόκειται για φανταστικές εικόνες που έχουν δημιουργήσει τα κανάλια, ο
συνήθης στοχοποιημένος εχθρός. Τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Επιδίωξη της κυβέρνησης, με την
αδειοδότηση των καναλιών, είναι να δείξει πως αυτή έγινε με έντιμους
όρους. Παρ’ ότι, δεν θα γίνει έτσι. Αν επικοινωνιακά πετύχει αυτή την
επιδίωξη, θεωρεί πως θα έχει πια και τα κανάλια, για την ακρίβεια αρκετά
από αυτά, αρωγούς στην πολιτική της. Θα τα χρησιμοποιήσει με έναν
παρόμοιο τρόπο που έκαναν οι προηγούμενοι. Η ευκαιρία να δημιουργηθεί
ένα τηλεοπτικό τοπίο με τους όρους λειτουργίας και διαφάνειας του οποίου
θα καθορίζει μια ανεξάρτητη αρχή, έχει χαθεί οριστικά. Και μαζί με
αυτήν, η δυνατότητα να ενισχυθεί η ποιότητα της πληροφόρησης και κατ’
επέκταση της δημοκρατίας.
Άγριες ιστορίες του Αυγούστου όλα αυτά
που θα συντηρήσουν το τέρας που λέγεται διαπλοκή. Όμως, παρά τις
κυβερνητικές επιδιώξεις, δεν είναι σίγουρο πως θα έχουν το επιθυμητό
αποτέλεσμα. Η πραγματικότητα είναι πια τόσο σκληρή, που κανένας
μεσολαβητής (όπως ένα ΜΜΕ), δεν μπορεί να την στρέψει θετικά προς την
κυβέρνηση…
Γ. Παντελάκης-liberal.gr
