Σκίσαμε τα μνημόνια;

Χαρμόσυνη μέρα η χθεσινή.

 

Όχι γιατί γιορτάσαμε την επέτειο του ΟΧΙ. Αυτή, ούτως ή άλλως, έχει ενσωματωθεί αφενός στην λαϊκή μνήμη ως φωτεινό ορόσημο φιλοπατρίας και αυτοθυσίας, αφετέρου στην θεσμική μνήμη του κράτους ως ευκαιρία  για παράτες, πομπώδεις δεκάρικους των επισήμων, και φυσικά δημόσια αργία.

Η μέρα ήταν χαρμόσυνη γιατί …τέλειωσαν τα μνημόνια, απελευθερωθήκαμε από αυτά,  αποτινάξαμε τον απεχθή (και παράνομο, και επαχθή, και μη βιώσιμο) ζυγό τους. Ανεπαισθήτως προφανώς, τα  σκίσαμε με ένα νόμο ένα άρθρο, και τρίψαμε στη μούρη του Σόιμπλε τις σκισμένες τους σελίδες. 

Μάλλον αυτό έχει γίνει, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς, το γεγονός ότι η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη διεξήχθη  με απόλυτη ηρεμία, και την επιβεβλημένη ευταξία,  χωρίς να παρέμβουν οργισμένα μπλοκ ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων, να εξεμέσουν ύβρεις, ενάντια στον …νενέκο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και τους περί αυτόν επισήμους, όπως έγινε επί προεδρίας Παπούλια το 2011, τότε που γεμάτοι λαϊκή οργή, «αγνοί αγωνιστές» τον αποκαλούσαν προδότη.

Ούτε επίσης  αναφέρθηκαν μαζικά

μούντζες μαθητών προς επισήμους κατά τη διάρκεια των τοπικών παρελάσεων στην επαρχία. Δεν μάθαμε για αγανακτισμένα λεφούσια να ανεβαίνουν στις εξέδρες των επισήμων, με διάθεση να τους προπηλακίσουν, να τους βρίσουν, να τους πάρουν στο κυνήγι - αυτούς τους προδότες τοπικούς άρχοντες, που οι ίδιοι οι συμπολίτες τους είχαν αναδείξει με την ψήφο τους. Αυτό, ο σεβασμός δηλαδή σε εκλεγμένους εκπροσώπους, ήταν αστικές πολυτέλειες και δεν μετρούσαν για ένα λαό που βρισκόταν κάτω από την μπότα του μνημονίου!

Όμως σκοπός επετεύχθη. Αυτά ήταν η κύρια αιτία που ώθησαν τον Παπανδρέου να σκεφθεί το δημοψήφισμα ως προσπάθεια λαϊκής νομιμοποίησης της μνημονιακής πολιτικής του, με όλα τα γνωστά επακόλουθα. 

Δεν γνωρίζουμε την αιτία της κόσμιας χθεσινής συμπεριφοράς στην διάρκεια των παρελάσεων, αλλά δεν πιστεύουμε ότι η νηνεμία ήταν αποτέλεσμα ωρίμανσης και κατανόησης, πως η όποια αντιμνημονιακή άποψη, δεν δικαιολογεί τους τραμπουκισμούς, την άλογη συμπεριφορά, το εκτοξευόμενο μίσος.

Απλώς κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις που το τροφοδοτούσαν είναι πλέον στην εξουσία, έχουν υπογράψει το δικό τους μνημόνιο - με πόνο ψυχής πάντα - αλλά δεν έχουν κανένα όφελος να τροφοδοτήσουν θερμές συμπεριφορές κατά του εαυτού τους. Κάποιες άλλες που συμμετείχαν ενεργητικά, τώρα σιωπούν, χωρίς να έχουμε αρκετά στοιχεία για να ερμηνεύσουμε, ή έστω να πιθανολογήσουμε, την σιωπή τους.

Από Δευτέρα μάχες για τα κανάλια

Προφανώς η δημόσια ζωή, προς το παρόν, εισήλθε σε μια «κανονικότητα».

 Οι επόμενες ενεργητικές λαϊκές αντιδράσεις - αν υπάρξουν, που είθε να μην χρειαστεί - θα είναι αυθόρμητες, θα πηγάζουν από την απελπισία και το αδιέξοδο το οποίο  έχουν εισέλθει οι ζωές των ανθρώπων,  και όχι επειδή θα οργανώνονται-  ή

έστω θα καναλιζάρονται - από επαγγελματίες αγκιτάτορες.

Κατά τα άλλα, του λαού υποχωρούντος,  οι συγκρούσεις γίνονται πλέον μόνο συγκρούσεις κορυφής με έπαθλο την εξουσία και τη διαχείρισή της.  Μέσο, στην τρέχουσα συγκυρία, ένας αδιανόητος αγώνας για τον έλεγχο της ενημέρωσης. Αδιανόητος και άσκοπος.

Τα Μέσα Ενημέρωσης γοητεύουν τις εξουσίες, νομίζουν πως με αυτά μπορούν να καθοδηγήσουν τους πολίτες , έστω και αν η δική τους πρόσφατη πραγματικότητα,  τις  διαψεύδει.

Πριν ιχνηλατήσουμε παλαιότερες εποχές, να θυμίσουμε ότι μόλις πέρυσι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, τα κανάλια (το μήλον της έριδος),  αλυχτούσαν υπέρ του ΝΑΙ, και το ΟΧΙ τελικά θριάμβευσε, αποδεικνύοντας εμπράκτως τη μηδαμινή  δυνατότητα παρέμβασής τους στις πολιτικές επιλογές του λαού. 

Παλιότερα, στην εσωκομματική διαμάχη του ΠΑΣΟΚ, είχαμε την έντονη προτίμηση των ΜΜΕ στο πρόσωπο του Βαγγέλη Βενιζέλου, μια προτίμηση που τελικά κακό του έκανε.  Ακόμη  πιο παλιά υπήρχε η προτίμηση  των ΜΜΕ στο πρόσωπο του καταλληλότερου Σημίτη, αλλά  στην κοινή γνώμη είχε ωριμάσει η ιδέα της αλλαγής στην εξουσία, και έφερε τον Καραμανλή. Επιγραμματικά επίσης να θυμίσουμε ότι το 77 τα τότε ΜΜΕ ήταν με τον Γεώργιο Μαύρο και ήρθε πλησίστιος στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αντρέας, ενώ το 1993, με το ΠΑΣΟΚ καταρρακωμένο, το Αντρέα άρρωστο, τα Μέσα να τον χτυπούν ανοίκεια, αυτός επανήλθε μετά δόξης ως πρωθυπουργός. 

Ο λόγος δηλοί πως η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια μάχη σκιών, έναν αγώνα άνευ οφέλους. Αντιθέτως ήδη της επιφέρει τεράστιο πολιτικό κόστος, ενώ θα τροφοδοτήσει από Δευτέρα και μια ακραία πολιτική σύγκρουση με τη ΝΔ και την υπόλοιπη αντιπολίτευση.

Η δύναμη των Μέσων είναι μυθολογημένη αλλά η διαμάχη και εξ αυτής τα προβλήματα που θα επιφέρει στη δημόσια ζωή,  αλλά και στην ίδια την κυβέρνηση είναι πραγματικά. Η τελευταία,  με τις μεθοδεύσεις της δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι έχει εισέλθει σε μια πορεία αυτοχειριασμού.

 

 

 Του Γιάννη Σιδέρη -liberal.gr