Από προχθές έχω μια αίσθηση αηδίας και πίκρας.
Δεν είναι η
τραγικότητα του δυστυχήματος που με έχει σοκάρει.
Η τραγωδία είναι
-ακόμη να το αποδεχθούμε αλλά εξηγείται- σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση.
Αυτό όμως που πραγματικά με έχει σχεδόν βυθίσει στη θλίψη είναι όλα
αυτά που διαβάζω τις τελευταίες ημέρες στα social media.
Τι είναι αυτό;
Ήμασταν και είμαστε τελικά τόσο βαθιά παρηκμασμένη κοινωνία;
Το
ψυχανεμιζόμουν αλλά σε αυτό το βαθμό μου φαίνεται απίστευτο.
Κι αυτή τη φορά δε μιλάω για τις μαρξίζουσες αναλύσεις του πρωκτού.
Αυτές τις ξέραμε. Υποψιάζομαι πως και την εποχή που δεν υπήρχαν social
media, στα κουτούκια της Αριστεράς και της Προόδου, οι ίδιες
σπουδαρχιδιές θα αναλύονταν όταν ο
Αριστοτέλης Ωνάσης έχανε τον
Αλέξανδρο.
Η διαφορά είναι ότι σήμερα, ο Μανιός είναι στη Βουλή. Και βρήκε όλος αυτός ο βόθρος τη φυσική του έκφραση. Μια χαρά.
Αλλά φύγαμε από αυτό.
Και διαβάζεις άλλους σπουδαρχίδηδες, όχι
ΣΥΡΙΖΑίους. Του «μετώπου της Λογικής» όπως τόσο αυτάρεσκα θέλουμε να
αυτοπροσδιοριζόμαστε οι ανήκοντες σε αυτό. Ή οι «μενουμΕυρώπηδες»
αλλιώς.
Που βρίζουν με τους σκληρότερους χαρακτηρισμούς έναν άνθρωπο
γιατί πολύ απλά δεν αντιδρά έτσι όπως ΘΑ αντιδρούσαν οι ίδιοι ΑΝ, Ω ΜΗ
ΓΕΝΟΙΤΟ, βρίσκονταν στη θέση του.
Κι ο ένας αναλύει -σπουδαρχίδης,
είπαμε- με ύφος επαΐοντος ότι «κοιτάτε, ο τύπος θα συνέλθει και θα
αρχίσει να μπινελικώνει, απλά τα’ χει παιγμένα και μιλάει έτσι», κι όλο
αυτό με βεβαιότητα που δε σηκώνει αντίρρηση, δεν παίζει δηλαδή να ισχύει
κάτι άλλο, αποκλείεται ο άνθρωπος αυτός απλώς να έβγαλε στα λόγια του
αυτό που πραγματικά πιστεύει, απεφάνθη ο Πάπας που τον πέτυχε διαγώνια
σε κάποιο κανάλι να κάνει δηλώσεις.
Και πετάγεται κι η άλλη να δηλώσει
κι αυτή τη σπουδαρχιδιά της, ότι ευτυχώς που πέθανε η κοπέλα με το παιδί
και γλίτωσε από έναν τόσο κακό σύζυγο!!!
Με μόνο κριτήριο γι’ αυτό τη
δημόσια εικόνα αυτού του συζύγου και πατέρα που μίλησε δέκα; είκοσι
λεπτά; σε κάποιο κανάλι.
Κι ο τρίτος σπουδαρχίδης που πετάγεται και
αποφαίνεται πως ο «ο τύπος έδωσε συλλυπητήρια στον Βακάκη για να πάρει
φράγκα».
Λες και δε θα μπορούσε να τον πάει πριονοκορδέλα και να τον
ξετινάξει!
Κι από κοντά κι ο τέταρτος, που θα συγκρίνει πως βίωσε ο
ίδιος το πένθος όταν πέθανε ο παππούς στα 90 από καρκίνο με αυτό που
έζησε και ζει αυτός ο άνθρωπος.
Μήλα με πορτοκάλια.
Και μετά, κάθομαι κι αναρωτιέμαι: είμαστε εδώ, τρωγόμαστε,
σκοτωνόμαστε, για να φύγει το τσίρκο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να επιστρέψουμε στην
κανονικότητα.
Ποιά κανονικότητα;
Εδώ θα είμαστε πάλι, οι ίδιοι άνθρωποι,
ο ίδιος χυλός που μισεί ό,τι δεν καταλαβαίνει και που δεν καταλαβαίνει
ό,τι δεν του μοιάζει.
Και δεν εξαιρώ ούτε καν τον εαυτό μου.
Από κανέναν
δεν είμαι καλύτερος.
Ο Ναυτοπρόσκοπος
