Δεν ακούγεται και τόσο πειστικός ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης
Τζανακόπουλος όταν δηλώνει ότι «σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να
εξαπολύσουμε κυνήγι μαγισσών» και πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή
υπόθεση που η κυβέρνηση θα την αντιμετωπίσει «με τρόπο που της αρμόζει».
Ποιος… αντιλέγει;
Ποιος… αντιλέγει;
Φάνηκε από την πρώτη μέρα, που ο Παπαγγελόπουλος
χαρακτήρισε τη Novartis ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο από ιδρύσεως ελληνικού
κράτους (πώς το ήξερε;), την επίσκεψη του ιδίου στον Άρειο Πάγο (με
ποιο θεσμικό δικαίωμα;), την ειδική σύσκεψη του Πρωθυπουργού και την
εντολή του να διαβιβαστεί η δικογραφία στη Βουλή (ενώ πάει αμελητί) και
κυρίως από το γεγονός ότι βιάστηκαν χαρίεντες να ρίξουν τα ονόματα δύο
πρώην πρωθυπουργών και οχτώ υπουργών στον λάκκο των λεόντων – ήτοι της
αδηφάγου κοινής γνώμης και των troll τους, χωρίς να περιμένουν την
ανακοίνωση δια της θεσμικής οδού.
Αυτά δεν πείθουν ότι δεν εξαπολύεται
κυνήγι μαγισσών.
Ήδη εξαπέλυσαν κυνήγι.
Ήδη εξαπέλυσαν κυνήγι.
Ο πρωθυπουργός στη Πάτρα δεν εφείσθη πομπωδών
εκφράσεων.
Έκανε λόγο για «αναφορά ονομάτων σε κακουργηματικές
δικογραφίες». Τέτοια χρησιμοποίηση των λέξεων είναι καταδικαστική
απόφαση σε επίπεδο εντυπώσεων.
Αυτό προστίθεται στα προηγούμενα κυνήγια μαγισσών, με τις λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς, τα panama paper, καταγγελίες Χαϊκάλη, Siemens, ΚΕΕΛΠΝΟ. Αυτά δημιούργησαν εντυπώσεις, οι οπαδοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βυσσοδόμησαν κατά προσώπων και παρατάξεων, αλλά τα αποτελέσματα αποδείχτηκαν εντελώς πενιχρά και σαφώς αναντίστοιχα του θορύβου τους.
Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην ουσία της υπόθεσης (δεοντολογικά δεν δικαιούμαστε, αν και αυτοί που διάβασαν τη δικογραφία μας υποσχέθηκαν αξέχαστες στιγμές στη Βουλή), αλλά στην επικοινωνιακή της διαχείριση. Αυτή προαλείφεται να γίνει το πλαίσιο υπό το οποίο η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να καταρρακώσει το αξιακό φορτίο της αντιπολίτευσης, και δη της μείζονος, ώστε να την θέσει υπό πολιτική ομηρία και να την οδηγήσει αιχμάλωτη στις εκλογές.
Η υπόθεση είναι πολύ βαριά με τέτοιες κατηγορίες, σε τέτοιου θεσμικού επιπέδου κατηγορούμενους. Και είναι καθοριστική. Ή θα αποτελέσει τα… Καταλαυνικά πεδία της κυβέρνησης – νικητήρια δόξα έναντι πολλαπλών εχθρών - ή θα αποβεί το ολοκληρωτικό Βατερλό της. Μέσος όρος δεν υπάρχει πλέον και διερωτόμαστε αν ο κ. Τσίπρας έχει συναισθανθεί το βάρος αυτού του γεγονότος που χθες ξεκίνησε.
Διαφάνεια παντού;
Αυτό προστίθεται στα προηγούμενα κυνήγια μαγισσών, με τις λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς, τα panama paper, καταγγελίες Χαϊκάλη, Siemens, ΚΕΕΛΠΝΟ. Αυτά δημιούργησαν εντυπώσεις, οι οπαδοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βυσσοδόμησαν κατά προσώπων και παρατάξεων, αλλά τα αποτελέσματα αποδείχτηκαν εντελώς πενιχρά και σαφώς αναντίστοιχα του θορύβου τους.
Δεν αναφερόμαστε φυσικά στην ουσία της υπόθεσης (δεοντολογικά δεν δικαιούμαστε, αν και αυτοί που διάβασαν τη δικογραφία μας υποσχέθηκαν αξέχαστες στιγμές στη Βουλή), αλλά στην επικοινωνιακή της διαχείριση. Αυτή προαλείφεται να γίνει το πλαίσιο υπό το οποίο η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να καταρρακώσει το αξιακό φορτίο της αντιπολίτευσης, και δη της μείζονος, ώστε να την θέσει υπό πολιτική ομηρία και να την οδηγήσει αιχμάλωτη στις εκλογές.
Η υπόθεση είναι πολύ βαριά με τέτοιες κατηγορίες, σε τέτοιου θεσμικού επιπέδου κατηγορούμενους. Και είναι καθοριστική. Ή θα αποτελέσει τα… Καταλαυνικά πεδία της κυβέρνησης – νικητήρια δόξα έναντι πολλαπλών εχθρών - ή θα αποβεί το ολοκληρωτικό Βατερλό της. Μέσος όρος δεν υπάρχει πλέον και διερωτόμαστε αν ο κ. Τσίπρας έχει συναισθανθεί το βάρος αυτού του γεγονότος που χθες ξεκίνησε.
Διαφάνεια παντού;
Είναι απορίας άξιον αφού τόσο κόπτεται για τη διαφάνεια και την
αλήθεια, γιατί δεν απεδέχθη αίτημα του Ευ. Βενιζέλου να δοθεί στη
δημοσιότητα ο φάκελος της υπόθεσης; Να θυμίσουμε ότι στο «βρώμικο '89»
υπήρξε απόλυτη διαφάνεια, και αυτή έδωσε εκ των υστέρων εικόνα ηθικής
ανωτερότητας των κατηγόρων, παρά την εμφανή πολιτική στόχευση με την
οποία είχαν ξεκινώντας την περιπέτεια της «κάθαρσης».
Η τωρινή υπόθεση προσομοιάζει στα αφελή στοιχεία της με εκείνη. Τότε
είχε λεφτά σε πάμπερς, λες και δεν υπήρχαν κωδικοί λογαριασμών στην
Ελβετία ή σε υπερπόντια χρηματικά καταφύγια, τώρα έχει περιφερόμενες
βαλίτσες. Η βασική αλλαγή είναι ως προς την ύπαρξη «προστατευόμενων»
μαρτύρων, δηλαδή ανώνυμων προσώπων των οποίων δεν μπορεί να διακριβωθεί η
αξιοπιστία και οι οποίοι ενδεχομένως στο μόνο που μπορεί να είναι
προστατευόμενοι είναι στην ψευδή μαρτυρία τους.
Είναι άλλης τάξεως ζήτημα να υπάρξουν προστατευόμενοι μάρτυρες στη
δίκη μιας εγκληματικής οργάνωσης (για να προστατευθεί η ζωή τους) και
άλλης απέναντι στην κατηγορία κατά πρώην πρωθυπουργών και υπουργών. Το
μόνο που εκτελείται είναι η πολιτική ομαλότητα.
Προτρέχουμε ίσως, αλλά αφού είναι υπέρ της Διαφάνειας, αν - λέμε αν -
σχηματιστεί δικογραφία και φτάσει στη Βουλή μετά από την μήνυση Σαμαρά,
οι κ. Τσίπρας και Παπαγγελόπουλος, λογικώς θα παραιτηθούν της ασυλίας
προκειμένου να εκδικαστεί η υπόθεσή τους!
Παράλληλα υποθέτουμε ότι και η υπόθεση των βλημάτων στην Σαουδική
Αραβία που έρχεται στη Βουλή, θα φτάσει στον φυσικό της δικαστή και δεν
θα ανακοπεί από τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Έχει κατηγορηθεί η κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί το σκάνδαλο Novartis
για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ξεφύγει από την πολλαπλή
στενωπό που έχει εισέλθει. Ισχύει αυτό αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η
κυβέρνηση αυτή μόνο έτσι μπορεί να πολιτεύεται. Πρέπει να καταγγέλλει
για να υπάρχει. Αν με τη Novartis διέβη τον Ρουβίκωνα, θα φανεί.
ΥΓ: Ειρήσθω εν παρόδω: Κατά τη ραγδαία αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης την περίοδο 2004-2009 η χώρα δεν είχε πρωθυπουργό;
Γ. Σιδέρης-liberal.gr