Σύντροφοι, ο καπιταλισμός σας πήρε και τα σώβρακα

Στο ποδόσφαιρο όταν μια ομάδα διασύρει την αντίπαλο της - όχι όταν απλώς την νικά - τότε λέμε πως «τους πήρανε και τα σώβρακα». Αυτό συνέβη το 1989 με τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.
Το βράδυ της 9ης προς την 10η Νοεμβρίου 1989 εκατομμύρια Ανατολικογερμανοί με τα τρισάθλια αυτοκίνητα τους έκαναν ατέλειωτες ουρές - εκμεταλλευόμενοι μιαν ασυνεννοησία μεταξύ κυβερνητικών παραγόντων της Α.Γερμανίας- για να επισκεφθούν τον καπιταλιστικό παράδεισο της Δ. Γερμανίας. 

Εξ όσον είναι γνωστό μέχρι σήμερα, δεν παρατηρήθηκε αντίθετη κίνηση, δηλαδή από την Δ. Γερμανία προς την κόλαση του Χόνεκερ και της Στάζι.
Αυτό το ιστορικό «γιατί συνέβη αυτό εκείνο το βράδυ» θα στοιχειώνει όλους τους αριστερούς του πλανήτη μας, γιατί στην
απάντηση του κρύβεται όλη η βαρβαρότητα του συστήματος που για δεκαετίες πίστεψαν. Πολύ απλά, ο Μ. Γκορμπατσόφ δεν έδωσε την διαταγή τα τανκς του Συμφώνου της Βαρσοβίας να βγούνε στους δρόμους και ο λαός αφέθηκε ελεύθερος, για πρώτη φορά, να επιλέξει.  Να πάει όπου θέλει.
Είναι στην ανθρώπινη φύση να προτιμούμε το καλό από το κακό, τον παράδεισο από την κόλαση. Γιατί στην αντιπαράθεση των δύο κόσμων δεν υπήρχαν αποχρώσεις, δεν υπήρχαν λεπτεπίλεπτες διακρίσεις. Συγκρούονταν δύο συστήματα που πρέσβευαν με απόλυτο τρόπο το φως και το σκοτάδι. 

Είτε αρέσει στους αριστερούς και στους αριστερούληδες είτε δεν αρέσει, περί αυτού επρόκειτο.
Ο Μ. Γκορμπατσόφ, ένας πολιτικός στον οποίον η ανθρωπότητα οφείλει πολλά, πίστεψε πως μπορούσε, μέσα από σταδιακές αλλαγές, να μεταρρυθμίσει το γηρασμένο και αντιπαραγωγικό σοβιετικό σύστημα. Δεν αντιλήφθηκε όμως πως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και μια μικρή χαραμάδα φωτός, γίνεται πολύ γρήγορα μια τεράστια οπή μέσα από την οποία φωτίζεται όλος ο κόσμος. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν μετασχηματίζονται. Καταρρέουν.

Και στην προκειμένη περίπτωση η κατάρρευση επήλθε λόγω της συσσώρευσης αντιφάσεων, αποτέλεσμα του σκληρού ανταγωνισμού των δύο κόσμων. Η κατάντια της σοβιετικής κοινωνίας αποτυπωνόταν στο σλόγκαν «εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε κι εσείς κάνετε πως μας πληρώνετε», το οποίο έγινε τελικά ένα δόγμα που την χαρακτήριζε. Αυτή η κατάντια συμβολοποιήθηκε με το «τείχος του αίσχους» που δεν χώριζε τους δύο κόσμους, που είναι μια ιδεολογικά ουδέτερη έκφραση, αλλά, πολύ απλά, εμπόδιζε τους Γερμανούς να εγκαταλείψουν το ανατολικό τμήμα της πατρίδας τους και να εγκατασταθούν στο δυτικό. 

Και ήθελαν να φύγουν γιατί ζούσαν μέσα στην μιζέρια, στην δυστυχία, μέσα σε ένα καθεστώς ανελευθερίας. Τα γράφω αυτά τα αυτονόητα, γιατί εδώ στην Ελλάδα, όπου τα μαρξιστικά κόμματα στις εκλογές των δασκάλων συγκεντρώνουν 40% plus, το αυτονόητο έχει πεθάνει. Και γι΄αυτό ζούμε τα όσα ζούμε και, δυστυχώς, και τα όσα θα ζήσουμε.   Μάλλον δεν έχει καταλάβει ένας πολύ μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών, γιατί εκείνο το φωταγωγημένο βράδυ της 9ης προς την 10η Νοεμβρίου 1989, δεν μετακινήθηκε ούτε ένας Δυτικογερμανός προς τα ανατολικά. 

Γιατί οι ατέλειωτες ουρές των ξεχαρβαλωμένων αυτοκινήτων είχαν μια κατεύθυνση. 

Επειδή αυτό είναι μια Ελληνική ιδιαιτερότητα, δηλαδή αποτελούμε μια παγκόσμια κακοφωνία, την ευθύνη την έχουν και οι εγχώριοι διανοούμενοι του φιλελεύθερου χώρου που δεν ανέδειξαν γεγονότα και δεν συνέκριναν καταστάσεις. Ας ελπίσουμε πως η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει για την Ελλάδα και την κατάρρευση ενός συμπλέγματος αξιών που κυριάρχησαν για δεκαετίες στην κοινωνία μας. 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί να ηττηθεί εκλογικά, που θα ηττηθεί, θα πρέπει να συντριβεί και ιδεολογικά.
 

Σ. Μουμτζής

liberal.gr