Εις τας ενδόξους δέλτους των επαναστατικών χρονικών θα καταγραφεί η
περήφανη δήλωση του πρωθυπουργού μας στη σοβιετική τηλεόραση.
Έκανε την
ιστορική κατάκτηση να είναι ο πρώτος ηγέτης που απέρριψε και αποκαθήλωσε
τον εξουσιαστικό ισοπεδωτισμό της διεθνούς ηγετικής ελίτ με το
τυποποιημένο ντύσιμο, που δικαιολογεί αυτό που δικαίως έχει καθιερωθεί
να λέγονται, οι «άνθρωποι με τα γκρίζα κοστούμια».
Για μένα, είπε ο κ. Τσίπρας, «αυτή η εμφάνιση αποτελεί μία στολή εργασίας. Έχω καταφέρει να είμαι ίσως ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά, αν θέλετε, φόρα και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι τον Λευκό Οίκο, και από το Βατικανό έως τη Downing Street, και σε όλον τον κόσμο, και στο Πεκίνο και παντού, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση».
Ναι, τέτοια μεγίστη κατάκτηση! (λες και θα του έλεγαν πέρνα έξω!). Τέτοια κατάκτηση, που κατάφερε να
αποκαθηλώσει περιφρονητικά τον άχρηστο κομφορμισμό της γραβάτας και να αναδυθεί αξιοπρόσεκτος από την μικροαστική ομοιομορφία των υποταγμένων στον καθωσπρεπισμό, ηγετών. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό δεν το κατόρθωσαν γιαλατζί αριστεροί και επαναστάτες όπως ο Λένιν, ο Φιντέλ, ο Χότζα, ο Τσαουσέσκου, που τους έχουμε δει όλους σε φωτογραφίες, να είναι γραβατοφορεμένοι σε επίσημες στιγμές.
Στα σοβαρά τώρα, και σε αυτό λανθάνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που πηγαίνει στις διεθνείς συναντήσεις σαν συμπέθερος από το χωριό τη δεκαετία του '50. Το κοστούμι και η γραβάτα, αντιθέτως από ό,τι νομίζει, είναι η στολή εργασίας που επιβάλει το αξίωμά του. Κάθε επάγγελμα ή ιδιότητα απαιτούν την στολή τους, και ακριβώς το κοστούμι με γραβάτα που φορούν οι ηγέτες, είναι ο συμβολικός κωδικός της ισότητας μεταξύ τους, ασχέτως της διαφορετικής ισχύος των χωρών τους
Του διαφεύγει επίσης ότι στις επίσημες συναντήσεις ένας Πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, εκπροσωπεί τον λαό του. Η ενδυματολογική πληρότητα δείχνει υπευθυνότητα προς τον θεσμό και σεβασμό προς τους λαούς: Στον δικό του, εκπρόσωπος του πολιτισμικού περιβάλλοντος του οποίου είναι, και στον λαό που τον υποδέχεται ως επίσημο, και του οποίου ο αρχηγός φοράει γραβάτα, ανταποκρινόμενος επίσης στο πολιτισμικό πρότυπο του δικού του λαού.
Για μένα, είπε ο κ. Τσίπρας, «αυτή η εμφάνιση αποτελεί μία στολή εργασίας. Έχω καταφέρει να είμαι ίσως ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά, αν θέλετε, φόρα και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι τον Λευκό Οίκο, και από το Βατικανό έως τη Downing Street, και σε όλον τον κόσμο, και στο Πεκίνο και παντού, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση».
Ναι, τέτοια μεγίστη κατάκτηση! (λες και θα του έλεγαν πέρνα έξω!). Τέτοια κατάκτηση, που κατάφερε να
αποκαθηλώσει περιφρονητικά τον άχρηστο κομφορμισμό της γραβάτας και να αναδυθεί αξιοπρόσεκτος από την μικροαστική ομοιομορφία των υποταγμένων στον καθωσπρεπισμό, ηγετών. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό δεν το κατόρθωσαν γιαλατζί αριστεροί και επαναστάτες όπως ο Λένιν, ο Φιντέλ, ο Χότζα, ο Τσαουσέσκου, που τους έχουμε δει όλους σε φωτογραφίες, να είναι γραβατοφορεμένοι σε επίσημες στιγμές.
Στα σοβαρά τώρα, και σε αυτό λανθάνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που πηγαίνει στις διεθνείς συναντήσεις σαν συμπέθερος από το χωριό τη δεκαετία του '50. Το κοστούμι και η γραβάτα, αντιθέτως από ό,τι νομίζει, είναι η στολή εργασίας που επιβάλει το αξίωμά του. Κάθε επάγγελμα ή ιδιότητα απαιτούν την στολή τους, και ακριβώς το κοστούμι με γραβάτα που φορούν οι ηγέτες, είναι ο συμβολικός κωδικός της ισότητας μεταξύ τους, ασχέτως της διαφορετικής ισχύος των χωρών τους
Του διαφεύγει επίσης ότι στις επίσημες συναντήσεις ένας Πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, εκπροσωπεί τον λαό του. Η ενδυματολογική πληρότητα δείχνει υπευθυνότητα προς τον θεσμό και σεβασμό προς τους λαούς: Στον δικό του, εκπρόσωπος του πολιτισμικού περιβάλλοντος του οποίου είναι, και στον λαό που τον υποδέχεται ως επίσημο, και του οποίου ο αρχηγός φοράει γραβάτα, ανταποκρινόμενος επίσης στο πολιτισμικό πρότυπο του δικού του λαού.
Άλλωστε όλοι οι ηγέτες εκφράζουν το πολιτιστικό πρότυπο των λαών τους
- εκτός από τον κ. Τσίπρα! Για παράδειγμα ο ηγέτης της Βολιβίας Έβο
Μοράλες παρουσιάζεται χωρίς γραβάτα και με ινδιάνικα σχέδια στα κάζουαλ
ρούχα του, ακριβώς επειδή εκπροσωπεί τον λαό του και την κουλτούρα του
(ινδιάνοι). Το ίδιο και οι Άραβες ηγέτες που παρουσιάζονται με
κελεμπίες. Είναι η απεικόνιση του πολιτιστικού περιβάλλοντος των χωρών
τους. Κανείς από αυτούς δεν το κάνει από δήθεν επαναστατικό
αντικομφορμισμό.
Θα πει κανείς, τόσο σοβαρό θέμα είναι η έλλειψη γραβάτας του
Πρωθυπουργού; Δεν το έχουμε συνηθίσει; Το πρόβλημα πλέον δεν είναι η
έλλειψη γραβάτας αυτή καθ’ εαυτή , αλλά η αιτιολόγηση. Ότι το προβάλει
ως… κατάκτηση!.
Σε εκείνα που έπρεπε να είναι αντικομφορμιστής, αποδρώντας από την
πεπατημένη και μπολιάζοντας με μια νέα ηθική την εξουσία, δυστυχώς δεν
είναι. Υιοθέτησε και ενσωμάτωσε με κυνισμό τις πλέον αρνητικές,
παραδοσιακές και φθοροποιές πρακτικές του πολιτικού μας συστήματος: Την
εγγενή ας πούμε ρουσφετολογία, την αναξιοκρατία στελέχωσης με οικείους
του κρατικού μηχανισμού, την έλλειψη αυτονομίας της Δικαιοσύνης ή
τουλάχιστον κάποιων λειτουργών της, την υποταγή των κρατικών Μέσων
Ενημέρωσης στην κυρίαρχη κυβερνητική προπαγάνδα, την μη αυστηρή εφαρμογή
των νόμων, την ασυνέπεια απέναντι στις προεκλογικές διακηρύξεις, και
πολλά άλλα, όσα απουσιάζουν για να καταστεί η χώρα μας ένα σύγχρονο
κράτος ευνομίας.
Αυτά θα ήταν πραγματικές κατακτήσεις και θα τον κατέτασσαν στη χορεία των αναμορφωτών και εξυγιαντών του πολιτικού συστήματος. Με αυτά θα ήλκυε την ευνοϊκή ματιά της Ιστορίας, και αυτά θα εξισορροπούσαν κάπως τα τραγικά με τα οποία θα συνδεθεί το όνομά του: Την εθνική υποχώρηση (δεν μας αρέσει η λέξη «προδοσία») στο θέμα της Μακεδονίας, το τρίτο μνημόνιο με την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στου δανειστές για 100 χρόνια και το πλέον των 100 δις κόστος που έφερε η κυβέρνησή του και τόσα άλλα. Αυτά δεν θα τα παραγράψει η ιστορία, με γραβάτα η μη. ΥΓ: Ο τίτλος του κειμένου είναι από σχετικό χάσταγκ με το οποίο το twitter γιόρτασε δοξαστικά την πρωθυπουργική κατάκτηση!
Αυτά θα ήταν πραγματικές κατακτήσεις και θα τον κατέτασσαν στη χορεία των αναμορφωτών και εξυγιαντών του πολιτικού συστήματος. Με αυτά θα ήλκυε την ευνοϊκή ματιά της Ιστορίας, και αυτά θα εξισορροπούσαν κάπως τα τραγικά με τα οποία θα συνδεθεί το όνομά του: Την εθνική υποχώρηση (δεν μας αρέσει η λέξη «προδοσία») στο θέμα της Μακεδονίας, το τρίτο μνημόνιο με την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στου δανειστές για 100 χρόνια και το πλέον των 100 δις κόστος που έφερε η κυβέρνησή του και τόσα άλλα. Αυτά δεν θα τα παραγράψει η ιστορία, με γραβάτα η μη. ΥΓ: Ο τίτλος του κειμένου είναι από σχετικό χάσταγκ με το οποίο το twitter γιόρτασε δοξαστικά την πρωθυπουργική κατάκτηση!
Γ. Σιδέρης
liberal.gr
