Σε γραφείο γιατρού εισέβαλε την Τρίτη η αναρχική συλλογικότα
«Ρουβίκωνας» κατηγορώντας τον ότι δέχτηκε «φακελάκι» από καρκινοπαθή.Παρά την προσπάθεια του γιατρού να μιλήσει με τα άτομα του Ρουβίκωνα, εκείνοι του φώναζαν και δεν τον άφηναν να μιλήσει ενώ μάλιστα τον απειλούσαν λέγοντας του ότι «αν ξανακάνει κάτι τέτοιο θα τον ρίξουν από το παράθυρο».
«Μην τυχόν και πεις τίποτα» του φώναζαν.
Φεύγοντας, έσπασαν πίσω τους αντικείμενα από το γραφείο αποκαλώντας τον «ξεφτίλα» και «παλιοαλήτη»
H ανακοίνωση της ομάδας:
Υπάρχουν πολιτικές παρεμβάσεις που χωρίς την αναλυτική τους επεξήγηση χάνουν το περιεχόμενό τους. Το να επιτεθείς σε έναν «γιατρό» που εκβιάζει με την ζωή του ασθενή του για να πληρωθεί είναι μια πράξη που τα λόγια έχουν λίγα να της προσφέρουν. Μιλάει μόνη της.
Επιτιθόμαστε, με μεγάλη προθυμία είναι η αλήθεια, σε ένα αυτοαποκαλούμενο «γιατρό», τον —. Ο άνθρωπος αυτός πιάστηκε να δέχεται φακελάκι απο έναν προλετάριο για να τον χειρουργήσει. Και μάλιστα έναν άπορο ασθενή, που ζούσε με επιδόματα και απο τον οποίο είχε ήδη πάρει φακελάκι χιλιάδων ευρώ στην πρώτη του επέμβαση. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του θράσους αυτού του τύπου, αρνιόνταν να εξετάσει καν τον ασθενή αν πρώτα δεν πληρώνονταν ενώ του ζήτησε να του δώσει το ίδιο το επίδομα που λάμβανε για να επιβιώσει.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θράσος του είναι δικαιολογημένο. Απειροελάχιστοι έχουν πιαστεί ποτέ απο το κράτος για μια τέτοια πρακτική. Δεν είναι μόνο ότι εντελώς δικαιολογημένα ένας που κινδυνεύει θανάσιμα η ζωη ή δική του ή κάποιου οικείου του δεν θα την θέσει σε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο ρισκάροντας μια καταγγελία όταν η κλεψύδρα μετράει αμείλικτα. Είναι πάνω απο όλα ότι κάτι τέτοιοι τύποι που παρασιτούν στην επιβίωση του καθένα και της καθεμιάς, αποτελούν μέλος της κοινωνικής ελίτ. Η ανώτερη «μεσαία τάξη» χαίρει κι αυτή της ασυλίας και των αβάτων που χαίρουν και τα άλλα τμήματα της ελίτ. Το φακελάκι είναι μια ημινομιμοποιημένη πραγματικότητα, που όλοι την ξέρουν, όλοι πληρώνουν, και που μια στο τόσο κάποιος την πατάει. Ηταν απλά γκαντέμης ο —.
Αλλά όχι και τόσο άτυχος. Η αλληλοπροστασία των προνομιούχων είναι το φάρμακο για τους άτυχους απο αυτούς. Πιάστηκε με τα χρήματα στα χέρια, έπαιξε στα ζάρια τον θάνατο ενός αδύναμου και είναι μια χαρά έξω απο την φυλακή συνεχίζοντας το «λειτούργημά του». Να θυμίσουμε τι έπαθε μια καθαρίστρια που πλαστογράφησε πτυχίο δημοτικού για να ζήσει τα παιδιά της; Για όσους αναρωτιούνται τι σημαίνει «ταξική δικαιοσύνη» αυτό ακριβώς σημαίνει: η καθαρίστρια για ένα πλαστό χαρτί φυλακή κι ο μεγαλογιατρός που εκβίασε με θάνατο έξω. Τόσο απλά.
Ως Ρουβίκωνας έχουμε ξαναπαρέμβει για το θέμα με εκείνον τον ανεκδιήγητο γιατρό —. Μετά απο αυτόν οι κρατικές υπηρεσίες είχαν και καλά « κινητοποιηθεί» για το θέμα. Φυσικά τίποτα δεν έγινε.
Και πάλι σταγόνα στον ωκεανό είναι αυτό που κάνουμε. Αλλά χωρίς φιλοδοξίες να «λύσουμε» το θέμα, τουλάχιστον στέλνουμε ένα μήνυμα. Η βάση μπορεί να σηκώσει χέρι. Υπάρχουν και άλλες «ατυχίες» που μπορούν να βρουν ένα τέτοιο παράσιτο όπως ο — πέρα από το να βρεθεί ένας τόσο απελπισμένος ασθενής να τον καταγγείλει.
Για άλλη μια φορά να πούμε ότι όπως και σε άλλα κοινωνικά πεδία, έτσι και σε αυτό της περίθαλψης υπάρχουν δύο στρατόπεδα που χωρίζονται με ηθικά, πολιτικά και ταξικά σύνορα. Απο την μία γιατροί που στέκονται στο πλευρό των ανθρώπων, γιατροί που αγωνίζονται για καλύτερη υγεία για όλους, γιατροί που πληρώνονται ψίχουλα. Απο την άλλη, οι τύποι που θεωρούν ότι τους χρωστάει ο κόσμος, αντικοινωνικά στοιχεία για τα οποία η δημόσια ξεφτίλα είναι το ελάχιστο που τους αξίζει.
Εμείς στο όνομα πρώτα απο όλα του εαυτού μας ως άνθρωποι της βάσης απαντάμε σε μια πρόκληση που μας αφορά. Δεν περιμένουμε απο το σύστημα να υπονομεύσει τον εαυτό του. Κάνουμε το λίγο που μπορούμε. Αλλά το λίγο είναι περισσότερο απο το τίποτα.
