Τα παλιά χρόνια για να γίνει κάποιος καταξιωμένος τραγουδιστής, και
να πέφτουν σωρηδόν στα πόδια του οι γαρδένιες (ή τα πιάτα) θα έπρεπε να
έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα σε σκυλάδικα ή σε πανηγύρια.
Σήμερα αρκεί να έχει περάσει από ένα ριάλιτι, κι όχι μόνο γίνεται διάσημος «τροβαδούρος», με χρυσούς δίσκους, αλλά μέχρι και τη κόρη δισεκατομμυριούχου μπορεί να τουμπάρει.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην πολιτική μας σκηνή. Με αποτέλεσμα να εκλέγονται βουλευτές οποιοιδήποτε καραγκιόζηδες, αρκεί να έχουν γράψει ένσημα σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ, να ξέρουν από ατάκες, και να είναι … διάσημοι…
Ζούμε σε καθεστώς τηλεοπτικής δημοκρατίας, όπου
μαγευόμαστε από και εκλέγουμε σελέμπριτις για να νομοθετούν για λογαριασμό μας. Άσχετα αν οι μαϊντανοί αυτοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν σε δυο γαϊδάρους άχυρα.
Αρκεί να είναι τηλεοπτικά γνωστοί.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο ορισμός του σελέμπριτι είναι κάποιος ο οποίος είναι διάσημος επειδή απλά είναι διάσημος. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Θυμόσαστε φερ ειπείν τις αδερφές Κανονίδου; Κάπως έτσι.
Γι’ αυτό και όποιο μαϊντανός βάζει υποψηφιότητα, ασχέτως κόμματος, συνήθως εκλέγεται.
Κερδίζοντας κατά κράτος άλλους υποψήφιους, μπαρουτοκαπνισμένους στις κομματικές ζυμώσεις, στους διαδρομισμούς, στις αφισοκολλήσεις, και στους… κοινωνικούς αγώνες (χα χα).
Ποιος αμφιβάλλει ότι αν αύριο βάλει υποψηφιότητα η Μενεγάκη ή ακόμη και η Τζούλια Αλεξανδράτου, θα βρεθούν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να τις ψηφίσουν για να νομοθετούν για λογαριασμό μας;
Έτσι έχουν τα πράγματα γενικώς, μόνο που στο ζήτημα των ευρωεκλογών η ανισορροπία των κομμάτων και κυρίως των ψηφοφόρων πιάνει κόκκινο.
Ειδικά από τότε που καταργήθηκε η λίστα και οι ευρωβουλευτές εκλέγονται με σταυρό.
Με το κάθε κόμμα να προσεγγίζει και να πέφτει στα πόδια οποιουδήποτε μαϊντανού, ασχέτως κατάρτισης, ασχέτως ιδεολογίας, προκειμένου να υφαρπάξει ψηφαλάκια από τα γίδια που ψηφίζουν με το θυμικό, ή με βάση την αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων.
Έτσι έχεις τον Σύριζα να στέλνει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο το σύμβολο της αριστεράς Γλέζο, ο οποίος όμως δεν μπαίνει σε … αεροπλάνο!
Ή την ΝΔ να στέλνει τον Βουσμάνο, τον οποίο θυμόμουν ως πασόκο, αλλά όπως δήλωσε τότε: «όταν μας καλεί η πατρίδα εμείς πρέπει να ανταπεξελεμεθόμαστε….», ή κάπως έτσι.
Βέβαια αν τον καλούσε η πατρίδα να παίξει κανέναν αγώνα χωρίς αμοιβή, δεν ξέρω αν θα δέχονταν να «ανταπεξελθέρθει»… έλα όμως που το ευρωβουλευτιλίκι είναι το απόλυτο επάγγελμα, χώρια ότι στας Βρυξέλλας υπάρχουν και λειτουργούν αρκετά ελληνάδικα – κωλάδικα, οπότε ο συγκεκριμένος έκανε πέτρα την καρδιά και δέχτηκε να μας εκπροσωπεί στον ναό της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Όπως κάποτε η 24χρονη Ματσούκα, το πουλέν του ΓΑΠ, που έκτοτε αγνοείται η τύχη της.
Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα κόμματα, εκτός ίσως από το ΚΚΕ.
Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που μπορεί στα ευρωψηφοδέλτια να συμπεριλαμβάνονται σοβαροί επιστήμονες, γλωσσομαθείς, καταρτισμένοι, διεθνολόγοι… μέχρι και αστροναύτες της ΝΑΣΑ, όμως ο πάντα σοφός λαός θα επιλέγει ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, τραγουδιάρες, παίκτες ριάλιτι, και γενικά σελέμπριτις. Ή ακόμη και άεργους γόνους διάσημων καλλιτεχνών, αρκεί να έχουν «αγωνιστικό παλμαρέ», όπως π.χ. να καθυβρίζουν νεκρούς στο φέσιμπουκ, ή να εγκωμιάζουν τις μολότοφ και την 17Ν στα σόσιαλ μύδια.
Δυστυχώς αυτά είναι τα αρνητικά της δημοκρατίας, που τα στηλίτευαν ακόμη και τεράστια μυαλά όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας.
Μια δημοκρατία στην οποία η ψήφος του Νανόπουλου είναι ίση και όμοια με εκείνη του Μπάμπη του Τανάλια, ο οποίος θα έβγαινε κι αυτός βουλευτής αν ήταν διάσημος, ενώ τώρα «ποιος είναι μωρέ μακάκα αυτός ο Νιανιόπουλος που μας τσαμπουνάς; Που εμφανίζεται; Πόσα βγάζει το μήνα να ‘ουμ;»
Εύλογα ερωτήματα στη χώρα όπου ο Βαρεμένος (εκείνος με τον απορροφητήρα) είναι και αντιπρόεδρος της βουλής!
Κάποτε οι παπαροκάδες πούλαγαν περισσότερους δίσκους από τον Νταλάρα (που ήταν το διαχρονικό σημείο αναφοράς για τέτοιες πωλήσεις στη χώρα). Όσο για τον Μότσαρτ ας μη το συζητάμε…
Έτσι ακριβώς ψηφίζουμε, όπως αγοράζουμε ή ακούμε μουσική.
Ποιος είναι άραγε καλύτερος μουσικός; Ο Μότσαρτ ή οι παπαροκάδες;
Και εκεί ακριβώς έγκειται το μεγάλο εγγενές πρόβλημα της δημοκρατίας.
Στην οποία μια ζωή θα ψηφίζουμε μαϊντανούς και καραγκιόζηδες για να μας εκπροσωπούν και για να μας σώσουν, αρκεί να είναι διάσημοι.
Μέχρι κι εγώ θα έβγαινα βουλευτής αν είχα περάσει από κανένα Πάουερ οφ Λαβ. Και εν πάση περιπτώσει ξέρω να γράφω το όνομά μου χωρίς λάθη, κάτι είναι κι αυτό, δεν συμφωνείτε;
Έχουμε δηλαδή τους εθνοπατέρες και τους εκπροσώπους στο ευρωκοινοβούλιο που μας αξίζουν.
Σήμερα αρκεί να έχει περάσει από ένα ριάλιτι, κι όχι μόνο γίνεται διάσημος «τροβαδούρος», με χρυσούς δίσκους, αλλά μέχρι και τη κόρη δισεκατομμυριούχου μπορεί να τουμπάρει.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην πολιτική μας σκηνή. Με αποτέλεσμα να εκλέγονται βουλευτές οποιοιδήποτε καραγκιόζηδες, αρκεί να έχουν γράψει ένσημα σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ, να ξέρουν από ατάκες, και να είναι … διάσημοι…
Ζούμε σε καθεστώς τηλεοπτικής δημοκρατίας, όπου
μαγευόμαστε από και εκλέγουμε σελέμπριτις για να νομοθετούν για λογαριασμό μας. Άσχετα αν οι μαϊντανοί αυτοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν σε δυο γαϊδάρους άχυρα.
Αρκεί να είναι τηλεοπτικά γνωστοί.
Ας μη ξεχνάμε ότι ο ορισμός του σελέμπριτι είναι κάποιος ο οποίος είναι διάσημος επειδή απλά είναι διάσημος. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Θυμόσαστε φερ ειπείν τις αδερφές Κανονίδου; Κάπως έτσι.
Γι’ αυτό και όποιο μαϊντανός βάζει υποψηφιότητα, ασχέτως κόμματος, συνήθως εκλέγεται.
Κερδίζοντας κατά κράτος άλλους υποψήφιους, μπαρουτοκαπνισμένους στις κομματικές ζυμώσεις, στους διαδρομισμούς, στις αφισοκολλήσεις, και στους… κοινωνικούς αγώνες (χα χα).
Ποιος αμφιβάλλει ότι αν αύριο βάλει υποψηφιότητα η Μενεγάκη ή ακόμη και η Τζούλια Αλεξανδράτου, θα βρεθούν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να τις ψηφίσουν για να νομοθετούν για λογαριασμό μας;
Έτσι έχουν τα πράγματα γενικώς, μόνο που στο ζήτημα των ευρωεκλογών η ανισορροπία των κομμάτων και κυρίως των ψηφοφόρων πιάνει κόκκινο.
Ειδικά από τότε που καταργήθηκε η λίστα και οι ευρωβουλευτές εκλέγονται με σταυρό.
Με το κάθε κόμμα να προσεγγίζει και να πέφτει στα πόδια οποιουδήποτε μαϊντανού, ασχέτως κατάρτισης, ασχέτως ιδεολογίας, προκειμένου να υφαρπάξει ψηφαλάκια από τα γίδια που ψηφίζουν με το θυμικό, ή με βάση την αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων.
Έτσι έχεις τον Σύριζα να στέλνει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο το σύμβολο της αριστεράς Γλέζο, ο οποίος όμως δεν μπαίνει σε … αεροπλάνο!
Ή την ΝΔ να στέλνει τον Βουσμάνο, τον οποίο θυμόμουν ως πασόκο, αλλά όπως δήλωσε τότε: «όταν μας καλεί η πατρίδα εμείς πρέπει να ανταπεξελεμεθόμαστε….», ή κάπως έτσι.
Βέβαια αν τον καλούσε η πατρίδα να παίξει κανέναν αγώνα χωρίς αμοιβή, δεν ξέρω αν θα δέχονταν να «ανταπεξελθέρθει»… έλα όμως που το ευρωβουλευτιλίκι είναι το απόλυτο επάγγελμα, χώρια ότι στας Βρυξέλλας υπάρχουν και λειτουργούν αρκετά ελληνάδικα – κωλάδικα, οπότε ο συγκεκριμένος έκανε πέτρα την καρδιά και δέχτηκε να μας εκπροσωπεί στον ναό της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Όπως κάποτε η 24χρονη Ματσούκα, το πουλέν του ΓΑΠ, που έκτοτε αγνοείται η τύχη της.
Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα κόμματα, εκτός ίσως από το ΚΚΕ.
Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που μπορεί στα ευρωψηφοδέλτια να συμπεριλαμβάνονται σοβαροί επιστήμονες, γλωσσομαθείς, καταρτισμένοι, διεθνολόγοι… μέχρι και αστροναύτες της ΝΑΣΑ, όμως ο πάντα σοφός λαός θα επιλέγει ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, τραγουδιάρες, παίκτες ριάλιτι, και γενικά σελέμπριτις. Ή ακόμη και άεργους γόνους διάσημων καλλιτεχνών, αρκεί να έχουν «αγωνιστικό παλμαρέ», όπως π.χ. να καθυβρίζουν νεκρούς στο φέσιμπουκ, ή να εγκωμιάζουν τις μολότοφ και την 17Ν στα σόσιαλ μύδια.
Δυστυχώς αυτά είναι τα αρνητικά της δημοκρατίας, που τα στηλίτευαν ακόμη και τεράστια μυαλά όπως ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας.
Μια δημοκρατία στην οποία η ψήφος του Νανόπουλου είναι ίση και όμοια με εκείνη του Μπάμπη του Τανάλια, ο οποίος θα έβγαινε κι αυτός βουλευτής αν ήταν διάσημος, ενώ τώρα «ποιος είναι μωρέ μακάκα αυτός ο Νιανιόπουλος που μας τσαμπουνάς; Που εμφανίζεται; Πόσα βγάζει το μήνα να ‘ουμ;»
Εύλογα ερωτήματα στη χώρα όπου ο Βαρεμένος (εκείνος με τον απορροφητήρα) είναι και αντιπρόεδρος της βουλής!
Κάποτε οι παπαροκάδες πούλαγαν περισσότερους δίσκους από τον Νταλάρα (που ήταν το διαχρονικό σημείο αναφοράς για τέτοιες πωλήσεις στη χώρα). Όσο για τον Μότσαρτ ας μη το συζητάμε…
Έτσι ακριβώς ψηφίζουμε, όπως αγοράζουμε ή ακούμε μουσική.
Ποιος είναι άραγε καλύτερος μουσικός; Ο Μότσαρτ ή οι παπαροκάδες;
Και εκεί ακριβώς έγκειται το μεγάλο εγγενές πρόβλημα της δημοκρατίας.
Στην οποία μια ζωή θα ψηφίζουμε μαϊντανούς και καραγκιόζηδες για να μας εκπροσωπούν και για να μας σώσουν, αρκεί να είναι διάσημοι.
Μέχρι κι εγώ θα έβγαινα βουλευτής αν είχα περάσει από κανένα Πάουερ οφ Λαβ. Και εν πάση περιπτώσει ξέρω να γράφω το όνομά μου χωρίς λάθη, κάτι είναι κι αυτό, δεν συμφωνείτε;
Έχουμε δηλαδή τους εθνοπατέρες και τους εκπροσώπους στο ευρωκοινοβούλιο που μας αξίζουν.
Περαστικά μας και σε άλλα με υγεία.
ΥΓ- Το έχω ξαναγράψει. Όπως δεν θα ήθελα να βλέπω τον Μπένι, τον Σαμαρά, τον Κουτσούμπα, τον Χρυσόγονο, τον Νίκο Παππά, κ.ά. να χορεύουν πολ ντάνσινγκ, να παίζουν μπάσκετ, ή να πρωταγωνιστούν σε σίριαλ και σε τούρκικα ριάλιτι, έτσι δεν θέλω χορεύτριες, μπασκετμπολίστες, σκυλούδες, ή ηθοποιούς, να ψηφίζουν για τη ζωή και το μέλλον μου. Τόσο απλό, που όμως είναι δυσνόητο…
Και επειδή σε κάθε κανόνα υπάρχει η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει, να θυμίσω την περίπτωση Πάντζα, αυτού του τεράστιου υπηρέτη της υποκριτικής, που χρόνια τώρα νομοθετεί για να διώξει το Δ’ Ράιχ, αλλά ακόμη δεν το έχει καταφέρει.
Αλλά που θα πάει; Είναι μικρός ακόμη, θα ψηθεί.
ΥΓ2- Θυμάμαι την περίπτωση παλιού σούπερ γνωστού ποδοσφαιριστή, παιδικού φίλου μου, που με είχε πει κάποτε ότι τον παρακαλάνε τα κόμματα να κατέβει ως υποψήφιος βουλευτής. Όλα σχεδόν τα κόμματα της εποχής, χωρίς καν να τους ενδιαφέρει τι πιστεύει και τι ψηφίζει ο ίδιος! Αρκεί να φέρει ψηφαλάκια.
Προς τιμήν του δεν «ανταπεξελθήρθε» στο κάλεσμα, όπως έκανε ο γλωσσομαθής κι ευρυμαθής Βουσμάνος.
