Καμιά φορά και τα καλά σχέδια αποτυγχάνουν. Ιδίως όταν δεν προσέχουν τις λεπτομέρειες και όταν αυτοί που τα υλοποιούν, δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν.
Αναφέρομαι στο μεγαλεπήβολο σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα και των συμβούλων του να δοκιμάσουν να δώσουν με αξιώσεις τη μάχη των εκλογών.
Όντως το σχέδιο ήταν καλοφτιαγμένο: θα τα έδιναν όλα στους Ευρωπαίους, θα πέρναγαν όλα τα μέτρα και μετά για ένα χρόνο θα πανηγύριζαν το έξω από τα μνημόνια, ενώ παράλληλα θα δοκίμαζαν «μέτρα κοινωνικού προφίλ» σε συνδυασμό με τη νέα εικόνα του «Τσίπρα ηγέτη διεθνούς ακτινοβολίας» και τη συστηματική προσπάθεια να παρουσιάσουν τον Μητσοτάκη ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Μόνο το καλοφτιαγμένο σχέδιο δεν υπολόγιζε ορισμένες… λεπτομέρειες: Η Συμφωνία των Πρεσπών, καλώς ή κακώς, δεν βιώθηκε ως «μεγάλη διεθνής πρωτοβουλία» αλλά ως υποχώρηση. Τα «κοινωνικά μέτρα» δεν αντιστάθμιζαν τα προβλήματα από τα… αντικοινωνικά μέτρα που είχε ήδη ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μητσοτάκης μπορεί να ήταν ό,τι ήταν αλλά και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν απέφευγαν τις μεγάλες γκάφες.
Κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοούσε ότι η κοινωνία είχε γίνει πια δύσπιστη για να πείθεται από απλά κόλπα. Είχε χάσει την ελπίδα και γι’ αυτό έφταιγαν οι δικές του πολιτικές.
Αντιμέτωπο με ένα αφήγημα που δεν περπατούσε το Μέγαρο Μαξίμου αποφάσισε να επιστρέψει σε κλασικές και δοκιμασμένες συνταγές.
Από τη μια, την «κατασκευή εχθρών». Ξανά οι ίδιες «δικογραφίες», ξανά οι ίδιες προαναγγελίες διώξεων, ξανά τα πρωτοσέλιδα στο Documento και την ΕΦΣΥΝ, ξανά τα post του Πολάκη στο facebook.
Από την άλλη, τις «δημοσκοπήσεις». Όσο πιο απομακρυσμένες από την πραγματικότητα, τόσο το καλύτερο.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακολουθούν μια δοκιμασμένη τεχνική από το χώρο της διαφήμισης και του Τύπου (από εποχές χωρίς κανόνες δεοντολογίας…): όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα, όσο πιο απογειωμένο από την πραγματικότητα, όσο πιο εμφανώς παραποιημένο, τόσο πιο πιθανό είναι ένα μέρος του κοινού να το πιστέψει.
Θυμίζει τις εποχές που τσαρλατάνοι κομπογιαννίτες περιφέρονταν και έδειχναν δήθεν θαυματουργές θεραπείες για να πουλήσουν άχρηστα μαντζούνια.
Δεν μπορώ να περιγράψω διαφορετικά το πρωτοσέλιδο του πάντα χρήσιμου ως εργαλείου προπαγάνδας Documento του Βαξεβάνη, αυτού του πρωταθλητή του κιτρινισμού και εσχάτως και των αγωγών κατά συναδέλφων.
2.3% διαφορά ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ! Ναι, δεν διαβάσατε λάθος, το πρωτοσέλιδο του Documento υποστηρίζει ότι η διαφορά ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι μόλις 2,3% και άρα πάμε σε ντέρμπι. Πάνε καλά;
Εντάξει να καταλάβω να πεις ότι η διαφορά είναι 5% – 6% όταν οι περισσότερες έρευνες δείχνουν διψήφια διαφορά. Αυτό θα ήταν μέσα στις συμβάσεις της δημοκρατίας. Αλλά το να λες 2,3% διαφορά δεν είναι δημοσιογραφία, είναι καρναβάλι.
Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα όταν αυτό γίνεται συνειδητά και όχι από «υπερβάλλοντα ζήλο».
Γιατί τότε είναι σαφές πως η επιδίωξη είναι η διάλυση της δημόσιας συζήτησης.
Εάν πάμε σε μια προεκλογική αντιπαράθεση όπου θα είναι μέρα μεσημέρι και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης θα λένε «κοίτα τα άστρα και το φεγγάρι», τότε δεν θα έχουμε «πόλωση», θα έχουμε διάλυση.
Αντί για πολιτική κουβέντα έχουμε παράλληλους μονολόγους, αντί για αντιπαράθεση επιχειρημάτων παράθεση ασύμβατων «αφηγημάτων», αντί για προσπάθεια διαλόγου με τους ψηφοφόρους συνειδητή διακίνηση «μαγικών εικόνων».
Όμως, είναι γελασμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ εάν πιστεύουν ότι θα τους βγει. Το κόλπο είναι φτηνό και στηρίζεται σε ένα στρατηγικό λάθος που κάνουν συχνά οι κυβερνώντες: την πεποίθηση ότι οι ψηφοφόροι είναι χαζοί και «πρόβατα».
Ούτε «πρόβατα» είναι οι ψηφοφόροι, ούτε «χαζοί». Ξέρουν τι τους γίνεται, ξέρουν να κρίνουν, ξέρουν και να τιμωρούν.
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
