Όποιος μένει σε περιοχή που έχει πληγεί από πυρκαγιά και έχοντας
επίγνωση της χώρας που κατοικεί, στην τελική το κάνει με δική του
ευθύνη.
Οι συνέπειες από μια πλημμύρα μπορεί να είναι ανυπολόγιστες.
Και
κυρίως φονικές.
Τα ρέματα που κακότεχνα κλείστηκαν στην Αθήνα για
να γίνουν δρόμοι εκδικούνται στις κακοκαιρίες: ξαναγίνονται χείμαρροι
και πετάνε και την άσφαλτο που εμποδίζει τη ροή τους.
Οι υποδομές έχουν φτιαχτεί για 360 μέρες λιακάδα και 5 ψιχάλα.
Οι
αληθινοί άτυχοι της κακοκαιρίας είναι οι δύο ιστιοπλόοι στο Αντίρριο
που έχασαν τη ζωή τους, κάτω από αδιευκρίνιστες για την ώρα συνθήκες.
Οι υπόλοιποι είμαστε τυχεροί: γιατί από καθαρή τύχη ζει κανείς σε μια χώρα που πνίγεται στην πρώτη καταιγίδα.
Έχουμε
όμως τα μεγάλα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη που έφερε ο Ηρακλής και
πολλαπλασιάστηκαν. Και όχι μόνο. Μας πέρασαν τη νοοτροπία τους.
Στη
χώρα των εργολάβων που πλούτισαν φτιάχνοντας έργα κραυγαλέα κατώτερα
των περιστάσεων και κυρίως των προδιαγραφών, τα “βόδια” θα βρουν κάτι
άσχετο για να διχαστούν και να τσακωθούν.
Και κάπου σε ένα καμαράκι γυάλινο των 500 τ.μ. κάποιοι μες τη χλιδή τρίβουν τα χέρια τους.
Διότι
όπου εμείς βλέπουμε καταστροφή, αυτοί ευκαιρίες για νέα έργα, που θα
διορθώσουν τα παλιά, για να προσθέσουν νέες κακοτεχίες, που θα
διορθωθούν μετά από λίγα χρόνια, σε ένα αέναο κύκλο δημοσίων έργων…
Πηγή: emo.gr